Νομίζαμε ότι τα είχαμε αφήσει πίσω μας. Ότι ήταν ένας κακός εφιάλτης, ξυπνήσαμε και πέρασε.
Νομίσαμε ότι οι εποχές από το 2010 και μετά, με τις θλιβερές εικόνες εντός κι εκτός Βουλής, δεν θα τις βλέπαμε καθόλου.
Τότε που κουμάντο έκαναν όσοι επιδίωκαν με σθένος τη θεσμική εκτροπή.
Οσοι σχεδίαζαν με δόλιο τρόπο την εξόντωση των πολιτικών αντιπάλων, την εγκαθίδρυση μιας «δικής τους» δημοκρατίας.
Πώς να ξεχάσουμε, όμως, όλα όσα έγιναν τα προηγούμενα χρόνια, όταν έρχονται να μας τα θυμίσουν σχεδόν οι ίδιοι άνθρωποι;
Πώς να ξεχάσουμε τον χρυσαυγιτισμό μέσα στη Βουλή, με τους τσαμπουκάδες, τις αθλιότητες σε βάρος βουλευτών, τις αντιδημοκρατικές συμπεριφορές, αυτή την συγκεκαλυμένη πολιτική «αλητεία», που δεν ταιριάζει στον πολιτικό πολιτισμό της χώρας μας;
Πώς να ξεχάσουμε, όταν μας τα θυμίζουν ανάλογες συμπεριφορές, εκείνο το «στα τέσσερα εσείς»;
Πώς να ξεχάσουμε ότι 10 πολιτικά πρόσωπα, μεταξύ των οποίων δύο πρώην πρωθυπουργοί, ένας κεντρικός τραπεζίτης, ένας αρχηγός κόμματος, υπουργοί, στοχοποιήθηκαν χωρίς στοιχεία;
Ή με στοιχεία που κατασκευάστηκαν σε κάποια υπόγεια με τη συνδρομή κυβερνητικών στελεχών της περιόδου 2015-2019, «δημοσιογράφων» της δήθεν ερευνητικής δημοσιογραφίας, ανώτατων πολιτειακών παραγόντων κι ενός στημένου δικαστικού συστήματος;
Πώς να ξεχάσουμε ότι κάποιοι από τους εμπλεκόμενους έκλαιγαν από το βήμα της Βουλής γιατί κάποιοι άλλοι είχαν πει: «Να βάλουμε μερικούς στη φυλακή για να κερδίσουμε τις εκλογές;»
Και πώς να ξεχάσουμε το κλίμα βίας και τρομοκρατίας ή και απλού εκφοβισμού από ανθρώπους στις παρυφές τρομοκρατικών οργανώσεων που φορούν προβιά ακτιβιστή και κάνουν ό,τι γουστάρουν;
Πιστέψαμε ότι όλα αυτά είναι παρελθόν. Ότι δεν θα υπάρξουν στημένες υποθέσεις, φυλακίσεις χωρίς στοιχεία, ύβρεις και απειλές μέσα στη Βουλή ή γκαζάκια και μολότοφ στα σπίτια πολιτικών, αστυνομικών, δημοσιογράφων.
Λάθος κάναμε που πιστέψαμε ότι έχουμε μπει σε μια εποχή ομαλότητας και διαλόγου στο πλαίσιο των δημοκρατικών διαδικασιών.
Τα όσα γίνονται τις τελευταίες ημέρες επιβεβαιώνουν ότι κάτι δεν πάει καλά στην πατρίδα μας, με ευθύνη συγκεκριμένων πολιτικών προσώπων και συγκεκριμένων πολιτικών που υιοθετούν αντιδημοκρατικές πρακτικές.
Δεν θα κρίνω εγώ τον Πολάκη και το πώς συμπεριφέρεται στη Βουλή, έξω από αυτήν ή στα αγαπημένα του social media. Θα τον κρίνει ο λαός και φυσικά το κόμμα του.
Ένα κόμμα που βαυκαλίζεται ότι εκπροσωπεί την ευρωπαϊκή Αριστερά και που νομίζει ότι κουβαλά τις αρχές και της αξίες μιας ιστορικής διαδρομής δεκαετιών.
Θα κριθούν στον ΣΥΡΙΖΑ από τα «φαντάσματα» του Ηλία Ηλιού, του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, του Λεωνίδα Κύρκου, του Μίκη μας, και πολλών άλλων αριστερών που εποίησαν πολιτικό ήθος σε περιόδους πολύ πιο βάρβαρες από τις σημερινές.
