Βαθμολογία
5: εξαιρετική
4: πολύ καλή
3: καλή
2: ενδιαφέρουσα
1: μέτρια
0: απαράδεκτη
======================
«Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ» («Enfant terrible», Γερμανία, 2021)
Αν κάποιοι αναμένεται να εκτιμήσουν ιδιαίτερα την ταινία του Οσκαρ Ρέλερ, είναι βέβαια εκείνοι που εκτιμούν και αγαπούν το έργο ενός από τους πιο αξιόλογους Ευρωπαίους σκηνοθέτες που πέρασαν ποτέ από τον κινηματογράφο. Απροσάρμοστος, ασυγκράτητος, «αναρχικός», ναρκομανής, άνθρωπος με τρομερά σεξουαλικά πάθη και εντελώς αυτοκαταστροφικός σαν χαρακτήρας, ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ (1945 – 1982) υπήρξε συγχρόνως ένας από τους πιο παραγωγικούς, προσανατολισμένους και συνεπείς στην δουλειά τους καλλιτέχνες του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου, μέσα τα οποία υπηρέτησε ασταμάτητα από τα μέσα της δεκαετίας του 1960 μέχρι τον θάνατό του.
Χωρίς να συμπεριλάβουμε τις θεατρικές δουλειές του, από το 1969 με το «Η αγάπη είναι πιο κρύα από τον θάνατο», μέχρι την χρονιά του θανάτου του, ο Φασμπίντερ σκηνοθέτησε 41 ταινίες, τηλεταινίες και σειρές, ανάμεσα στις οποίες και την επική μίνι σειρά «Βερολίνο Αλεξάντερπλατς» που ανήκει στα σημαντικότερα τηλεοπτικά έργα που έχουν γυριστεί ποτέ στην γερμανική (και ίσως όχι μόνο) τηλεόραση. Και τι ταινίες! Εκτός άλλων διακρίνονται από μια απίστευτη θεματική ποικιλία – αρκεί να σκεφτεί πόσο διαφορετικές μεταξύ τους: ανάμεσά τους οι «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ», «Ο έμπορος των τεσσάρων εποχών», «Ο Ελληνας γείτονας», «Εφι Μπριστ», «Λιλί Μαρλέν» και «Η χρονιά με τα 13 φεγγάρια».
Λαμβανομένων υπόψη των παθών και της θυελλώδους ζωής του, είναι πραγματικά άθλος που ο Φασμπίντερ κατάφερε να δημιουργήσει τόσο πολύ έργο, με τόση διαύγεια πνεύματος και μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, γεγονός που έχει ήδη επισημανθεί στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ της Ανακατρίν Χέντελ «Fassbinder» που γυρίστηκε το 2015. Εκεί εξάλλου εστιάζει η ταινία του Ρένερ, όπως και στον τρόπο δουλειάς του Φασμπίντερ, στην δημαγωγική φύση του (χειριζόταν τους συνεργάτες του με τον χειρότερο τρόπο, βρίζοντας, ή ακόμα και χαστουκίζοντας) αλλά και στην εσωτερική ανάγκη του να εκφραστεί. «Το θέατρο δεν μου αρκεί, ο κινηματογράφος με περιμένει. Εχω γράψει τρία σενάρια και έχω άλλα τέσσερα στο μυαλό μου» είπε κάποια στιγμή… πριν αρχίσει την κινηματογραφική καριέρα του – και όντως γύρισε όλες τις ταινίες που είχε στο μυαλό του.
