Από την κακοποίηση μέσα στην οικογένεια μέχρι το βιασμό σε μια σουίτα ξενοδοχείου, το νήμα είναι κοινό: η βία κατά των γυναικών.
Όχι η βία γενικά.
Η βία κατά των γυναικών.
Η βία που ασκούν άντρες σε βάρος των γυναικών.
Η βία που ασκούν άντρες σε βάρος γυναικών, επειδή πιστεύουν ότι ο άντρας έχει δικαίωμα να αποφασίζει αυτός τι θέλει μια γυναίκα.
Και υπάρχουν πολλοί άντρες που πιστεύουν ότι έχουν δικαίωμα αυτοί να αποφασίζουν τι θέλει μια γυναίκα.
Γιατί η κοινωνία μας εξακολουθεί να τους διαπαιδαγωγεί έτσι.
Στην οικογένεια, στο σχολείο, στα μέσα ενημέρωσης.
Και γιατί μέχρι τώρα ήξεραν ότι μπορούσαν να μένουν ατιμώρητοι.
Γιατί οι διωκτικές αρχές θα προσπερνούσαν τις καταγγελίες που γίνονταν για την ενδοοικογενειακή βία.
Γιατί οι ποινικές διερευνήσεις βιασμών ισοδυναμούσαν με δεύτερο βιασμό του θύματος.
Γιατί θα κυριαρχούσε η αντίληψη ότι «τον προκάλεσε».
Έτσι φτάσαμε να μετράμε κάθε χρόνο γυναικοκτονίες, πολύ περισσότερους τραυματισμούς, και μεγάλο αριθμό βιασμών, οι περισσότεροι εκ των οποίων δεν φτάνουν καν στη δικαιοσύνη.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και πρέπει να την κοιτάξουμε κατάματα.
Εάν δεν υπάρξει μια πραγματική και βαθιά «πολιτιστική επανάσταση» στις αντιλήψεις του ανδρικού πληθυσμού της χώρας για τους έμφυλους ρόλους, έτσι ώστε να ξεριζωθούν πατριαρχικές αντιλήψεις, τότε θα συνεχίσουμε να μετράμε περιστατικά βίας.
Και εάν υπάρξει μια πραγματική τομή στην τωρινή συνθήκη ατιμωρησίας, εφαρμογή του θεσμικού πλαισίου που ήδη είναι σε ισχύ και αλλαγή του τρόπου που αντιλαμβάνονται αυτά τα αδικήματα οι διωκτικές αρχές, τότε θα συνεχίσουμε να μετράμε θύματα.
Μόνο με αυτούς τους τρόπους θα μπορέσει να εμπεδωθεί ως πραγματικό βίωμα και όχι ως απλή διακήρυξη η απλή αρχή ότι «το σεξ χωρίς συναίνεση είναι βιασμός», ότι «όχι σημαίνει όχι», ότι φράσεις όπως «ήταν προκλητική» απλώς δεν πρέπει να ακουστούν ξανά ποτέ, ότι η βία δεν μπορεί να αποτελεί, με κανέναν τρόπο, τμήμα της «οικογενειακής ζωής» και ότι δεν υπάρχουν «εγκλήματα πάθους» παρά μόνο βάναυσες γυναικοκτονίες.
Και τότε τα πράγματα θα γίνουν κάπως καλύτερα…
