Εκείνος είναι ένας εξωστρεφής, έξυπνος, συναισθηματικός, πολυμήχανος, ικανός και φιλόδοξος επιχειρηματίας. Εκείνη είναι μια κομψή, καλοστεκούμενη, αστή, τυπολάτρις, ανίκανη να εκφράσει τα συναισθήματά της. Οταν εκείνος φεύγει από τη ζωή, εκείνη χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της. Ο αιφνίδιος θάνατός του είναι η αφορμή για να επιστρέψει ο πρωτότοκος γιος τους στο Μεσολόγγι και το μυστήριο που κρύβεται στη «Σκοτεινή θάλασσα» θα βγει στην επιφάνεια. Ο Αρης Λεμπεσόπουλος και η Θέμις Μπαζάκα επιστρέφουν στη μικρή οθόνη με την πολυαναμενόμενη δραματική σειρά μυστηρίου του Mega «Σκοτεινή θάλασσα». Οι δύο καταξιωμένοι και σπουδαίοι ηθοποιοί μιλούν στο «Βήμα».
ΑΡΗΣ ΛΕΜΠΕΣΟΠΟΥΛΟΣ
Επιστρέφετε στην τηλεόραση και στο Mega με τη «Σκοτεινή θάλασσα». Τι ήταν αυτό που σας έκανε να πείτε το «ναι»;
«Χάρηκα για αυτή την πρόταση. Αρχικά ήταν η παραγωγή του Σταύρου Καπελούζου, με τον οποίο είχα συνεργαστεί στο παρελθόν, και στη συνέχεια η παρουσία του σκηνοθέτη, του Γιώργου Καραντινάκη. Οταν όμως πρωτομαζευτήκαμε όλοι οι ηθοποιοί σε ένα τραπέζι για να γνωριστούμε, κατάλαβα από τη μάζωξη αυτή ότι θα είναι μια ωραία δουλειά. Εμένα η φιλοδοξία μου είναι μια σειρά να καταφέρει να αντέξει στον χρόνο, ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Μπορεί να σημαίνει μια ωραία εικόνα, μια ωραία μουσική, μπορεί να είναι οι άνθρωποι, η φωτογραφία… Ολα παίζουν ρόλο σε μια σειρά. Αλλά είναι μεγάλη παρηγοριά των ανθρώπων οι σειρές και είχε λείψει από το κοινό. Ειδικά από εκείνους που δεν έχουν τη δυνατότητα να πηγαίνουν στα θέατρα. Εχω την αίσθηση ότι θα είναι μια σειρά με αισθητική».
Μια σειρά που άντεξε στον χρόνο και από την οποία γίνατε ευρέως γνωστός είναι η «Αίθουσα του θρόνου» στο Mega.
«Είμαι στο επάγγελμα από το 1984, κανείς δεν με σταμάτησε για να μνημονεύσει μια παράσταση, είναι πολύ ενδιαφέρον γιατί οι ηθοποιοί το θέατρο το έχουν πάρα πολύ ψηλά, εγώ βέβαια το βάζω ίσο με την τηλεόραση και τον κινηματογράφο.
Από τις σειρές για τις οποίες μου μιλάει ο κόσμος είναι και η «Αίθουσα του θρόνου». Δεν μπορεί από το 1998 που παίχτηκε αυτή η σειρά να ρωτάς μια πληροφορία από κάποιον στον δρόμο και να σου μιλάει για εκείνον τον ρόλο. Αυτό είναι παράσημο για εμένα. Κάτι τους σημάδεψε από αυτή τη σειρά, όπως και εμένα με σημάδεψαν ως νέο κάποιες σειρές. Μέσα από αυτές τις ασπρόμαυρες σειρές που παρακολουθούσα ως παιδί άρχισα να αισθάνομαι ότι και εγώ πρέπει να κάνω κάτι αντίστοιχο στη ζωή μου για υπάρξω σε αυτόν τον κόσμο με τους ανθρώπους. Το οφείλω σε αυτό το μαγικό κουτάκι».
