Υπάρχει μάλλον ένας ανεξήγητος λογάριθμος που συντηρεί τις ίδιες ποσοστώσεις στις κατηγορίες ανθρώπων διά μέσου των αιώνων. Δεν ξέρω πού αλλού μπορεί να αποδοθεί το γεγονός πως σχεδόν καμία ανθρώπινη «παρέκκλιση» δεν έχει ποτέ εξαφανιστεί.
Ο πολιτισμός, η εξέλιξη, η μόρφωση, η συμμετοχή, η διαφορετική ώσμωση ανάμεσα στους ανθρώπους δεν έχουν βοηθήσει ιδιαίτερα στο να ξεμπερδέψουμε οριστικά με αειθαλείς παθογένειες. Με λίγα λόγια, στο σύνολο και μέσα στα χρόνια δεν έχουμε δει κάποια εξέλιξη.
Ακριβώς όπως οι κοινωνίες συνεχίζουν να παράγουν τα ίδια σχεδόν ποσοστά σε δολοφόνους, βιαστές, εγκληματίες γενικότερα, αλλά και σπουδαίους καλλιτέχνες, επιστήμονες και πρωτοπόρους στη σκέψη, έτσι γεννούν τα ίδια ποσοστά σε ανθρώπους που το μυαλό τους στροφάρει σε άλλους ρυθμούς, σκαλώνει σε απόψεις που μπορούν να ερμηνευτούν μόνο ως μέρος κάποιου σχεδίου για μια ισορροπία που δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε τη χρησιμότητά της.
Αν διαβάσει κάποιος τα επιχειρήματα όσων αμφισβήτησαν κατά καιρούς την ύπαρξη επιδημιών ή ακόμη και αρνήθηκαν τη θεραπεία όταν αυτή προέκυψε, βρίσκει πολλά κοινά σημεία. Θέλουν να μας εξοντώσουν οι πλούσιοι, θέλουν να ξεμπερδεύουν μαζί μας, κάποιοι θέλουν να μας ελέγξουν, ο Θεός δεν θα μας αφήσει να πάθουμε κάτι, η επιστήμη βρίσκεται σε διατεταγμένη υπηρεσία για πολιτικούς σκοπούς.
Θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε πως τη μεγάλη ευθύνη για αυτόν τον σκεπτικισμό και τη ροπή προς τη συνωμοσιολογία την έχει σαφώς η πολιτική, η οποία φέρει το βάρος της φτωχοποίησης μεγάλων πληθυσμών, της περιθωριοποίησής τους που προκαλεί αυτή την αυτόματη αντίδραση, την άρση της εμπιστοσύνης απέναντι στις κεντρικές εξουσίες. Αυτό είναι το νούμερο ένα, αυτό ήταν παντού και πάντα. Ομως παρόμοιες απόψεις συναντάμε και σε ανθρώπους που δεν ανήκουν σε αυτά τα στρώματα. Οσοι δεν το κάνουν για λόγους εντελώς ιδιοτελείς – αποκόμιση πολιτικών και οικονομικών οφελών από τη χειραγώγηση μεγάλων ομάδων ανθρώπων δίχως ιδιαίτερα αντίβαρα στον φόβο και τη δεισιδαιμονία – αντιδρούν έτσι γιατί μάλλον θεωρούν πως η εξυπνάδα τους είναι πάνω από τον μέσο όρο και διακρίνουν ό,τι δεν μπορούν να διακρίνουν οι πολλοί. Οι πλέον ανασφαλείς άνθρωποι πάντα βρίσκουν πεδία για να «αποδείξουν» την εμπνευσμένη διαφορετικότητά τους, είναι σχεδόν λόγος ύπαρξης για εκείνους.
Η διαφορετικότητα και η ροή κόντρα στο ρεύμα είναι βέβαια μια ιδιαίτερα ακριβή και πολύτιμη αρετή για τον άνθρωπο, αλλά μόνο όταν προκύπτει και όχι όταν την παραγγέλνεις, όταν την κατασκευάζεις επί τούτου. Το έχουμε δει πολλές φορές αυτό και στην τέχνη, όπου κάποιοι προσπαθούν να επιβάλλουν την «πρωτοπορία» τους με έναν τρόπο που φωνάζει πως δεν είναι αποτέλεσμα χαρίσματος αλλά εμφιάλωσης.
Αρα, δεν ξέρω με ποιους δείκτες μετράμε την εξέλιξη των κοινωνιών και του ανθρώπου, όταν αυτές οι ποσοστώσεις παραμένουν ισχυρές και σχεδόν σταθερές. Σίγουρα είναι ένας δείκτης που πρέπει να μπει στην εξίσωση. Φαντάζομαι, βέβαια πως κι εμείς οι «άλλοι» θα ανήκουμε σε κάποια άλλα ποσοστά που στα μάτια άλλων μοιάζουν με απολιθώματα.
