Ετσι πάει. Αν είσαι ανεμβολίαστος, συνωμοσιολόγος και άσημος, είσαι ψεκασμένος, γραφικός και πληρώνεις πρόστιμα. Αν είσαι ανεμβολίαστος, συνωμοσιολόγος και διάσημος, είναι Τετάρτη απόγευμα και δικαιούσαι να νομίζεις πως μπορείς να γράφεις τους πάντες στα παλιά σου τα παπούτσια. Παπούτσια του τένις εν προκειμένω, καθώς ο ψεκασμένος Νο 1 του κόσμου μας, Νόβακ Τζόκοβιτς, έκανε πάλι το θαύμα του. Ενάμιση χρόνο μετά το φιάσκο του Adria Tour με τους εναγκαλισμούς και τα πάρτι υπερμετάδοσης, ο Τζόκοβιτς ξαναχτύπησε, επιχειρώντας να παρακάμψει τους κανόνες συμμετοχής στο Αυστραλιανό Open (μόνο για εμβολιασμένους). Κι αν δεν ήταν τόσο μαζικές οι αντιδράσεις στα social media, μπορεί το θέμα να μην έπαιρνε ούτε τις διαστάσεις, ούτε και την τροπή που πήρε τελικά. Σε περίπτωση που το έχετε χάσει ή ξεχάσει, να σας θυμίσω πως μιλάμε για τον άνθρωπο που τον Μάιο του 2020 δήλωνε πως έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι «τα ανθρώπινα συναισθήματα μπορούν να αλλάξουν τη μοριακή δομή ακόμη και του πιο μολυσμένου νερού, μετατρέποντάς το σε «θεραπευτικό ύδωρ»». Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν.
Δύο χρόνια μετά τα πρώτα κρούσματα της Κίνας, η επικαιρότητα – αν και φρικτά επαναλαμβανόμενη – βρίθει τέτοιων παράλογων ιστοριών. Ο κομήτης, για να δανειστώ το «όχημα πλοκής» στο πολυσυζητημένο «Don’t look up», δεν είναι απλά ορατός διά γυμνού οφθαλμού, αλλά έχει ήδη χτυπήσει στη γη, κι όμως τα μάτια μας επιλέγουν, ψυχαναγκαστικά σχεδόν, άλλη κατεύθυνση.
Βέβαια, κοντά στον παραλογισμό έρχεται πια και η κούραση. Δυο χρόνια μέσα σε αυτή την ιστορία κουραστήκαμε. Ολοι. Νέοι, ηλικιωμένοι, εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι. Τα 50 χιλιάδες ημερήσια κρούσματα που ανακοινώνονται πια στην Ελλάδα, αντί να αυξήσουν την επιφυλακή μας, μοιάζει να ενισχύουν το δόγμα «όλοι θα κολλήσουμε στο τέλος», άρα γαία πυρί μιχθήτω. Είναι αυτό που εδώ και μήνες έχει προσδιορίσει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ως πανδημική κόπωση (pandemic fatigue). Ακόμη και οι πιο εξωφρενικές συνθήκες κανονικοποιούνται όταν περάσει καιρός, εξηγούν οι ειδικοί του ΠΟΥ. Οι άνθρωποι συνηθίζουν την πανδημία και την απειλή της. Από τον προϊστάμενο που αναγκάζει τον συμπτωματικό εργαζόμενο να πάρει Ντεπόν και να γυρίσει στη δουλειά του, ως το κρούσμα που ετοιμάζεται να πάει για καφέ και το άγχος του είναι αν θα φανεί πως έχει κορωνοϊό όταν σκανάρουν το πιστοποιητικό εμβολιασμού στην καφετέρια. Τι κι αν για πρώτη φορά μετά από δύο χρόνια μπορεί και να βλέπουμε λίγο φως στην άκρη του τούνελ μετά το βουνό της Ομικρον; Ελάχιστη εμπειρία έχει συσσωρευτεί για το πώς μπορείς να επανακινητροδοτήσεις όσους εγκατέλειψαν την προσπάθεια. Σε κάθε περίπτωση, όπως λέει κι ο Σαββόπουλος, τον χειμώνα ετούτο άμα τον πηδήσαμε, για άλλα δέκα χρόνια άιντε καθαρίσαμε. Για να δούμε…
