Παρατηρώ κάποιες φορές τις αντιδράσεις στην εξέλιξη της πανδημίας.
Αισθάνομαι ότι ένα μείγμα φόβου και ίσως «αντιπολίτευσης για την αντιπολίτευση» οδηγούν κάποιους σε φωνές, που λίγο – πολύ καλούν στο να τα «κλείσουμε όλα» ξανά.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να υπενθυμίσω πόσο μεγάλο κόστος είχαν τα προηγούμενα lockdown.
Και στη χώρα μας και διεθνώς.
Κόστος οικονομικό, αφού οδηγούν σε πάγωμα ή περιορισμό της οικονομικής δραστηριότητας.
Κόστος κοινωνικό, αφού περιορίζεται ριζικά η δυνατότητα να έχουμε κοινωνικές συναναστροφές και δράσεις.
Κόστος εκπαιδευτικό, αφού η τηλεκπαίδευση όπως και να το δούμε δεν μπορεί να υποκαταστήσει την επικοινωνία και την αλληλεπίδραση της δια ζώσης εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Κόστος ψυχικό, αφού οι δυνατότητες ανθρώπινης επαφής περιορίζονται ριζικά και αυξάνεται το αίσθημα της μοναξιάς και της απομόνωσης, ενώ ενισχύονται τα φαινόμενα ενδοοικογενειακής βίας.
Όλα αυτά μεταφράζονται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, και σε κόστος σε ζωές, και άμεσα και σε βάθος χρόνου.
Δηλαδή, τα lockdown, που μπορεί να αποτελούσαν μια αναγκαία «πρώτη αντίδραση», από ένα σημείο και μετά γίνονται μέτρα που προκαλούν περισσότερο κακό από καλό.
Σημαίνει αυτό ότι όλα πάνε καλά με τη διαχείριση της πανδημίας;
Όχι, σίγουρα υπάρχουν προβλήματα και κάποια στιγμή χρειάζεται και απολογισμός για λάθη που έγιναν π.χ. στον τρόπο που δεν υπήρξε εντατικότερη εξαρχής εκστρατεία πειθούς σε σχέση με τα εμβόλια.
Όπως επίσης, προφανώς και το σύστημα υγείας θα έπρεπε να είναι πιο ενισχυμένο, με μεγαλύτερες δυνατότητες να αντέξει την έξαρση των κρουσμάτων, και στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς χρειαζόταν να μπορούσαμε να είχαμε πυκνότερα δρομολόγια για να αποφεύγεται ο συγχρωτισμός και περισσότερους εκπαιδευτικούς, ώστε οι τάξεις να είναι ασφαλέστερες.
Όπως επίσης, προφανώς και πρέπει να συνεχίσουμε να συζητάμε – και εάν χρειαστεί να συγκρουόμαστε – για το με ποια στρατηγική θα αυξήσουμε τα ποσοστά εμβολιασμού που όλα δείχνουν ότι αυτή τη στιγμή είναι η καθοριστική παράμετρος για να μπορέσουμε να έχουμε μικρότερο κόστος σε ζωές σε αυτό το κύμα της πανδημίας.
Όμως, είναι σαφές ότι η συζήτηση για το πώς συνεχίζουμε να δίνουμε τη μάχη κατά της Πανδημίας, οι προτάσεις, οι κριτικές, η αντιπολίτευση, πρέπει να ξεκινά από την αφετηρία ότι δεν μπορούμε και δεν πρέπει να ξανακλείσουμε την κοινωνία.
Γιατί τότε απλώς θα μετράμε κόστος χωρίς όφελος.