Εξακολουθείτε να βλέπετε τηλεόραση; Πώς θα τη σχολιάζατε;
«Αποφεύγω τις ειδήσεις, αλλά κάποια στιγμή θα την ανοίξω. Είναι ένα ισχυρό μέσο με τα καλά και τα κακά της. Πιστεύω ότι έχει βελτιωθεί. Τώρα, για κάποια πράγματα δεν συμφωνώ, αλλά δεν μπορώ να μπω στη λογική των σταθμών. Είναι επιχειρήσεις που δεν μπορούν να πάνε με το λάβαρο».
Επιστρέφοντας στη «Σκοτεινή θάλασσα», περιγράψτε μου τον ήρωά σας, τον Μιχάλη Δελλή.
«Το πρώτο πράγμα που ρώτησα τον σκηνοθέτη ήταν να μου πει με ένα ρήμα τι είναι αυτός ο άνθρωπος. «Ενας άνθρωπος που φοβάται» μου απάντησε. Με αυτό με κάλυψε. Το ρήμα «φοβάμαι» ήταν και είναι και δικό μου ρήμα. Φοβάμαι πολλά πράγματα. Στην πορεία μού είπε ότι ο ήρωας αυτός είναι κάποιος που τα αδιέξοδά του είναι πιο μεγάλα από τα «θέλω» του. Τελείωσε. Αυτό καθορίζει ανθρώπους που ξέρω και εκατομμύρια των εκατομμυρίων ψυχούλες που τα αδιέξοδά τους ήταν πιο μεγάλα από τα «θέλω» τους. Αυτό είναι για εμένα ο Μιχάλης Δελλής. Αυτή η μαγική φράση που μου είπε ο κ. Καραντινάκης».
Θεατρικά σας συναντάμε στον «Μανδραγόρα» του Μακιαβέλι, μια θεατρική κωμωδία μέσω της οποίας ο συγγραφέας στηλιτεύει τα κακώς κείμενα της εποχής του. Επίκαιρο έργο.
«Θίγει πράγματα που μέσα από ένα παραμυθάκι υπάρχουν και σήμερα και αυτό είναι το ενδιαφέρον. Οτι έχουν περάσει αιώνες από τότε που γράφτηκε και θίγεται με έναν κλαυσίγελο και με μια τρυφερότητα όλο αυτό το πράγμα που υπήρχε και συνεχίζει να υπάρχει. Είμαστε Δευτέρα – Τρίτη στη θεατρική σκηνή «Αθηναΐς» στον Κεραμεικό.
Είμαστε μια γλυκιά παρέα ανθρώπων που το στηρίζουν με την ψυχούλα τους. Γιατί είναι δύσκολες ημέρες. Θαυμάζω τον άνθρωπο που θα πάει Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο».
Υστερα από περίπου 20 μήνες τα θέατρα λειτούργησαν ξανά. Πώς είναι να παίζετε με μια πλατεία από κάτω γεμάτη μάσκες;
«Περίεργο πράγμα. Πάρα πολύ περίεργο. Το συγκινητικό είναι ότι ήρθαν αυτοί οι άνθρωποι. Λέω: «Κοίταξε να δεις, έρχονται». Κάποια μερίδα του κόσμου έχει ανάγκη το θέατρο σε αυτές τις συνθήκες, χωρίς διάλειμμα, χωρίς να μπορεί να πάρει κάτι από το μπαρ, θα έρθει με τη μάσκα, με αποστάσεις… Αλλά θα έρθει και θα αντιδράσει με τη μάσκα. Είναι συγκινητικό».
Η πανδημία θα αφήσει το στίγμα της στο θέατρο;
«Εμένα με απασχολεί περισσότερο το σημάδι που θα αφήσει στα παιδιά. Ξέρω ότι τα παιδιά μου τελείωσαν την ΣΤ’ Δημοτικού χωρίς να πατήσουν στην τάξη. Εμειναν σπίτι μπροστά από το κομπιούτερ και δήθεν παρακολουθούσαν το μάθημα. Δεν βίωσαν τίποτε από αυτό το τέλος του Δημοτικού. Η μνήμη τους ποια θα είναι; Πιστεύω ότι αυτή η φάση είναι πιο καθοριστική για τα νέα παιδιά.
