Από την αρχή κάτι δεν πήγαινε καλά με την ιστορία της Καλαμπάκας. Κυρία με κορωνοϊό, λέει, ψώνιζε σε μεγάλο σουπερμάρκετ της περιοχής. Πελάτης που γνώριζε την κατάσταση την είδε, θορυβήθηκε και ενημέρωσε τους υπευθύνους του καταστήματος. Οταν από τα ηχεία τής ζητήθηκε να αποχωρήσει διακριτικά για να αποφευχθούν τα χειρότερα, από την πίσω πόρτα του έφυγαν μαζί της άλλοι οκτώ που συνάγεται πως ήταν επίσης θετικοί στον ιό. Η αλήθεια είναι πως παρά τα τηλέφωνα και τις προσπάθειες που κάναμε με συναδέλφους (από περιέργεια περισσότερο), το υποτιθέμενο γεγονός δεν επιβεβαιώθηκε. Μέχρι και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, με την εξαίρεση ενός δημοσιογράφου που μας διαβεβαίωσε ότι το ξέρει, το είδε, το άκουσε και «πρώτος» έβγαλε το θέμα, τίποτε χειροπιαστό δεν αποδεικνύει πως συνέβη.
Αφήνω κατά μέρος τη συζήτηση περί fake news και στέκομαι στο μείζον: Το πρόβλημα με την ιστορία της Καλαμπάκας είναι πως μπορεί να συμβεί. Για την ακρίβεια, μπορεί να συμβαίνει παντού γύρω μας. Ακόμη και στους χώρους που απαιτούν επίδειξη πιστοποιητικού εμβολιασμού.
Είναι μια τρύπα του συστήματος που ανακάλυψα τις προηγούμενες ημέρες. Δεν την ανακάλυψα ακριβώς δηλαδή, γιατί σίγουρα πριν από εμένα ήταν πολλοί που και την εντόπισαν και ενδεχομένως την «αξιοποίησαν» σε βάρος των υπολοίπων. Κλεισμένη στο σπίτι με κορωνοϊό (ο οποίος ελάχιστα μας ταλαιπώρησε καθότι εμβολιασμένοι), συνειδητοποίησα πως κάλλιστα θα μπορούσα να κυκλοφορώ δεξιά κι αριστερά μεταδίδοντας τον ιό.
Με λίγα λόγια, αν είσαι εμβολιασμένος και διαθέτεις πιστοποιητικό εμβολιασμού, μπορείς να μπαίνεις οπουδήποτε, ακόμη και τις ημέρες της υποχρεωτικής καραντίνας κατόπιν θετικού τεστ.
Παράδοξο δεν είναι;
Να το πούμε ακόμη πιο απλά. Ενώ για το θετικό εργαστηριακό τεστ ενημερώνονται άμεσα – όχι από τον ασθενή, αλλά απευθείας από το διαγνωστικό κέντρο – ο ΕΟΔΥ και η Πολιτική Προστασία, η ισχύς του πιστοποιητικού εμβολιασμού δεν αναστέλλεται για την περίοδο της καραντίνας.
Ναι, ναι, ξέρω και θα σας προλάβω συμφωνώντας: Δεν μπορεί το κράτος να λειτουργεί διαρκώς ως αστυφύλακας. Υπάρχει και η προσωπική ευθύνη και στο τέλος της ημέρας συνιστά όχι μόνο τη σημαντικότερη υποχρέωση του πολίτη, αλλά και την ύψιστη εκδήλωση κοινωνικής ενσυναίσθησης και αλληλεγγύης. Με ογδόντα νεκρούς την ημέρα όμως, είναι τώρα ώρες να επαφίεται η δημόσια υγεία στη διακριτική ευχέρεια και το αίσθημα ευθύνης ενός εκάστου εξ ημών;
Θαύματα έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια στην ψηφιοποίηση του κράτους και των υπηρεσιών προς τον πολίτη. Υποψιάζομαι πως δεν θα είναι και πολύ δύσκολο να «κουμπώνει» το θετικό τεστ στον ΑΜΚΑ των κρουσμάτων, αναστέλλοντας την ισχύ του πιστοποιητικού τους. Μήπως να το δουν οι αρμόδιοι;
