Ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του. Έτσι λοιπόν βρέθηκαν και κάμποσοι ευχαριστημένοι από την εμφάνιση της εθνικής ομάδας κόντρα στην Ισπανία. Είναι να γελάει κάνεις που έλεγε ο μακαρίτης ο Συρίγος. Σε ένα ματς όπου θέλαμε μόνο τη νίκη δεν καταγράψαμε ούτε μία ευκαιρία. Ούτε μία τελική στην εστία. Φαίνεται ότι κάποιοι μας περνάνε για Αμερικανάκια θέλοντας να μας πείσουν ότι επειδή στο δεύτερο ημίχρονο βγήκαμε από την περιοχή μας αυτό θα πρέπει να μας… γεμίζει ικανοποίηση.
Όποιος θέλει μπορεί να αισθάνεται ικανοποιημένος επειδή είχαμε στο δεύτερο ημίχρονο ένα σουτ του Τζόλη που κόντραρε σε αμυντικό και μια άστοχη κεφαλιά του Τζαβέλα από θέση οφσάιντ. Για να πετυχαίνεις τον στόχο πρέπει να έχεις αυξημένη απαιτητικότητα. Αν σε ένα παιχνίδι όπου ήθελες μόνο τη νίκη εσύ σχεδόν πανηγυρίζεις ότι έχασες μόλις με 1-0 τότε κάποιο λάθος κάνεις. Εδώ στο Νέισιονς Λιγκ είσαι στην τρίτη κατηγορία και αποτυγχάνεις δύο φορές να ανέβεις, πώς είναι δυνατό να ζητάς να πας στα τελικά του Μουντιάλ. Με την έννοια αυτή έχει δίκιο ο Φαν Σιπ που δήλωσε μετά την ήττα πως ρεαλιστικά ήταν δύσκολο να τα βάλουμε με την Ισπανία.
Οκ κόουτς, αλλά με τη Γεωργία και το Κόσοβο δεν ήταν ρεαλιστικά δυνατό να νικήσουμε; Γιατί δεν τα καταφέραμε είναι το ερώτημα. Μα γιατί δεν ξέρουμε να παίζουμε ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, να παράγουμε φάσεις, να δημιουργήσουμε. Αυτό που δεν μπορέσαμε ούτε κατ’ ελάχιστο να κάνουμε στο ΟΑΚΑ κόντρα στην όντως ανώτερη Ισπανία. Αμυντικά οι διεθνείς μας τα πήγαν καλά. Εξαιρετικό το ντεμπούτο του Δημήτρη Γούτα στην Εθνική, πολύ καλό παιχνίδι από Τσιμίκα και Τζαβέλα. Όλα αυτά όμως μοιάζουν παρηγοριά στον άρρωστο.
Η αποτυχία είναι δεδομένη και η πολυδιαφημισμένη βελτίωση ένα εφεύρημα όσων δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα στην Εθνική, όπου ο κ. Δημητρίου και η παρέα του έχουν ήδη πάρει την απόφαση να συνεχίσουν με τον ίδιο προπονητή. Ένα ερώτημα μόνο. Αν η ομάδα τους αποτύγχανε δύο συνεχόμενες φορές, θα κρατούσαν τον προπονητή ή θα τον είχαν ξαποστείλει από την πρώτη αποτυχία;