Για το θέατρο δεν ξέρω, μάλλον θα υπάρξει όπως υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια. Η ανάγκη του ανθρώπου, με μάσκα ή χωρίς,θα υπάρχει. Πιστεύω όμως ότι θα αλλάξουν τα εργασιακά. Το θέατρο έχει γίνει πιο επισφαλές πια».
ΘΕΜΙΣ ΜΠΑΖΑΚΑ
Επιστρέφετε στην τηλεόραση ύστερα από ένα μεγάλο διάστημα. Ηταν επιλογή σας αυτό το διάλειμμα;
«Εντεκα χρόνια είχα να κάνω τηλεόραση. Είχα κουραστεί. Η τηλεόραση, έτσι όπως την ήξερα εγώ, είδα ότι έφθινε και αποφάσισα να αφιερωθώ στο θέατρο. Και καλά έκανα, διότι έκανα καταπληκτικά πράγματα αυτά τα 11 χρόνια. Σπουδαίους ρόλους με πολύ ωραίους σκηνοθέτες και σε ωραία σχήματα. Δυνάμωσα ως ηθοποιός, γιατί, κατά τη γνώμη μου, το καλό θέατρο σε κάνει καλύτερο ηθοποιό. Μόλις ήρθε κάτι που μου κίνησε την προσοχή, και σε συνδυασμό με τον κ. Καραντινάκη που τον εκτιμώ πάρα πολύ σαν σκηνοθέτη αλλά και σαν άνθρωπο, δεν είχα καμιά αντίρρηση να επιστρέψω. Δεν έχω κάτι εναντίον της τηλεόρασης. Εναντίον της κακής τηλεόρασης έχω, όπως και εναντίον του κακού θεάτρου».
Τι σας κέντρισε το ενδιαφέρον στη «Σκοτεινή θάλασσα»;
«Πρώτα ήταν το σενάριο, το οποίο είναι πολύ καλογραμμένο. Είχε πολύ ωραίους διαλόγους, ωραία αφήγηση, πολυεπίπεδη ιστορία με πολλούς πρωταγωνιστές και επεκτείνεται σε μια μεγάλη γκάμα θεμάτων. Από προσωπικά και οικογενειακά θέματα μέχρι θέματα διαφθοράς, θέματα ψυχικής ασθένειας και φυσικά αυτό που κυριαρχεί είναι ότι είναι μια ιστορία, ας πούμε, αστυνομική».
Περιγράψτε μας την Ξένια Αθανασιάδη.
«Η Ξένια προέρχεται από μια μεγάλη, ευκατάστατη οικογένεια της Πάτρας. Ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε τον Μιχάλη, ο οποίος τότε ξεκινούσε και αυτός τις επιχειρηματικές του εργασίες και την πήρε μαζί του στο Μεσολόγγι. Ενα κορίτσι νέο, γεννημένο και μεγαλωμένο στον πλούτο – συνεχίζει μια ευκατάστατη ζωή, κάνει τρία παιδιά, μένει στο σπίτι και τα μεγαλώνει και ξαφνικά ο άνδρας της πεθαίνει. Βρίσκεται μπροστά σε ένα κενό και δεν ξέρει πώς να συνεχίσει. Τα παιδιά τους αντιμετωπίζουν διάφορα θέματα. Ανακαλύπτει πάρα πολλά πράγματα για το παρελθόν του άνδρα της. Χάνεται η εμπιστοσύνη της σε πολλά θέματα και σε πολλούς ανθρώπους. Αλλά είναι μια δυνατή και μορφωμένη γυναίκα. Φαίνεται ψυχρή και κλειστή, αλλά δεν είναι. Είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί να μη δώσει αφορμές δεξιά και αριστερά, γιατί βλέπει τι γίνεται στην κοινωνία της, αλλά και για να κρατήσει όσο μπορεί ενωμένη την οικογένειά της ή ό,τι έχει απομείνει από αυτή».
