Η δικαιοσύνη, όπως ακριβώς και η φύση, απεχθάνεται τα κενά. Η δικαιοσύνη επίσης, σε αντίθεση με απρόθυμους ή και φοβικούς νομοθέτες, ούτε το πλήρωμα του χρόνου περιμένει, ούτε πάντα την ωρίμανση των συνθηκών. Και ευτυχώς. Η πρόσφατη απάντηση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε προδικαστικό ερώτημα διοικητικού πρωτοδικείου της Σόφιας στη Βουλγαρία αφορά τα παιδιά ομόφυλων ζευγαριών και είναι σημαντική. Με δυο λόγια, τα κράτη-μέλη υποχρεούνται να αναγνωρίζουν τα παιδιά ομοφύλων ως τέτοια, ακόμη κι αν στο εσωτερικό τους, στο εθνικό δίκαιο δηλαδή, δεν υπάρχει σχετική πρόβλεψη.
Ας υποθέσουμε λοιπόν πως ο Κ. και ο Λ., έλληνες πολίτες που έχουν παντρευτεί και ζουν στην Ισπανία, μία από τις χώρες που αναγνωρίζουν τον γάμο μεταξύ ομοφύλων, αποκτούν μέσω παρένθετης μία κόρη. Το παιδί γεννιέται σε μαιευτήριο της Μαδρίτης και στο πιστοποιητικό γέννησής της, στα πεδία «Πατέρας/Γονέας Α» και «Μητέρα/ Γονέας Β» είναι γραμμένα τα ονόματα του Κ. και του Λ. Οι δύο Ελληνες ζητούν από τις αρμόδιες ελληνικές αρχές να προχωρήσουν σε όλες τις δέουσες ενέργειες προκειμένου το παιδί να δηλωθεί στο ληξιαρχείο και ως έλληνας πολίτης, τέκνο ελλήνων πολιτών, να πάρει διαβατήριο και όλα τα συναφή έγγραφα.
Αμ δε!
Από τη στιγμή που στη χώρα δεν υπάρχει πρόβλεψη, οι υπηρεσίες αρνούνται να προχωρήσουν. Αλλες φορές ζητούν να εγγραφεί ως μητέρα η παρένθετη (ένα πρόσωπο δηλαδή νομικά και ουσιαστικά ανύπαρκτο στη ζωή του παιδιού), άλλες φορές προτείνουν «διευκολυντικά» το παιδί να γραφτεί σαν να έχει μόνο έναν γονέα. Αλλες φορές εξηγούν στους γονείς πως το σύστημα δεν διαθέτει την απαραίτητη «παραμετροποίηση». Κι αφού στα δύο κουτάκια γράφει Μητέρα και Πατέρας, πώς να συμπληρώσεις δύο αντρικά ή δύο γυναικεία ονόματα; Με άλλα λόγια, η νομική πραγματικότητα σειράς χωρών, της δικής μας συμπεριλαμβανομένης, αρνείται να αναγνωρίσει σε ένα παιδί που ζει κι αναπνέει, όπως όλοι μας, το δικαίωμα να το κάνει επί ίσοις όροις, καταδικάζοντάς το πρακτικά είτε σε «νομική ανυπαρξία», είτε σε «νομική ορφάνια». Το λες και αλαζονεία. Λες και ρώτησε ποτέ η πραγματικότητα τον νόμο πριν υπάρξει ως αυτό που είναι: τετελεσμένο γεγονός.
Πριν από λίγες μέρες, μιλώντας στο υπουργείο Δικαιοσύνης, ο Γιώργος Καπουτζίδης καυτηρίασε την πραγματικότητά μας θέτοντας δύο απλά ερωτήματα: «Γιατί έχω λιγότερα δικαιώματα από εσάς;», «Γιατί εγώ θεωρούμαι χειρότερος σύντροφος ή πατέρας από έναν αποτυχημένο τεμπέλη που δέρνει τη γυναίκα του;». Η απόφαση του ΔΕΕ δείχνει έναν δρόμο που μπορεί και να λύσει τον γόρδιο δεσμό: Δεν στέκεται στο δικαίωμα των ομοφυλοφίλων να παντρεύονται και να γίνονται γονείς. Παρακάμπτει τα όποια συντηρητικά αντανακλαστικά και εστιάζει απευθείας στα δικαιώματα των παιδιών. Υπάρχει πιο αφοπλιστική προσέγγιση από αυτήν;
