Εδώ και καιρό η χώρα ζει μια πόλωση, η οποία παραπέμπει σε ζοφερές εποχές: εμβολιασμένοι από τη μια και ανεμβολίαστοι από την άλλη, «αλληλοσκοτώνονται» με όπλο το πληκτρολόγιο και πεδίο μάχης τα κοινωνικά δίκτυα. Βεβαίως το διακύβευμα είναι θέμα ζωής και θανάτου. Κατανοητή λοιπόν η ένταση, αλλά ο θυμός είναι πάντα κακός σύμβουλος.
Να το ξεκαθαρίσω: τάσσομαι απολύτως και εμπράκτως υπέρ της μιας πλευράς έχοντας εμβολιαστεί (και με την τρίτη δόση). Αυτονόητο! Θυμίζω ότι η μέγιστη τραγωδία του παιδικού θανάτου από λοιμώδη νοσήματα, η οποία αποτελούσε καθημερινότητα μέχρι τα μισά του 20ού αιώνα, σήμερα είναι σχεδόν ανύπαρκτη χάρη στον εμβολιασμό. Και σε εκείνους που περιμένουν ένα θαύμα, έναν από μηχανής θεό που θα μας σώσει από την πανδημία, θυμίζω ότι το θαύμα έγινε και είναι επιστημονικό: σε διάστημα 8 μηνών από την αναγνώριση του SARS-CoV-2 ως αιτίου της νόσου COVID-19 δημιουργήθηκαν αποτελεσματικά εμβόλια!
Με θλίβει όμως βαθύτατα η πόλωση, χαρακτηριστική έκφραση της οποίας είναι τα τελευταία γεγονότα με τον κ. Σερβετάλη. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά και διαφωνώ απολύτως με τις απόψεις του. Σέβομαι όμως το δικαίωμά του να διατηρήσει τη στάση του, η οποία φαίνεται πως ήταν ξεκάθαρη και γνωστή από την αρχή. Πολύ περισσότερο δε όταν εμπράκτως αποδεικνύει ότι είναι πρόθυμος να πάρει το κόστος των αποφάσεών του. Δυστυχώς, αυτή τη φορά το κόστος της απόφασής του να πάψει να εργάζεται είναι πολύ μεγαλύτερο και ξεφεύγει από τον ίδιο και τους συνεργάτες του, οι οποίοι παρέδωσαν μαθήματα πολιτισμού με την επιστολή τους. Με τη στάση του ο κ. Σερβετάλης αφέθηκε να εργαλειοποιηθεί από ανθρώπους που πιθανότατα δεν θα ήθελε να συναναστρέφεται. Και οι υπόλοιποι «πυροβολώντας τον» ενισχύσαμε την εργαλειοποίηση.
Ο Γ. Β. Δερτιλής στον πρόλογο του βιβλίου του «Επτά πόλεμοι, τέσσερις εμφύλιοι, επτά πτωχεύσεις, 1821-2016» (εκδόσεις Πόλις) γράφει: «Η εμφυλιοπολεμική δημαγωγία οδηγεί σε δικτατορία με κουρελιασμένο μανδύα ψευδοκοινοβουλευτισμού». Την ώρα που εμείς αλληλοσπαρασσόμαστε στα κοινωνικά δίκτυα, διοχετεύουμε τον θυμό μας σε λάθος στόχο: ξεχνούμε τους 100 θανάτους την ημέρα, ξεχνούμε τους διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ και αφήνουμε υποχθόνιες δυνάμεις να συσπειρώνονται δημιουργώντας κόμματα τα οποία σύντομα θα ζητήσουν την ψήφο των παραπλανημένων. Φοβούμαι ότι η πιθανότητα να τους δούμε στο Κοινοβούλιο είναι ευθέως ανάλογη με την ένταση της πολεμικής ρητορικής μας.
