Τα ροζ σατέν πασουμάκια με το χαμηλό, λεπτεπίλεπτο τακούνι ξέφυγαν από τα πόδια της Ούρσουλας. Αχ! Η μικρή, πτωχή, πλατινομαλλούσα, αδέξια παιδική μου φίλη. Προσπάθησε για μία ακόμα φορά ανεπιτυχώς να μιμηθεί μια «μαρκησία», η οποία αντί για τα ανάκτορα των Βερσαλλιών, αποφάσισε να «κινηθεί» στο… downtown Athens.
Το κτίριο του Chateau de Versailles που έλαμπε με εκτυφλωτικό τρόπο την εποχή του Λουδοβίκου XIV μεταφέρθηκε σε μια ταπεινή αποθήκη, εκεί στις άλλοτε υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας. Πώς μπορεί, σκέφθηκε ο κολεξιονέρ Γκαλάτσι-Γκαλάτσι παρακολουθώντας τις διηγήσεις της Ούρσουλας γύρω από το big party με θέμα τη Γαλλική Επανάσταση, μια ολόκληρη εποχή να «ζωντανέψει» με αριστουργηματικό – είναι η αλήθεια – τρόπο μέσα σε έναν χώρο ο οποίος θα μπορούσε να φιλοξενεί μηχανήματα… νήματα ή οπωροκηπευτικά προϊόντα;
Και όμως! Το big (private) party ήταν τόσο εντυπωσιακό, μεγαλειώδες θα έλεγα, που κάποιοι το σύγκριναν με δύο άλλα τα οποία είχαν πραγματοποιηθεί σε καλές για την Ελλάδα (έτσι πιστεύαμε τουλάχιστον) αστραποβόλες εποχές. (Προ Μνημονίου.) Το ένα είχε θέμα τη Βενετία με οικοδεσπότη πολύ γνωστό αθηναίο επιχειρηματία στον χώρο του κοσμήματος και το άλλο ήταν αφιερωμένο στις ζούγκλες του Αμαζονίου.