Θαρρείς ότι προσπαθούσε να προλάβει πριν τον προλάβει ο θάνατος και αυτός είναι ένας από τους λόγους που η βιογραφική ταινία του Ρέλερ σε «κρατά». Δύο άλλοι είναι η σκηνογραφία, επίσης του Ρέλερ και η φωτογραφία του Καρλ Φρίντριχ Κέσνικ που παραπέμπουν αμέσως σε αισθητική και ατμόσφαιρα ταινίας του Φασμπίντερ (κυρίως του «Καυγατζή»). Επίσης, σημαντικό ρόλο παίζει η ερμηνεία του Ολιβερ Μασούτσι (γνωστός από την σειρά «Σκοτάδι» του NETFLIX) που και μοιάζει του προσώπου που υποδύεται και καταφέρνει να «μεταφέρει» στην μεγάλη οθόνη τον εσωτερικό του κόσμο.
Βαθμολογία: 2 1/2
ΑΘΗΝΑ: ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΕΛΛΑΔΑΣ
————————————-
«Για πάντα κοντά σου» («Nowhere special», Αγγλία, 2020)
Η σχέση ενός πατέρα (Τζέιμς Νόρτον) με τον ανήλικο γιό του (Ντάνιελ Λάμοντ) είναι η καρδιά αυτής της ταινίας που ενώ έχει όλες τις προδιαγραφές του δακρύβρεχτου μελό, καταφέρνει να κρατήσει μια απόσταση και να κοιτάξει κατάματα τα πρακτικά προβλήματα που προκύπτουν από την ιστορία των δύο ηρώων.
Ο πατέρας, ένας ήρεμος, νέος άνθρωπος, ίσως όμως με «βαρύ» παρελθόν, μετρά μήνες μέχρι τον θάνατό του και η μελλοντική φροντίδα του παιδιού του αποτελεί τη μόνη του έγνοια. Όταν δεν καθαρίζει τζάμια, αναζητεί τους κατάλληλους γονείς που θα μπορούσαν να αναλάβουν το παιδί προσπαθώντας συγχρόνως να διατηρήσει ανέπαφα τα πατρικά καθήκοντά του και να μην του αποκαλύψει την αλήθεια.
Σκηνοθέτης ανθρωποκεντρικών ιστοριών με μοναχικούς ήρωες, ο Ιταλός Ουμπέρτο Παζολίνι (ανιψιός του Λουκίνο Βισκόντι) αναπτύσσει ήρεμα την εύθραυστη σχέση που κυριαρχεί στον πυρήνα της ταινίας. Χωρίς τις συναισθηματικές αφέλειες που συνήθως συναντάμε στο αμερικανικό σινεμά (η Σούζαν Σαράντον να προσπαθεί να βρει αν η Τζούλια Ρόμπερτς είναι η κατάλληλη αντικαταστάτρια για τον άντρα της στο «Η ζωή σε δύο πράξεις»), ο Παζολίνι επισημαίνει πόσο δύσκολη υπόθεση είναι τελικά αυτή η μετάθεση «πατρικών καθηκόντων». Συγχρόνως κατορθώνει να «βγάλει» συναίσθημα μέσα από απλές, καθημερινές σκηνές ανάμεσα στον πατέρα και τον γιό που χάρη στους ηθοποιούς έχουν αξιοθαύμαστη χημεία. Σκηνές όπως εκείνη στην οποία ο μικρός «αντιγράφει» τα τατουάζ του πατέρα του ζωγραφίζοντας το χέρι του με μαρκαδόρο, ή όταν τον βλέπουμε να πλένει το πλαστικό φορτηγάκι του όπως ο μπαμπάς καθαρίζει τζάμια. Αυτές οι μικρές στιγμές είναι το μεγαλείο αυτής της «μικρής» αλλά ουσιαστικής ταινίας.