Ακόμα ένας δραματικός ρόλος στην τηλεόραση. Τους επιλέγετε ή σας επιλέγουν;
«Πείτε μου, σας παρακαλώ, γιατί δεν με φωνάζουν σε μια κωμωδία (σ.σ.: γελάει). Καλέ, εγώ θα επιλέξω; Ποια είμαι; Η Μέριλ Στριπ; Οταν έρθει κάτι καλό, το κάνω. Οι προτάσεις που έχω είναι πάντα για δραματικούς ρόλους. Κοιτάξτε όμως, έχουν πολύ ενδιαφέρον, έχουν πάρα πολλά επίπεδα και είναι δαιδαλώδεις. Αλλά η κωμωδία με τρελαίνει, ειλικρινά σας μιλάω. Η αλήθεια είναι ότι μου έχουν γίνει κάποιες προτάσεις για κωμωδία, που όμως δεν μπόρεσα να επικοινωνήσω με το κείμενο, οπότε τις αρνήθηκα. Αυτό είναι το πρώτο κριτήριο για να επιλέξω μια δουλειά. Πού επικοινωνώ, πού νιώθω ότι μπορώ να κάνω κάτι που να ξεπεράσω λίγο τον εαυτό μου ή να μάθω κάτι για εμένα. Αλλιώς είναι πολύ βαρετή η δουλειά μας. Δεν με ενδιαφέρει να υποκλιθώ και να κάνω ένα πρόσωπο. Οι γυναίκες και οι ηρωίδες που έχω ερμηνεύσει μπορεί να είναι μεν αυστηρές, ψυχρές, δραματικές, αλλά έχουν μεγάλο ψυχισμό και ποικιλία συναισθημάτων και είναι διαφορετικές η μία από την άλλη. Δεν είναι όλες ίδιες».
Αυτή η συνθήκη της πανδημίας που βιώνουμε θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι ως άνθρωποι; Η ζωή μας ανατράπηκε από τη μια στιγμή στην άλλη και ό,τι θεωρούσαμε δεδομένο έπαψε να είναι.
«Πιστεύω ότι το μεγαλύτερο ελάττωμα του ανθρώπου είναι ότι ξεχνάει. Οπότε δεν έχει κανένα νόημα αυτό που είπατε. Μπορεί, ας πούμε, το πρώτο δίμηνο κάπως οι άνθρωποι να είπαν: «Αχ, Θεέ μου, ας έχουμε υγεία και δεν μας ενδιαφέρει τίποτε άλλο», να στράφηκαν στην οικογένειά τους κ.λπ., μετά όμως άρχισαν να σκοτώνονται, να καβγαδίζουν, να χωρίζονται στα δύο, να μην αντέχουν. Αυτή τη στιγμή έξω υπάρχει τρομερή βία. Στον τρόπο που οδηγούν, στον τρόπο που περπατούν, στον τρόπο που μιλούν. Είναι ασύλληπτο. Οι άνθρωποι έχουν έναν τεράστιο θυμό, λες και κάποιος τους φταίει. Οι άνθρωποι ξεχνάνε και αυτό το αποδεικνύει και η Ιστορία. Αν το ανθρώπινο γένος θυμόταν, δεν θα γίνονταν τα ίδια κάθε τόσο. Θα προχωρούσαμε προς τα μπροστά. Ο άνθρωπος έχει μνήμη χρυσόψαρου. Μόλις ξαναβολεύεται, ξεχνά το τι έγινε. Και είναι φυσικό. Γιατί έτσι ξεχνάς μεν το καλό, αλλά ξεχνάς και το κακό και δεν υπάρχει μέσα σου. Μας άλλαξε η πανδημία, αλλά ακόμα δεν μας έχει διαμορφώσει 100%. Δεν βλέπετε τι αντιδράσεις υπάρχουν στο οτιδήποτε προσπαθεί να γίνει; Δεν βλέπετε τι γίνεται με τους εμβολιασμένους και τους ανεμβολίαστους; Μου φαίνεται τρελό».
Εχουμε διχαστεί.
