Μετά και την ιστορική συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚ Κίνας, η οποία ολοκληρώθηκε την περασμένη Πέμπτη αναγορεύοντας σε απόλυτο άρχοντα τον Σι Τζινπίνγκ, είναι πλέον περισσότεροι εκείνοι που θεωρούν ότι το ξέσπασμα του επόμενου πολέμου ανάμεσα σε κάποιες από τις μεγάλες δυνάμεις της εποχής μας (ΗΠΑ, Κίνα, Ρωσία κ.λπ.) δεν έχει να κάνει με το «εάν», αλλά με το «πότε».
Αλλωστε, ο ισχυρός άνδρας και αδιαφιλονίκητος ηγέτης της Κίνας δεν έκρυψε τη μεγάλη φιλοδοξία του: Εάν ο Μάο Τσετούνγκ αποκατέστησε την περηφάνεια της απέναντι στους παραδοσιακούς ιμπεριαλιστές και ο Ντενγκ Σιαοπίνγκ της άνοιξε τον δρόμο για να πλουτίσει, ο ίδιος θέλει να την εδραιώσει στη θέση της παγκόσμιας υπερδύναμης, αποκαθηλώνοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Οσοι υποστηρίζουν αυτή την άποψη στρέφουν το δάχτυλό τους πότε προς την κατεύθυνση της Ταϊβάν και πότε προς τη Βαλτική και τη Μαύρη Θάλασσα για να αποδείξουν ότι, πιθανότατα, αυτός είναι πιο κοντά από ό,τι νομίζουν οι περισσότεροι. Σίγουρα, πάντως, όλοι όσοι παρακολουθούν στοιχειωδώς τις εξελίξεις σε αυτό το μέτωπο, συμφωνούν ότι ο επόμενος μεγάλος πόλεμος δεν θα έχει την ίδια μορφή με τους προηγούμενους που έχει ζήσει η ανθρωπότητα.
Ο πολλαπλασιασμός των κυβερνοστρατών και των δυνατοτήτων τους να πλήττουν ψηφιακά και να θέτουν εκτός λειτουργίας ζωτικά δίκτυα και λειτουργίες ολόκληρων κρατών, οι διαρκώς αυξανόμενες δυνατότητες και ο ρόλος της τεχνητής νοημοσύνης στους σχεδιασμούς των επιτελείων και στη δράση στα πεδία των μαχών, καθώς και η ανάπτυξη μη επανδρωμένων, «αόρατων» και «έξυπνων» οπλικών συστημάτων – σε αέρα, θάλασσα και ξηρά – αποτελούν εξελίξεις που έρχονται να αλλάξουν ριζικά τα δεδομένα. Σε όλα αυτά δε, έρχεται να προστεθεί και μια νέα «γενιά» υπερηχητικών και δύσκολα ανιχνεύσιμων από τα ραντάρ πυραύλων, τους οποίους ήδη αναπτύσσουν και δοκιμάζουν εντατικά διάφορες χώρες.
Δοκιμές, δοκιμές, δοκιμές…
Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο τις τελευταίες εβδομάδες έχουν δει το φως της δημοσιότητας πολλές σχετικές ειδήσεις. Η διπλή εκτόξευση του νέου πυραύλου Zircon από τη Ρωσία (από πλοίο επιφανείας και υποβρύχιο), η επιτυχημένη δοκιμή από την Κίνα ενός παρόμοιου όπλου – το οποίο μάλιστα μπορεί να φέρει πυρηνικές κεφαλές – όπως και η έντονη δραστηριότητα που αναπτύσσουν σε αυτόν τον τομέα μια σειρά χώρες, όπως η Βόρεια Κορέα (που έχει επίσης προχωρήσει σε σχετικές δοκιμές) και η Ινδία, μαρτυρούν ότι μια νέα «κούρσα» έχει ήδη ξεκινήσει.
