Ο θόρυβος από μόνος του δεν είναι κακό πράγμα. Μερικές φορές, λόγου χάρη, μας προειδοποιεί για έναν κίνδυνο που έρχεται, ή μας αναγκάζει να στρέψουμε την προσοχή εκεί που πρέπει. Αλλες φορές πάλι, απλώς θολώνει τα νερά, ρυπαίνει τη σκέψη μας και αποπροσανατολίζει.
Οσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες είναι ένα καλό παράδειγμα. Ο πρώτος θόρυβος, αυτός που «σηκώθηκε» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επέβαλε στους mainstream διαύλους ενημέρωσης ένα θέμα που θα έπρεπε στην Ελλάδα να μας απασχολεί πολύ πιο συστηματικά. Οχι από φετίχ ή από κάποια «μόδα», όπως επιμένουν μερικοί να πιστεύουν πως είναι το #metoo, αλλά επειδή θα έπρεπε να μας σοκάρουν τα στοιχεία για τους βιασμούς. Πέρυσι είχαμε πάνω από 200 καταγγελίες. Εναν βιασμό μέρα παρά μέρα σαν να λέμε (κι αυτό με τον τεράστιο αστερίσκο, των περιστατικών που δεν καταγγέλλονται ποτέ). Καλοδεχούμενος λοιπόν ο θόρυβος που έφερε στους δέκτες μας τη Γεωργία Μπίκα. Μετά όμως, χρειάζεται σιωπή. Σιωπή, από εκείνη που δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Αντιθέτως, ο θόρυβος συνεχίζεται κι αυτή τη φορά μόνο ζημιά κάνει. Στο twitter ανώνυμοι σταυροφόροι καλπάζουν με τα ξίφη προτεταμένα και τα λάβαρα της κάθαρσης ψηλά. Η τηλεόραση ακολουθεί ασθμαίνουσα, με την ελπίδα πως θα εξευμενίσει τη μανιασμένη θάλασσα των account που ανεβοκατεβάζουν hashtag.
Ομως μισό λεπτό. Μια γυναίκα μάς αφηγείται πώς βιάστηκε. Από όσα λέει, μαθαίνουμε κι άλλα χρήσιμα. Οπως, ας πούμε, πως ένας άνθρωπος που καταγγέλλει τον βιασμό του μπορεί στην Ελλάδα να χρειαστεί να περιμένει τρεις ημέρες για να εξεταστεί από ιατροδικαστή. Και αυτό όχι σε κάποιο απομακρυσμένο νησί ή σε χωριό ορεινό και δυσπρόσιτο, αλλά στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας. Τρεις ημέρες. Να μην μπορείς δηλαδή τρεις ημέρες να ξεπλύνεις από πάνω σου τη φρίκη, επειδή, λέει, είναι αργία ή Σαββατοκύριακο. Λες και οι βιαστές τηρούν ωράριο καταστημάτων. Ασύλληπτα πράγματα.
Μια γυναίκα μάς αφηγείται πώς βιάστηκε. Αλλά εμείς θορυβούμε. Κάποιοι για να αναρωτηθούν τι δουλειά είχε στη σουίτα, άλλοι για να υπονοήσουν κι άλλα, πιο σκοτεινά για την καταγγέλλουσα (λες και παίζει ρόλο στο κάτω-κάτω τι κάνει στη ζωή της), άλλοι για να τονίσουν την ομορφιά της ως πρόκληση.
Μια γυναίκα μάς αφηγείται πώς βιάστηκε. Δεν με νοιάζει τι φορούσε. Δεν με νοιάζει αν είναι όμορφη. Δεν με νοιάζει τι δουλειά κάνει. Δεν με νοιάζει πόσο είχε πιει. Δεν με νοιάζει αν είναι όμορφος ο άντρας που καταγγέλλει. Δεν με νοιάζει. Ενα θύμα μιλά κι όσο περισσότερο καλύπτουμε τη φωνή της με τη θορυβώδη φλυαρία μας, τόσο περισσότερα θύματα αποτρέπουμε από το να πουν τη δική τους ιστορία. Κι όσο λιγότερο μιλούν τα θύματα, τόσο αποθρασύνονται οι θύτες. Ας κάνουμε λίγη ησυχία.
