Δεν φαντάζομαι ότι 270.000 συμπολίτες μου που περίμεναν υπομονετικά στην ουρά (εξαιρώ τους ατσίδες του κομματικού μηχανισμού), θέλησαν να μάθουν τα νέα από τον Παπανδρέου, να ψηλώσουν από τον Λοβέρδο, να συμπονέσουν τον Χρηστίδη και τον Γερουλάνο, να εκπλαγούν από τις κοινοτοπίες του Καστανίδη και να προβληματιστούν για το εάν ο Ανδρουλάκης θα αποδειχθεί «γκρίζος» ή λαμπερός.
Αυτό που πιστεύω, είναι ότι οι απελπισμένοι αυτοί άνθρωποι από τα γενικευμένα Big Brother’s της τηλεόρασης, τον υπερφίαλο Μητσοτάκη και τον αδιέξοδο Τσίπρα, θέλησαν να «ζήσουν» μια προσομοίωση πολιτικής, που ακόμα και αυτή τους αποκλείει. Ζήτησαν από τον εαυτό τους το «παρα-φύση»: τη συμμετοχή. Και σαν να γνώριζαν με την συναισθηματική, πιστεύω, ψήφο τους, το τέχνασμα όπου αυτό που φαίνεται να είναι, ξεφεύγει από τον έλεγχο εκείνου που δεν είναι. Επωφελήθηκαν από τις διαδικασίες στο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ για να υπάρξουν.
Τα υπόλοιπα: η ταμπακιέρα, η αμηχανία, η διάψευση των δημοσκοπήσεων και το δήθεν ρεύμα ενός ακόμα πολιτικού σχηματισμού σε αδιέξοδο, τους αφήνει – και με αφήνει – αδιάφορους, παρότι παρέχει στους πολιτικούς αρθρογράφους τον επιούσιο των αναλύσεων «Ὑπὲρ τοῦ ῥυσθῆναι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καὶ ἀνάγκης, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν».
