Προσευχή με μετανάστες, στην Καθολική Εκκλησία Τιμίου Σταυρού, στην Κύπρο, τέλεσε το απόγευμα της Παρασκευής ο Πάπας Φραγκίσκος.
Στην διάρκεια της προσευχής του, ο προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας εξέφρασε την χαρά του που βρέθηκε στο ναό και ολοκλήρωσε την επίσκεψή του στην Κύπρο με αυτή τη συνάντηση προσευχής.
Χαιρετίζω με στοργικότητα και ευγνωμοσύνη τους εκπροσώπους των διαφόρων χριστιανικών θρησκευμάτων που βρίσκονται στην Κύπρο, ανέφερε ο Πάπας και, σύμφωνα με το Γραφείο Τύπου της Αγίας Εδρας, συνέχισε λέγοντας:
«Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» με όλη μου την καρδιά θέλω να απευθυνθώ σε εσάς, νεαροί μετανάστες, που έχετε καταθέσει τις μαρτυρίες σας. Τις είχα λάβει πριν ένα μήνα περίπου και με είχαν αγγίξει βαθιά, και σήμερα με συγκίνησαν και πάλι. Αλλά δεν είναι μόνο ένα συναίσθημα, είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι η συγκίνηση που πηγάζει από την ομορφιά της αλήθειας. Όπως όταν ο Ιησούς αναφώνησε: «εξομολογούμαι σοι, πάτερ, κύριε του ουρανού και της γης, ότι έκρυψας ταύτα από σοφών και συνετών και απεκάλυψας αυτά νηπίοις» (Κατά Ματθαίον 11,25). Δοξάζω κι εγώ τον ουράνιο Πατέρα μας γιατί αυτό συμβαίνει και σήμερα. Εδώ, όπως και σε ολόκληρο τον κόσμο, στους ταπεινούς ο Θεός αποκαλύπτει τη Βασιλεία του, μια Βασιλεία αγάπης, δικαιοσύνης και ειρήνης.
Ακούγοντάς σας, συνειδητοποιούμε καλύτερα την προφητική δύναμη του Λόγου του Θεού που, μέσω του Αποστόλου Παύλου που λέει: «…Άρα ουν ουκέτι εστέ ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού» (Προς Εφεσίους 2,19). Λόγια που γράφτηκαν για τους Χριστιανούς της Εφέσου – όχι μακριά από εδώ – πολύ μακριά στο χρόνο, αλλά πραγματικά πολύ κοντά, πιο ζωντανά από ποτέ, σαν να γράφτηκαν για εμάς σήμερα: «Δεν είστε ξένοι, αλλά συμπολίτες». Αυτή είναι η προφητεία της Εκκλησίας: μια κοινότητα που, παρ’ όλους τους ανθρώπινους περιορισμούς, ενσαρκώνει το όνειρο του Θεού δοθέντος ότι ο Θεός ονειρεύεται. Όπως και εσύ, Mariamie, από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κογκό, που στη μαρτυρία σου αναφέρεσαι στον εαυτό σου λέγοντας πως είσαι «γεμάτη όνειρα». Όπως εσύ, ο Θεός ονειρεύεται ένα κόσμο ειρήνης, όπου τα παιδιά του θα ζουν ως αδελφοί και αδελφές.
Η παρουσία σας, αδελφοί και αδελφές μετανάστες και μετανάστριες, είναι πολύ σημαντική γι’ αυτή την οικουμενική εορτή. Οι μαρτυρίες σας είναι σαν ένας «καθρέφτης» για εμάς τις χριστιανικές κοινότητες. Όταν εσύ, Thamara, από τη Σρι Λάνκα λες: «Συχνά με ρωτούν ποια είμαι», μας υπενθυμίζεις πως και σε μας κάποτε απευθύνεται αυτή η ερώτηση: «Ποιος είσαι;» Και δυστυχώς συχνά εννοούν: «Από ποια χώρα είσαι; Σε ποια ομάδα ανήκεις;» Αλλά όπως εσύ το είπες, δεν είμαστε αριθμοί ή άτομα που καταλογογραφούνται. Θα θέλαμε όμως κι εμείς να δηλώσουμε πως είμαστε «αδέλφια», «φίλοι», «πιστοί», και ο καθένας μας είναι «πλησίον» του άλλου.
Όταν εσύ Maccolins, από το Καμερούν, λες πως σ’ όλη σου τη ζωή «πληγώνεσαι από το μίσος», μας θυμίζεις πως το μίσος έχει επίσης δηλητηριάσει τις σχέσεις μεταξύ των χριστιανών. Και αυτό, όπως είπες, αφήνει το στίγμα του, ένα βαθύ σημάδι που διαρκεί πολύ καιρό. Είναι ένα δηλητήριο από το οποίο είναι δύσκολο να αποτοξινωθείς. Πρόκειται για μια διαστρεβλωμένη νοοτροπία που, αντί να μας επιτρέπει να αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον ως αδέλφια, μας κάνει να βλέπουμε ο ένας τον άλλον ως αντίδικους, ως αντιπάλους.
