Το βλέμμα μας πέφτει και πάλι στο Αφγανιστάν. Η Νάζο, 37χρονη εθελόντρια υγείας πηγαίνει στο χωριό της από πόρτα σε πόρτα. Βοηθά όπου και όπως μπορεί. Οι οικογένειες βρίσκονται σε εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση να θρέψουν τα παιδιά τους. Λείπουν τα πάντα, τρόφιμα, φάρμακα, ιατρική περίθαλψη. Παλαιότερα υπήρχαν αποθέματα στα νοσοκομεία, τώρα εξαντλήθηκαν κι αυτά. Το ιατρικό προσωπικό δεν πληρώνεται πια, ηλεκτρικό δεν υπάρχει.
«Ιστορικόλάθος να αφήσουμε τον λαό»
Εμπειρίες που η Νάζο μοιράστηκε με την Διεθνή Επιτροπή Διάσωσης IRC, μια διεθνή μη κυβερνητική ανθρωπιστική οργάνωση. Εδώ και πάνω από δέκα χρόνια η οργάνωση καταρτίζει κατάλογο με τις 20 πιο καταστροφικές ανθρωπιστικές κρίσεις στον κόσμο. Φέτος το Αφγανιστάν βρίσκεται στην πρώτη θέση. Ακολουθούν η Αιθιοπία και η Υεμένη. 274 εκ. άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη χρειάζονται ανθρωπιστική βοήθεια. Μια αύξηση κατά 63% σε διάστημα μόνο δύο χρόνων. Στο Αφγανιστάν το 59% των ανθρώπων εξαρτάται από την ανθρωπιστική βοήθεια. Το ήμισυ εξ αυτών δεν ξέρει από πώς θα εξασφαλίσει το επόμενο γεύμα.
«Θα ήταν ιστορικό λάθος να αφήσουμε ειδικά τώρα τον αφγανικό λαό στη μοίρα του, κάτι που έχει ξαναγίνει και στο παρελθόν και οδήγησε σε τραγικές συνέπειες» προειδοποίησε ο Ντέμπορα Λάιονς, ειδική εντεταλμένη του Γενικού Γραμματέα και επικεφαλής της Αποστολής Βοηθείας των ΗΕ στη χώρα. Ως κύριο λόγο αυτής της μιζέριας κατά την άποψή της είναι οι διεθνείς οικονομικές κυρώσεις που έχουν γονατίσει την τοπική οικονομία. Πριν την ανάληψη εξουσίας από τους Ταλιμπάν το 75% των δημοσίων δαπανών καλύπτονταν από πόρους της αναπτυξιακής βοήθειας Μετά την πτώση της χώρας στα χέρια των ισλαμιστών οι πόροι πάγωσαν, με καταστροφικές συνέπειες
Αλυσίδα αποτυχιών σε πολλά επίπεδα
«Μπορεί να πει κανείς ότι τελικά αυτό το είδος των κυρώσεων πλήττει τον πληθυσμό περισσότερο από τους πραγματικούς στόχους τους» συμφωνεί και ο Ραλφ Άσενμπαχ, διευθυντής του παραρτήματος στη Γερμανία της Διεθνούς Επιτροπής Διάσωσης μιλώντας στη Deutsche Welle. «Υπάρχει η αίσθηση ότι μετά την στρατιωτική υποχώρηση τον Αύγουστο ακολούθησε και η οικονομική. Κι αυτό δεν πρέπει να γίνει σε καμιά περίπτωση». Κατά τον Άσενμπαχ η ανθρωπιστική κρίση στη χώρα είναι σε μεγάλο βαθμό απόρροια αποτυχιών σε πολλά επίπεδα.
«Καταρχήν διπλωματικό. Οι διενέξεις δεν επιλύονται πια με μέσα της διπλωματίας. Εκτός αυτού προστίθεται και η αποτυχία σε επίπεδο κυβερνήσεων. Σε περιοχές κρίσεων τα κράτη δεν ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους απέναντι στους πολίτες. Η αποτυχία σε νομικό επίπεδο είναι το τρίτο σημείο. Το νομικό σύστημα, κι αυτό περιλαμβάνει και το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, δεν προστατεύει πλέον τον άμαχο πληθυσμό. Υπάρχει τέλος και η λειτουργική αποτυχία. Οι ανθρωπιστικές δράσεις δεν μπορούν πλέον να καλύψουν τα διερευνόμενα κενά». Με λίγα λόγια η ανθρωπιστική καταστροφή στο Αφγανιστάν θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί.
Ματίας φον Χάιν
Επιμέλεια: Ειρήνη Αναστασοπούλου