Πρόκειται για μία κούρσα, μάλιστα, στην οποία και οι Ηνωμένες Πολιτείες εντείνουν τις προσπάθειές τους, όμως φαίνεται πως δεν έχουν το πάνω χέρι και έχουν μείνει πίσω σε σύγκριση με την Κίνα και τη Ρωσία. Κι αυτό, εφόσον επαληθευτεί, είναι κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία. Με προφανές αποτέλεσμα, όπως σημειώνει και η ισπανική «Εl Pais» σε σχετικό της ρεπορτάζ, να «αλλάζουν οι παγκόσμιες ισορροπίες και τίθεται σε αμφισβήτηση η αξία των υπαρχόντων συνθηκών για τον έλεγχο των εξοπλισμών».
Για τους ειδικούς, αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι κάτι ανάλογο με τα όσα συνέβησαν στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν οι ΗΠΑ και η τότε ΕΣΣΔ έκαναν ό,τι μπορούσαν για να αποκτήσουν πρώτες την ατομική βόμβα, καθώς και με τον ανταγωνισμό που ακολούθησε ανάμεσα στις δύο υπερδυνάμεις του 20ού αιώνα για την κατάκτηση της Σελήνης. «Διακυβεύεται η εθνική υπερηφάνεια», δήλωσε πρόσφατα ο Ιεν Μπόιντ, στέλεχος του κλάδου της αεροδιαστημικής στο Πανεπιστήμιο του Κολοράντο.
Αλλάζει ο παγκόσμιος χάρτης
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Διότι καθώς βρισκόμαστε στην εποχή των μεγάλων ανακατατάξεων και αλλαγών στον παγκόσμιο χάρτη – οι οποίες, όπως καλά γνωρίζουν οι ισχυροί, δεν θα γίνουν μέσω… διαλόγου – οι πάντες προσπαθούν να αποκτήσουν το πάνω χέρι στη δυνατότητα άσκησης βίας. Εάν, μάλιστα, εξακολουθούν να μην έχουν ως πρώτη επιλογή το πυρηνικό τους οπλοστάσιο (σε αυτή την περίπτωση, εξάλλου, δεν θα υπάρχουν νικητές και ηττημένοι), είναι αναγκασμένοι να αποκτήσουν υπεροχή με άλλο τρόπο και με νέα όπλα, που μπορούν να φέρουν και πυρηνικά. Οπως οι σύγχρονοι υπερηχητικοί πύραυλοι, οι οποίοι είναι σε θέση να πιάσουν… απροετοίμαστους τους απέναντι και να τους προκαλέσουν δυσάρεστες εκπλήξεις.
«Κινέζοι και Ρώσοι δεν ενδιαφέρονται για το υπάρχον σύστημα αντιπυραυλικής άμυνας των ΗΠΑ, αλλά για τις επόμενες φάσεις», όπως λέει στην «Εl Pais» ο Τζάστιν Μπρονκ, του βρετανικού ινστιτούτου Royal United Services. «Με τη νέα τεχνολογία τους επιχειρούν, κατά κάποιο τρόπο, να στείλουν ένα μήνυμα προς τις ΗΠΑ, λέγοντάς τους: Είναι ανώφελο να συνεχίσετε στον ίδιο δρόμο, αναπτύσσοντας μια νέα γενιά αντιβαλλιστικής άμυνας, επειδή εμείς έχουμε ήδη ανοίξει έναν καινούργιο».
Ωστόσο, ουδείς πρέπει να κάνει το λάθος να υποτιμήσει τους Αμερικανούς, οι οποίοι διαθέτουν και την τεχνογνωσία και την οικονομική ισχύ που θα τους επιτρέψουν να καλύψουν το χαμένο έδαφος. Ούτε φυσικά τους Ρώσους, που στερούνται μεν κεφαλαίων, αλλά διαθέτουν τεράστια εμπειρία σε αυτόν τον τομέα. Οσο για τους Κινέζους, φαίνεται πως δεν ισχύει πια το δόγμα που διατύπωσε ο Ντενγκ Χσιαοπίνγκ το 1990 – «κρύψε τη δύναμή σου και περίμενε την ώρα σου». Πολύ απλά, διότι ο Σι Τζινπίνγκ θεωρεί ότι η ώρα έφτασε και η δύναμη δεν πρέπει πλέον να κρύβεται.
Και κάπως έτσι, η «κούρσα» στην οποία αναφερθήκαμε θα γίνεται ολοένα πιο άγρια και επικίνδυνη…
