«Αριστερός ριζοσπαστισμός»,
το καταλαβαίνω.
Αλλά «ριζοσπαστικός
ρεαλισμός;»
Σαν οξύμωρο μου φαίνεται το σχήμα. Σαν «σπεύδε βραδέως» ή «πάω αργά γιατί βιάζομαι.» (Αλλά, προς τα πού;).
Υποθέτω πως το «κείμενο θέσεων» που ετοίμασε ο Αριστείδης Μπαλτάς για το Συνέδριο του Σύριζα (και δεν πολυάρεσε), θα διευκρινίζει το «εύρημα» ώστε ο «αριστερός ριζοσπαστισμός», τουλάχιστον, να μην «επιστρατεύεται σαν είδος αναμνηστικής δόσης.»
Διότι οι μεταλλάξεις δεν αστειεύονται. Την αρρώστια την κολλάνε και οι τριτοεμβολιασμένοι. Το είδαμε και με το 24,42% της ΕΔΑ το 1958. Απο δεύτερο κόμμα τότε, στον Αντώνη Μπριλάκη το 68, που, εγώ προσωπικά, δεν θα τον θυμάμαι ούτε ως «πετραχήλι του ΚΚΕ», αλλά ούτε και ως «εξαπτέρυγο του ΠΑΣΟΚ» – όπως δεν θέλω να θυμάμαι στο μέλλον και τον Σύριζα. Η εξέλιξή του, ελπίζω, να μην «επικαιροποιεί το ενδεχόμενο μιας νέας περιθωριοποίησης της Αριστεράς», όπως διάβαζα στο κείμενο του Δημήτρη Γιατζόγλου στην Εφσυν (27. 12.2021).
Αλλά γιατί να το σκέφτομαι αν Αριστερά γίνει το Κέντρο, αφού ο ρεαλισμός της προσαρμογής αφορά και τους δύο;
Δεν αφορά πάντως τη γνωστή μας «παιδική ασθένεια «, για την οποία, όπως φαίνεται, εμβόλιο δεν θα υπάρξει.
