Τι γεύση μου αφήνει αυτή η χρονιά;

Δεν μπορώ να απαντήσω με ευκολία.

Όμως, σίγουρα μια πλευρά της είναι ότι αυτή τη χρονιά ήρθαμε αντιμέτωποι πολλές φορές με το πρόσωπο της βαναυσότητας.

Το είδαμε όταν συνεχίσαμε να μετράμε γυναικοκτονίες.

Και εάν κανείς μπορεί να αποτιμήσει θετικά ότι επιτέλους αναφερόμαστε σε αυτές ως γυναικοκτονίες, αυτό δεν αναιρεί το πρόβλημα ενός σεξισμού που γίνεται κυριολεκτικά δολοφονικός.

Και ας μην το ξεχνάμε: κανένας δεν σκοτώνει από αγάπη. Σκοτώνει από στερεότυπα επικίνδυνα που τον κάνουν να πιστεύει ότι μια γυναίκα για κάποιο λόγο πρέπει να του ανήκει και να υποτάσσεται σε αυτόν.

Το είδαμε το πρόσωπο της βαναυσότητας με όλες τις αποκαλύψεις για τα κρούσματα και τα περιστατικά κακοποίησης και παρενόχλησης, συχνά συστηματικής και από πρόσωπα που αξιοποιούσαν την αναγνώριση και τη φήμη που είχαν για να εξασφαλίζουν ατιμωρησία.

Το βλέπουμε, όμως, και σε όλες τις περιπτώσεις που αυτά συνέβαιναν δίπλα μας και εμείς απλώς κάναμε ότι δεν υπάρχουν ή ότι αποτελούν «ιδιωτικές υποθέσεις».

Το είδαμε το πρόσωπο της βαναυσότητας στη μοίρα των προσφύγων και των μεταναστών, που εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται είτε ως «εργαλείο» διεθνούς πολιτικής, είτε ως πεδίο για να θησαυρίζουν οι διακινητές, είτε ως «υβριδική απειλή» από χώρες που δεν θέλουν να μοιραστούν τους πόρους τους με ανθρώπους που έχουν ανάγκη και που συχνά βρέθηκαν σε αυτή τη θέση εξαιτίας των πολιτικών του «αναπτυγμένου κόσμου».

Το είδαμε το πρόσωπο της βαναυσότητας, σε όλες τις περιπτώσεις του μίσους για τη λογική αλλά και για ζωή των κάθε λογής «αρνητών» που δεν διστάζουν να παίρνουν ανθρώπους στον λαιμό τους αποτρέποντάς τους συνειδητά από το να προστατεύσουν την υγεία και τελικά της ζωή τους.

Το είδαμε το πρόσωπο της βαναυσότητας, συμβολικής αυτή τη φορά, αλλά όχι γι’ αυτό λιγότερο οδυνηρής, σε όλη τη βία (και την ευκολία δυστυχώς) των διαδικτυακών επιθέσεων, της εύκολης στοχοποίησης, του συστηματικού στιγματισμού όποιου κατά περίπτωση βρίσκεται στο στόχαστρο μιας «κοινής γνώμης» που αναζητά θύματα για να συγκαλύψει συχνά τη δική της ανασφάλεια.

Το είδαμε το πρόσωπο της βαναυσότητας σε όλες τις μορφές βαθιάς ανισότητας που επιμένουν, στον ρατσισμό που εξακολουθεί να δηλητηριάζει τις κοινωνίες μας, στη βία που συναντούν καθημερινά όσοι συνειδητοποιούν ότι οι ζωές τους δεν μετρούν το ίδιο.

Το είδαμε πολλές φορές το πρόσωπο της βαναυσότητας αυτή τη χρονιά.

Και πλέον δεν έχουμε το άλλοθι να λέμε ότι «δεν ξέραμε».

Πλέον θα κριθούμε από το τι θα κάνουμε για όλα αυτά.