Στα τέλη Ιανουαρίου του 2017, μόλις τρεις ημέρες αφότου είχε νικήσει τον πρώην πρωθυπουργό Μανουέλ Βαλς στις προκριματικές εκλογές των γάλλων Σοσιαλιστών για το προεδρικό χρίσμα, ο «αντάρτης» Μπενουά Αμόν εμφανίστηκε σε δημοσκόπηση του ινστιτούτου Elabe να συγκεντρώνει 16% στην πρόθεση ψήφου, έχοντας πραγματοποιήσει σε διάστημα τεσσάρων εβδομάδων ένα άλμα 10%-11%. Στον πρώτο προεδρικό γύρο όμως, στις 23 Απριλίου του 2017, ο Αμόν εξασφάλισε ένα φτωχό 6,4%.
Πολλοί θυμήθηκαν αυτή την (προ)εκλογική υποσημείωση αυτές τις ημέρες στη Γαλλία, με αφορμή δημοσκόπηση του ίδιου ινστιτούτου, που εμφάνισε τη Βαλερί Πεκρές, τρεις ημέρες αφότου νίκησε τον ουσιαστικά ακροδεξιό Ερίκ Σιοτί στην primaire των Ρεπουμπλικανών για το προεδρικό χρίσμα, να συγκεντρώνει 20% στην πρόθεση ψήφου, έναντι μόλις 11% μία εβδομάδα νωρίτερα, και να κερδίζει στον δεύτερο προεδρικό γύρο τον Εμανουέλ Μακρόν με ποσοστό 52%-48%. Λένε βέβαια πως η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται παρά μόνο ως φάρσα, τι γίνεται όμως όταν έμοιαζε με φάρσα εξαρχής;
Δεν την περίμεναν οι μακρονιστές τη Βαλερί Πεκρές. Και τη φοβούνται. Γιατί από όλους τους αντιπάλους του γάλλου προέδρου είναι εκείνη που του μοιάζει περισσότερο: απόφοιτος της διάσημης ΕΝΑ, με άριστη διαδρομή, πολύγλωσση, «pro-business», φιλοευρωπαία και σε αναζήτηση του εκλογικού σώματος της Κεντροδεξιάς. Αν η Πεκρές κατορθώσει να συσπειρώσει το κόμμα της, και να πείσει τους ψηφοφόρους της Δεξιάς που προτίμησαν να ψηφίσουν Μακρόν το 2017 να επιστρέψουν στο «σπίτι» τους, τότε οι Ρεπουμπλικανοί θα μπορούσαν κάλλιστα να πάρουν την εκδίκησή τους για το πατατράκ που υπέστησαν προ πενταετίας -με δική τους βέβαια υπαιτιότητα, τον τότε υποψήφιό τους Φρανσουά Φιγιόν.
Αυτό είναι ωστόσο ένα μεγάλο «αν». Πολλοί προβλέπουν πως η Πεκρές, η οποία δηλώνει «κατά ένα τρίτο Θάτσερ, κατά δύο τρίτα Μέρκελ», θα γίνει «όμηρος» του αντιπάλου της στον δεύτερο γύρο της δεξιάς primaire, του Ερίκ Σιοτί – ο οποίος κατάφερε να αποσπάσει ένα σεβαστό 39,05% των ψήφων παρά ή μάλλον χάρη στο απροκάλυπτο φλερτ του με τον Ερίκ Ζεμούρ – και θα χάσει έτσι τη συνοχή της. Επιπλέον, στα κοινωνικά ζητήματα η Πεκρές είναι σαφώς συντηρητικότερη του Μακρόν, είχε συμμετάσχει μάλιστα το 2013 στις διαδηλώσεις κατά του Γάμου για Ολους, και αυτό μπορεί να λειτουργήσει αποτρεπτικά για τους μετριοπαθέστερους Δεξιούς.
Κακά τα ψέματα όμως, οι εκλογές στη Γαλλία κρίνονται πρωτίστως στους τομείς της οικονομίας, της μετανάστευσης και της ασφάλειας, και σε ό,τι αφορά τα δύο τελευταία η Πεκρές έχει τις σκληρές θέσεις που συγκινούν ένα μεγάλο κομμάτι της γαλλικής κοινής γνώμης, ενώ σε ό,τι αφορά το πρώτο η πρώην υπουργός Προϋπολογισμού (μεταξύ άλλων) του Νικολά Σαρκοζί μπορεί αφενός να προτάξει την επιτυχημένη της εξαετή πορεία ως περιφερειάρχης του Ιλ-ντε-Φρανς, αφετέρου να καταγγέλλει τον Μακρόν, όπως ήδη κάνει, ότι «έκαψε το ταμείο», αφήνοντας το χρέος να περάσει από το 98,3% στο 115% ενώ είχε υποσχεθεί μεταρρυθμίσεις και ισοσκελισμό των προϋπολογισμών. Μεσολάβησε βέβαια μια πανδημία, και η Γαλλία έχει να επιδείξει πέραν των χρεών ανάπτυξη 7% για το 2021 και το υψηλότερο ποσοστό απασχόλησης από το 2007 – αλλά η Πεκρές έχει ήδη βρει τα συνθήματά της.
