Παρατηρώ το κλίμα, ιδίως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε σχέση με την πανδημία.
Καταλαβαίνω ότι υπάρχει ένα δικαιολογημένο κλίμα φόβου για την Όμικρον.
Ο φόβος αυτός δεν είναι παράλογος: είναι μια νέα μετάλλαξη, είναι πολύ πιο μεταδοτική, είναι πιθανό να κολλήσουν και οι εμβολιασμένοι.
Οι ειδικοί προειδοποιούν ότι έχει τη δυνατότητα, ακόμη και εάν δεν προκαλεί σοβαρότερη νόσηση, να προκαλέσει υπερφόρτωση του συστήματος υγείας, με όλα τα προβλήματα που αυτό συνεπάγεται.
Για πολλούς ανθρώπους αυτό είναι μια ακόμη δυσάρεστη ανατροπή: εκεί που θεωρούσαν ότι με το να έχουν εμβολιαστεί έγκαιρα και ακολουθώντας τις συστάσεις των ειδικών είναι προστατευμένοι, τώρα πληροφορούνται ότι δεν έχουμε φτάσει ακόμη σε αυτό που κάποτε περιγράφηκε ως «διαβατήριο για την ελευθερία».
Αυτό είναι εύλογο να προκαλεί διάφορα συναισθήματα και αντιδράσεις.
Μπορεί να οδηγήσει σε μια ιδιότυπη αδιαφορία, δηλαδή να πουν άνθρωποι ότι «αφήστε με ήσυχο να συνεχίσω να ζω, ό,τι ήταν να κάνω το έκανα, συμπεριλαμβανομένου του εμβολιασμού».
Μόνο που αυτή η αδιαφορία μπορεί να είναι επικίνδυνη όταν δεν συνοδεύεται από επίγνωση των νέων κινδύνων και άρα των αναγκαίων μέτρων, όπως είναι οι αναμνηστικές δόσεις, τα τεστ, η τήρηση των βασικών κανόνων ατομικής προστασίας.
Μπορεί, όμως, αυτή η κατάσταση να οδηγήσει και σε έναν παραλυτικό φόβο.
Το βλέπω αυτό σε ένα ιδιότυπο αντανακλαστικό που θα μπορούσε να περιγραφεί «γιατί δεν μας κλείνετε επιτέλους;».
Δεν υποτιμώ καθόλου ότι υπάρχει περίπτωση να χρειαστούν και νέα περιοριστικά μέτρα, κοντά σε αυτό που λέμε «λοκντάουν».
Όμως, πιστεύω ότι στο αντανακλαστικό που περιέγραψα πιο πάνω κυριαρχεί και το γεγονός ότι επειδή δεν μπορούμε να διαχειριστούμε το εύλογο άγχος, ζητούμε ουσιαστικά από το κράτος να μας δώσει μια ψευδαίσθηση «προστασίας».
Μιλώ για ψευδαίσθηση, γιατί γνωρίζουμε πια ότι από μόνο του το «κλείσιμο» δεν σημαίνει προστασία. Στον περσινό χειμώνα είχαμε κύματα της πανδημίας εντός λοκντάουν.
Και την ίδια στιγμή ξέρουμε καλά ότι το «να τα κλείσουμε όλα» έχει μεγάλο κόστος οικονομικό και κοινωνικό.
Σημαίνει αυτό ότι δεν πρέπει να κάνουμε τίποτα;
Όχι, πιστεύω ότι χρειάζεται να βάλουμε στο τιμόνι τη γνώση και όχι τον φόβο.
Η γνώση λέει εμβόλιο.
Η γνώση λέει ότι δεν χάλασε ο κόσμος εάν κάνουμε και ένα σελφ τεστ πριν το ρεβεγιόν.
Η γνώση λέει προσοχή στην πολυκοσμία.
Η γνώση λέει ότι χρειάζεται και η μάσκα σε κλειστούς χώρους με συνωστισμό.
Η γνώση λέει ότι εάν χρειαστεί και κάποιες δραστηριότητες μπορεί να κλείσουν για ένα διάστημα.
Η γνώση λέει ότι δεν πανικοβαλλόμαστε αλλά κάνουμε αυτά που πρέπει και συνεχίζουμε να ζούμε.
Γιατί σε τελική ανάλυση αυτό θέλουμε: να νικήσει η ζωή.
