Με 18.000 θύματα της πανδημίας, ο κίνδυνος να μας γίνει συνήθεια η απώλεια είναι πραγματικός.

Άλλωστε, είναι η ζωή που πάντα συνεχίζεται ακόμη και μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες.

Και πάντα είναι μεγάλη η υπαρξιακή ανάγκη να επιμείνεις να βλέπεις αυτή τη διάσταση, της ζωής που επιμένει να συνεχίζεται.

Όμως, αυτό δεν μπορεί να σημαίνει ότι συμφιλιωνόμαστε με την απώλεια.

Ότι μας αρκεί που το κακό δεν χτυπάει τη δική μας πόρτα.

Ότι εμείς «παίρνουμε τα μέτρα».

Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να θεωρούμε αυτονόητη αυτή τη μακάβρια στατιστική και απλώς να κάνουμε υπομονή μέχρις ότου η πανδημία κάνει τον κύκλο της.

Γιατί ξέρουμε ότι αυτό θα σημαίνει πολύ περισσότερα θύματα.

Και κάποια από αυτά μπορούν όντως να σωθούν.

Τώρα, στον ενεστώτα, στο παρόν.

Και υπάρχουν ζωές που μπορούν να σωθούν, ζωές που δεν είναι απλώς αριθμοί σε μια στατιστική.

Είναι πατεράδες και μανάδες και αγαπημένες και φίλοι και κολλητές.

Εάν κάνουν ακόμη και τώρα το εμβόλιο, εάν τηρήσουν τα απλά μέτρα που όλοι πρέπει να τηρούμε, εάν υπάρχει, εάν χρειαστεί, πρόσβαση σε ένα νοσοκομείο.

Και πρέπει να σκεφτούμε πώς θα ανακόψουμε τη στατιστική του θανάτου.

Κάποια πράγματα αφορούν το κράτος και το σύστημα υγεία που πρέπει επειγόντως να ενισχυθεί.

Κάποια πράγματα αφορούν όλους εμάς.

Γιατί είναι και δική μας ευθύνη να μην υπάρχουν ανεμβολίαστοι.

Γιατί ακόμη και έναν άνθρωπο να έπειθε ο καθένας μας η πρόοδος θα ήταν μεγάλη.

Γιατί η πειθώ λειτουργεί καλύτερα από τα απαγορευτικά μέτρα.

Γι’ αυτό και δεν πρέπει να παραδοθούμε στον φόβο.

Ο πανικός είναι πάντα ο χειρότερος σύμβουλος.

Δεν υποτιμώ την ανησυχία κανενός ανθρώπου.

Όμως, αυτή τη στιγμή χρειάζεται ψυχραιμία και κυρίως να καταλάβουμε πού δίνεται η μάχη.

Η μάχη δεν είναι να κλειστούμε στα σπίτια μας (παρότι πρέπει να προστατεύσουμε τους ευπαθείς).

Ούτε το ζήτημα είναι να τα «κλείσουμε όλα» κάνοντας τελικά περισσότερη ζημιά παρά καλό.

Το ζήτημα είναι να σώσουμε ζωές.

Πείθοντας ανθρώπους να κάνουν αυτό που πρέπει. Τηρώντας τα μέτρα. Προσέχοντας τον εαυτό μας και τους άλλους.

Πάνω από όλα: δείχνοντας ότι αρνούμαστε να συνηθίσουμε την απώλεια.