Ηταν πολύ συνειδητή η επιλογή της Εμιλι Ρατακόφσκι να μη χρησιμοποιήσει μια δική της φωτογραφία για το εξώφυλλο του βιβλίου της με τίτλο
«My Body» – όπως είθισται να κάνουν τα διάσημα πρόσωπα όταν αποφασίζουν να προσθέσουν την ιδιότητα του συγγραφέα στο βιογραφικό τους -, το οποίο κυκλοφόρησε πριν από μερικές ημέρες. Το πόνημά της αποτελείται από 11 δοκίμια, 11 κείμενα γραμμένα σε ιδιαιτέρως προσωπικό τόνο, στα οποία εκθέτει τις σκέψεις και τις εμπειρίες της προσπαθώντας να αναλύσει το παράδοξο φαινόμενο της ζωής της: τι ακριβώς σημαίνει για μια όμορφη γυναίκα που κερδίζει (πολλά) χρήματα εμπορευόμενη το κορμί της το να αντιλαμβάνεται τους περιορισμούς που αυτή η συνθήκη θέτει στην ουσιαστική χειραφέτησή της. Με δικά της λόγια: «Η θέση μου με έχει φέρει κοντά στον πλούτο και στην εξουσία και μου έχει δώσει μια κάποια αυτονομία αλλά δεν έχει συντελέσει σε κάποια αληθινή ενδυνάμωση». Η 30χρονη καλλονή άρχισε να δουλεύει ως μοντέλο στα 14 της. Μεγαλωμένη σε μποέμ οικογενειακό περιβάλλον κάπου έξω από το Σαν Ντιέγκο, είχε ανέκαθεν καλλιτεχνικές ανησυχίες. Δεν έβρισκε τη συγκεκριμένη απασχόληση ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα αλλά συνέχισε να την ασκεί επειδή αμειβόταν ικανοποιητικά, ταξίδευε, ένιωθε ελεύθερη και ανεξάρτητη. Εγινε διάσημη σχεδόν εν μιά νυκτί το 2013 χάρη στη μαγνητική εμφάνισή της στο βιντεοκλίπ του τραγουδιού «Blurred Lines» του Ρόμπιν Θικ, το οποίο θα μνημονεύεται για πάντα ως σεξιστικό και γλοιώδες. Για την ίδια, ωστόσο, όλες οι πόρτες άνοιξαν διάπλατα. Της έγιναν προτάσεις για ρόλους στο σινεμά (ξεχωρίζει το «Gone Girl» του Ντέιβιντ Φίντσερ με πρωταγωνιστή τον Μπεν Αφλεκ), υπέγραψε ακριβοπληρωμένα συμβόλαια, έγινε εξώφυλλο σε αμέτρητα περιοδικά, χρίστηκε style icon και σύμβολο του σεξ, απέκτησε εκατομμύρια followers στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης – μόνο στο Instagram την ακολουθούν 28,5 εκατομμύρια χρήστες.
Ο δρόµος για τη χειραφέτηση
To 2017 έφτιαξε τη δική της εταιρεία, μια επιχείρηση που πουλάει τα μαγιό Inamorata, ενώ τον περασμένο Μάρτιο γέννησε το πρώτο της παιδί, έναν γιο ονόματι Σλάι, καρπό του έρωτά της με τον σύζυγό της, τον σέξι κινηματογραφικό παραγωγό Σεμπάστιαν Μπέαρ-ΜακΚλάρντ. Το συμβόλαιο με τον εκδοτικό οίκο Metropolitan Books για το «My Body» υπεγράφη το φθινόπωρο του 2020, λίγο καιρό μετά τη δημοσίευση του άρθρου της με τίτλο «Buying Myself Back» με θέμα την προσπάθειά της να ανακτήσει τον έλεγχο χρήσης των φωτογραφιών της. «Εμαθα ότι η εικόνα μου, η αντανάκλασή μου, δεν μου ανήκει» έγραφε εκεί. Ηταν το πιο πολυδιαβασμένο θέμα που ανέβηκε στο site του «New York Magazine» εκείνη τη χρονιά. Στο βιβλίο της δεν φοβάται να περιγράψει τις κακοτοπιές του επαγγέλματός της. Θυμάται τον ατζέντη που της κανόνισε να συνοδεύσει κάποιον πλούσιο πελάτη στο Super Bowl, ο οποίος υπονόησε ότι τα 25.000 δολάρια που θα έδινε δεν αγοράζουν μόνο απλή συντροφιά. Ενας άλλος μάνατζερ την έστειλε στα 20 της σε ένα κάστινγκ χωρίς να την ενημερώσει ότι πρόκειται για φωτογράφιση με εσώρουχα. Εκεί ο φωτογράφος τής δείχνει γυμνές εικόνες μιας άλλης γυναίκας, της ζητάει να γδυθεί και της επιτίθεται σεξουαλικά. Φοβισμένη και μπερδεμένη, δεν έχει πού να πάει και αναγκάζεται να κοιμηθεί σπίτι του. Το πρωί ξυπνά και ξαφνιάζεται όταν τον βλέπει να αναρτά μια φωτογραφία της στο Instagram. Κάποια χρόνια αργότερα, ο ίδιος εκδίδει μάλιστα ορισμένα από τα καρέ που τραβήχτηκαν το βράδυ της επίθεσης σε κάποιο λεύκωμα. Η στιγμή της μεγάλης συνειδητοποίησης έχει φτάσει. Γίνεται έξαλλη και αποφασίζει να πάρει τον έλεγχο της εικόνας της στα χέρια της. «Είτε φοράμε μπούρκα είτε φοράμε μπικίνι, κινούμαστε μέσα στο πολύ περιορισμένο και συγκεκριμένο πλαίσιο ενός ετεροκανονικού, πατριαρχικού, καπιταλιστικού κόσμου» είπε πρόσφατα σε συνέντευξή της. Αξίζει να σημειωθεί πως προκειμένου να προετοιμαστεί για το γράψιμο των δοκιμίων της η Ρατακόφσκι διάβασε πολλά βιβλία εκλαϊκευμένης επιστήμης με θέμα τον σύγχρονο φεμινισμό και τις έμφυλες ταυτότητες και ζήτησε συμβουλές από την καλή της φίλη, σεναριογράφο, ηθοποιό και συγγραφέα Λίνα Ντάναμ. Παρότι διάφορες κριτικές τής καταλογίζουν ότι έχει αποφύγει να θίξει το σοβαρό θέμα των απλησίαστων στάνταρ που δημιουργούν τα χαρακτηριστικά του προσώπου της και οι σωματικές αναλογίες της σε γυναίκες λιγότερο προικισμένες από τη φύση, όλοι αναγνωρίζουν τις καλές προθέσεις της. Η Εμιλι γράφει με άμεσο, ειλικρινή και κατανοητό τρόπο για την ομορφιά, τον σεξισμό, τη μητρότητα, τη γυναικεία συνθήκη στον 21ο αιώνα χωρίς να επιδίδεται σε κοινότοπες παρατηρήσεις. Δεν είναι και λίγο.