Βαθμολογία: 2 ½
ΑΘΗΝΑ: ΔΑΝΑΟΣ – ΔΙΑΝΑ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΠΑΤΗΣΙΩΝ – ΙΝΤΕΑΛ – ΑΤΛΑΝΤΙΣ ΘΕΣ/ΚΗ: ΦΑΡΓΚΑΝΗ
————————————-
«Πράκτορες 355» («The 355», Κίνα/ ΗΠΑ, 2022)
Γυναίκες έχουν το πάνω χέρι και τον πρώτο λόγο σε αυτή τη περιπέτεια κατασκοπείας – και μάλιστα γυναίκες από διαφορετικές χώρες: ΗΠΑ – Τζέσικα Τσαστέιν, Αγγλία – Λουπίτα Νιόνγκο, Γερμανία – Νταϊάν Κρούγκερ και Κολομβία – Πενέλοπε Κρους. Εκπρόσωποι όλες μυστικών υπηρεσιών και με «εγκέφαλο» την Αμερικανίδα (ποια άλλη βέβαια;) οι τέσσερις αυτές κυρίες (που στην πορεία θα γίνουν πέντε με την προσθήκη μιας Κινέζας – Μπινγκμπινγκ Φαν), θα βάλουν στην άκρη τις αντιπαλότητές τους και θα προσπαθήσουν να αποκτήσουν ένα πανίσχυρο ψηφιακό μυστικό όπλο που προσφέρει καταστρεπτική εξουσία σε αυτόν που το έχει στην κατοχή του.
Σαν να λέμε «Οι Αγγελοι του Τσάρλι» σε διεθνές πλαίσιο. Σκηνοθετημένη με ταχύτητα και μπρίο από τον Σάιμον Κίγκμαν, η ταινία διακρίνεται για τις μπόλικες ανατροπές του σεναρίου, τον α λα Τζέιμς Μποντ κοσμοπολίτικο χαρακτήρα της (χαρακτηριστική η ποικιλία στους χώρους γυρισμάτων) και μια χορταστική αίσθηση της περιπέτειας. Και βέβαια, είναι μια ταινία που συμβαδίζει πλήρως με τις «φιλογυναικείες» κινηματογραφικές συνθήκες της εποχής μας, πράγμα που σημαίνει ότι όλοι (μα όλοι) οι ανδρικοί χαρακτήρες είναι από βαριά… ασήμαντοι ως βαριά βλάκες ή στην καλύτερη περίπτωση, απλώς αναλώσιμοι. Και ούτε ένας (μα ούτε ένας) δεν είναι αρκετά έξυπνος ώστε να επιβιώσει της κατάστασης. Συνεπώς τα συμπεράσματα δικά σας.
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ: VILLAGE MALL – VILLAGE ΡΕΝΤΗ – ODEON ESCAPE – TOWN CINEMAS – WEST CITY – ΑΒΑΝΑ – ΧΟΛΑΡΓΟΣ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΕΛΛΗ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ΑΕΛΛΩ – ΝΑΝΑ – ΑΤΛΑΝΤΙΣ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: VILLAGE COSMOS – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – CINEΜΑ ΟΝΕ – ΦΑΡΓΚΑΝΗ κ.α.
————————————-
«Τι βλέπουμε όταν κοιτάμε στον ουρανό» («Ras vkhedavt, rodesac cas vukurebt?», Γεωργία/ Γερμανία, 2021)
Ο τίτλος αυτής της ταινίας είναι βέβαια ρητορικός. Δεν υπάρχει απάντηση στο ερώτημα τι βλέπουμε όταν κοιτάμε στον ουρανό, όχι σε αυτή την ταινία που απευθύνεται σε θεατές οι οποίοι δεν αναζητούν απαντήσεις «στο πιάτο». Είναι μια ρομαντική ιστορία έρωτα και φαντασίας, κάτι σαν σύγχρονο παραμύθι, στο οποίοι οι άνθρωποι συνομιλούν με υδρορροές και με κάμερες παρακολούθησης, συνεννοούνται με τον άνεμο και τον ήλιο, μια ταινία στην οποία τα σκυλιά συμπεριφέρονται ανθρώπινα.