«Ο Μακρυγιάννης έλεγε ότι το εθνικό ελάττωμα των Ελλήνων είναι ο διχασμός. Απλά τώρα βλέπω ότι γίνεται παγκόσμια αυτό, με μίσος ο ένας προς τον άλλον. Εγώ, προσωπικά, μέχρις ενός σημείου έχω πρόβλημα με αυτόν που δεν εμβολιάζεται. Εφόσον είναι προσεκτικός – φοράει τη μάσκα του και δεν με εκθέτει – είναι δική του επιλογή τι θα κάνει. Οταν όμως δεν φοράει τη μάσκα του και είναι αρνητής, τότε μου τη δίνει! Αλλά γιατί τέτοιο μίσος και μένος. Θεέ μου! Είμαι ευτυχισμένη που δεν έχω social media. Δεν θέλω να διαβάζω και να ακούω όλη αυτή την τρέλα που διακατέχει τους ανθρώπους που νομίζουν ότι έχουν δίκιο».
Απολογισμός και στόχοι
Αυτή η περίοδος των γιορτών είναι περίοδος απολογισμού. Εσείς έχετε κάνει τον δικό σας; Τι κρατάτε και τι αφήνετε από αυτή τη χρονιά;
Α.Λ.: «Φέτος διασχίσαμε οδικά ένα μεγάλο μέρος της Ρουμανίας, απ’ όπου κατάγεται η γυναίκα μου. Ηταν πολύ ωραία, βλέπαμε το πράσινο, τα ποτάμια, τα Καρπάθια, τα κάστρα τους…
Στην επιστροφή, περάσαμε από το Δραγατσάνι και βρήκαμε το μνημείο των Ιερολοχιτών όπου η επιγραφή αναφέρει: “Διαβάτη, αν περάσεις από εδώ μη μας ξεχνάς, πέσαμε υπέρ πατρίδος εδώ στο Δραγατσάνι της Ρουμανίας”.
Ηθελα να βγάλω φωτογραφία τα παιδιά μου και να τους πω: “Να θυμάστε ότι ήρθατε, από τους ελάχιστους Ελληνες, σε αυτό το μέρος όπου αυτά τα 18χρονα-19χρονα παιδιά έδωσαν τη ζωή τους όχι υπέρ ή κατά του εμβολιασμού, αλλά για να απελευθερωθεί η πατρίδα”. Αυτό θα κρατήσω. Γιατί πια ζούμε άλλες “ηρωικές” εποχές που κάποιοι είναι υπέρ και κάποιοι κατά».
Θ.Μ.: «Ηταν λίγο δύσκολη χρονιά που είχε και χαρές και λύπες. Κατ’ αρχάς, έκανα δύο μεγάλες εγχειρήσεις στους ώμους μέσα στο lockdown και εκεί που ανάρρωνα – με πολύ αγώνα, πόνο, φυσικοθεραπείες – μου ήρθε αυτή η υπέροχη δουλειά. Θέλω να πω ότι δεν έχω προλάβει να σκεφτώ τι να αφήσω και τι να κρατήσω από τη χρονιά αυτή. Ο,τι καλό θα μείνει και ό,τι κακό θα φύγει. Εγώ έχω καλή διάθεση πάντως να μου συμβούν καλά και ήσυχα πράγματα».
Οι στόχοι, προσωπικοί και επαγγελματικοί, για την επόμενη χρονιά;
Α.Λ.: «Υγεία. Τίποτε άλλο. Στιγμές χαράς και υγεία. Αν είμαι με ανθρώπους που γουστάρω είμαι ευτυχής. Είτε είναι καλοί είτε κακοί. Ορθόδοξοι και μη. Εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι».
Θ.Μ.: «Εχω διάφορα πρότζεκτ που θα κάνω σε τηλεόραση και κινηματογράφο αλλά δεν μπορώ να σας πω κάτι. Επιθυμώ βαθιά να κάνω ένα ταξίδι μεγάλο. Θέλω να πιστεύω ότι εκεί γύρω στο Πάσχα θα φύγω. Με τις φίλες μου προσπαθούμε να πάμε στην Ισλανδία, ελπίζουμε να συμβεί. Αν δεν είναι η Ισλανδία, κάτι άλλο θα είναι.
Αλλά ονειρεύομαι ταξίδια και ιδιαίτερα, και μακρινά και κοντινά. Δεν με νοιάζει».
«Σκοτεινή Θάλασσα».
Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 22.30.