Διαβάστε επίσης: Πάπας Φραγκίσκος – Έκτακτα μέτρα από την Αστυνομία για την επίσκεψή του
Όταν εσύ, Rozh, από το Ιράκ, λες πως είσαι «ένας άνθρωπος καθ’ οδόν», μας θυμίζει πως κι εμείς είμαστε κοινότητες στην πορεία, βαδίζουμε από τη σύγκρουση στην κοινωνία. Στο δρόμο αυτό, που είναι μακρύς και γεμάτος σκαμπανεβάσματα, δεν θα πρέπει να φοβόμαστε τις μεταξύ μας διαφορές, αλλά θα πρέπει μάλλον να φοβόμαστε τις παρωπίδες και τις προκαταλήψεις που μας εμποδίζουν να συναντηθούμε αληθινά και να προχωράμε μαζί. Οι παρωπίδες και οι προκαταλήψεις ξαναχτίζουν ανάμεσά μας αυτό το τείχος διαχωρισμού που ο Χριστός γκρέμισε, δηλαδή την εχθρότητα (βλ. Προς Εφεσίους 2,14). Και έτσι η οδοιπορία μας προς την ενότητα μπορεί να σημειώσει πρόοδο, μόνο στο βαθμό που, όλοι μαζί, κρατάμε το βλέμμα μας προσηλωμένο σε Αυτόν, που είναι η «ειρήνη μας» (ό.π.), που είναι ο «ακρογωνιαίος λίθος» (εδ. 20). Και Αυτός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός, έρχεται να μας συναντήσει με το πρόσωπο κάθε περιθωριοποιημένου και καταφρονημένου αδελφού. Με το πρόσωπο του μετανάστη που περιφρονείται, απορρίπτεται, εγκλωβίζεται… Αλλά και, όπως είπες, με το πρόσωπο του μετανάστη που ταξιδεύει προς κάτι, προς την ελπίδα, προς μια πιο ανθρώπινη συνύπαρξη…
Και έτσι ο Θεός μας μιλάει μέσα από τα όνειρά σας. Μας καλεί επίσης να μην παραδοθούμε σε ένα διαιρεμένο κόσμο, σε μια διαιρεμένη Εκκλησία, αλλά να βαδίσουμε στην ιστορία ελκυσμένοι από το όνειρο του Θεού για μια ανθρωπότητα χωρίς διαχωριστικά τείχη, απαλλαγμένη από την εχθρότητα, όπου η διαφορά μεταξύ αλλοδαπού και πολίτη δεν υφίσταται πλέον. Προφανώς, διαφορετικοί και περήφανοι για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, που είναι δώρο Θεού, αλλά ως συμφιλιωμένοι συμπολίτες.
Είθε αυτό το νησί, σημαδεμένο από μια οδυνηρή διαίρεση, να γίνει, με τη χάρη του Θεού, ένα εργαστήριο αδελφοσύνης. Και έτσι θα γίνει υπό δύο προϋποθέσεις. Η πρώτη είναι η πραγματική αναγνώριση της αξιοπρέπειας του κάθε ανθρώπου (βλ. Εγκύκλιος Fratellitutti, 8). Αυτό είναι το ηθικό θεμέλιο, ένα οικουμενικό θεμέλιο που βρίσκεται επίσης στην καρδιά της χριστιανικής κοινωνικής διδασκαλίας. Η δεύτερη όμως αποτελείται από το ανοιχτό πνεύμα του ανθρώπου προς τον Θεό με εμπιστοσύνη, που είναι ο Πατέρας όλων, και αυτή είναι η «προζύμι» που καλούμαστε να προσκομίσουμε ως πιστοί (βλ. ό.π., 272).
Υπό από αυτές τις συνθήκες είναι δυνατό το όνειρο να μετατραπεί σε καθημερινή οδοιπορία, με σαφή βήματα που μετατρέπουν την σύγκρουση σε κοινωνία, το μίσος σε αγάπη. Μια μακρόθυμη πορεία που, μέρα με τη μέρα, μας οδηγεί στη γη που ο Θεός έχει ετοιμάσει για μας, τη γη όπου, εάν ρωτήσει κανείς: «Ποιος είσαι;», μπορείς ελεύθερα να απαντάς, «Είμαι ο αδελφός σου»».
Στις 9 το πρωί του Σαββάτου θα πραγματοποιηθεί στη Λάρνακα η αποχαιρετιστήρια τελετή του Πάπα, παρόντος του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκου Αναστασιάδη.
Ο Πάπας αναχωρεί αύριο στις 09.15 για την Ελλάδα.