Κρίθηκαν άλλωστε όλοι αυτοί οι νεόκοποι τιμητές της Αριστεράς και των αγώνων της, του ήθους και της ποιότητάς της, όταν αποφάσισαν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι επί 4,5 χρόνια με ψεκασμένους ακροδεξιούς.
Ο Παύλος Πολάκης κάνει τη δουλειά του όπως αυτός πιστεύει ότι είναι καλό. Το θέμα είναι αν κινδυνεύει η ποιότητα της Δημοκρατίας μας από τέτοιες πρακτικές.
Το ζήτημα είναι αν οι θεσμικές εκτροπές που δρομολογούνται κάνουν ζημιά στη χώρα σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή για το μέλλον της.
Το ζήτημα είναι αν άθλιες κι εξωθεσμικές συμπεριφορές, απ’ όπου κι αν προέρχονται απαξιώνουν έτι περαιτέρω το πολιτικό σύστημα.
Το ζήτημα είναι αν η πολιτική και οι πολιτικοί γίνονται πιο μισητοί στα μάτια των πολιτών, βλέποντας να μετατρέπεται η Βουλή σε καφενείο όπου όλοι πρέπει να κυκλοφορούν με… τσίγκινα σωβρακάκια.
Και το βασικό πρόβλημα που πρέπει να απασχολεί όλους τους δημοκρατικούς πολίτες είναι αν κάποιοι μέσα στη Βουλή βάζουν μολότοφ και γκαζάκια στα χέρια κάποιων έξω από αυτήν.
Αν θα ζούμε σε καθεστώς τρόμου επειδή ορισμένοι αποφασίζουν να γίνουν αυτόκλητοι τιμωροί, πρέπει να το ξέρουμε. Και πρέπει να ξέρουμε αν οι χρυσαυγίτικες πρακτικές που ενέσκηψαν και πάλι στο ελληνικό κοινοβούλιο ουσιαστικά δίνουν πάτημα για τρομοκρατικές ενέργειες σε βάρος οιουδήποτε δεν έχει την ίδια άποψη.
Γιατί πρέπει να ξέρουμε αν είναι κανονικότητα οι ξυλοδαρμοί στα πανεπιστήμια, οι καταλήψεις 34 ετών αλλά και η βία αστυνομικών ή η ανοχή του κράτους σε αντιδημοκρατικές συμπεριφορές από υπαλλήλους του.
Γιατί πρέπει να γνωρίζουμε αν στο όνομα κάποιων «ασαφών» αγώνων μπορεί να μετατραπεί η κοινωνία σε μπάχαλο.
Και να μάθουμε τελικά αν έχουμε Χούντα, όπως λένε σήμερα στελέχη της αντιπολίτευσης. Γιατί εμείς άλλο μάθαμε ότι είναι Χούντα, και η Αριστερά θα πρέπει να είναι περισσότερο προσεκτική όταν χρησιμοποιεί τέτοιους όρους.
Το δημοκρατικό τόξο πρέπει να αντιδράσει και να μην επιτρέψει να ξαναβουλιάξει η χώρα στον πολιτικό βούρκο που έφτιαξαν κάποιοι κατά τη διάρκεια της μνημονιακής περιόδου.
Και οφείλουν όλα τα κόμματα να βάλουν πλάτη και να είναι πιο ξεκάθαρα στις θέσεις τους.
Δεν χρειάζονται για παράδειγμα ισαποστακισμοί από ένα κόμμα όπως το ΚΙΝΑΛ – ΠΑΣΟΚ που θέλει να φέρει το νέο στη χώρα. Η τακτική των ίσων αποστάσεων προκειμένου να κερδίσουμε και από τη ΝΔ και από τον ΣΥΡΙΖΑ για τις άθλιες συμπεριφορές μέσα στη Βουλή δεν μπορεί να είναι πολιτική επιλογή.
Τα κόμματα χρειάζονται καθαρές θέσεις, οφείλουν να καταδικάζουν ό,τι πληγώνει τη Δημοκρατία. Αν δεν το κάνουν αυτό, αν δεν ξεκαθαρίζουν την κόπρο που έχει κάθε κόμμα μέσα του, αν επιμένουν σε παλαιοκομματικές πρακτικές, αν εντέλει ανατροφοδοτούν τη βία εντός κι εκτός Βουλής, απλά προσφέρουν πολύ κακές υπηρεσίες στην πατρίδα.