Στην ήσυχη πόλη της Γεωργίας όπου λαμβάνουν χώρα τα δρώμενα, μια κοπέλα που θέλει να γίνει γιατρός και ένας πρώην ποδοσφαιριστής που περιπλανάται ασκόπως συναντιούνται τυχαία. Κάτι μέσα σου λέει ότι θα προκύψει μια σχέση αλλά ο σκηνοθέτης Αλεξάντρ Κομπερίτζε δεν ενδιαφέρεται για μια αφήγηση με αρχή μέση και τέλος. Καμία σύμβαση με το «κανονικό» και αναμενόμενο, όλα εδώ είναι συναίσθημα και ψυχή, αόρατα, εσωτερικά, υπόγεια, αδιευκρίνιστα, σχεδόν μαγικά.
Και ειπωμένα με εικόνες που κερδίζουν την προσοχή σου παρά την επανάληψη και την υπερβολική διάρκεια των 2 ½ (!) ωρών της ταινίας. Δεν λείπει το χιούμορ (προσέξτε τις σκηνές με το μονόζυγο στην μέση του δρόμου) αλλά και αυτό είναι τόσο διακριτικό που σχεδόν δεν το καταλαβαίνεις. Όπως και στις ταινίες του συμπατριώτη του Κομπερίτζε, Οτάρ Ιοσελιάνι, η ποιητική αοριστία είναι και εδώ το ατού της ταινίας.
Βαθμολογία: 2
ΑΘΗΝΑ: ΑΣΤΥ
————————————-
«Scream» (ΗΠΑ, 2021)
Η τελευταία ταινία της κινηματογραφικής σειράς τρόμου «Scream Κραυγή αγωνίας» που άρχισε το 1996, είναι μια αλυσίδα από άμυαλες, πρόχειρες σκηνές τρόμου, φτωχά «εσωτερικά ανέκδοτα» που αφορούν τις ίδιες αυτές τις ταινίες αλλά και άλλες του είδους τρόμου και γελοίες, νηπιακής αντίληψης εκπλήξεις που προσπαθούν να μας κάνουν να αναπηδήσουμε έντρομοι στο κάθισμά μας. Φυσικά η ταινία απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στους λάτρεις του franchise που ελπίζουμε να επιστρέψουν στην αρχική ταινία του Γουές Κρέιβεν και να τη δουν όσες φορές μπορούν, ώστε να ξεχάσουν τη ρηχή και παντελώς αποκαρδιωτική εμπειρία του τελευταίου. Η σκηνοθεσία της νέας ταινίας είναι των Ματ Μπετινέλι – Ολπιν και Τάιλερ Ζιλέτ (φαντάσου χρειάστηκαν δύο για κάτι τόσο χιλιοειπωμένο), ενώ πρόσωπα από το πρώτο Scream που (δυστυχώς) εμφανίζονται και εδώ είναι των Σκιτ Ούλριτς, Κόρτνεϊ Κοξ, Ντέιβιντ Αρκέτ και Νιβ Κάμπελ.
Βαθμολογία: ½
ΑΘΗΝΑ: ODEON ΟΠΕΡΑ – ΝΙΡΒΑΝΑ – ΑΕΛΛΩ – ΟΛΑ ΤΑ VILLAGE – ΚΗΦΙΣΙΑ – 3 ΑΣΤΕΡΙΑ – ΝΑΝΑ – ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ – ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΑΛΛΙΘΕΑ – ODEON ESCAPE – ΣΙΝΕΑΚ κ.α. ΘΕΣ/ΚΗ: ΒΑΚΟΥΡΑ – ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – VILLAGE COSMOS κ.α.
————————————-
Προβάλλεται τέλος και το κινούμενο σχέδιο των Ντέιβιντ Σίλβερμαν, Ρέιμοντ Σ. Πέρσι «Σχέδιο διάσωσης» («Extinct», ΗΠΑ, 2021) όπου φλάμελ του 19ου αιώνα θα βρεθούν στη Σαγκάη της εποχής μας και θα βρουν τρόπους για να μην εξαφανιστεί το είδος τους.
