Τα διλήμματα που θέτει ο κορωνοϊός σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο είναι πλέον βαθιά. Με τον χειμώνα ουσιαστικά να αρχίζει τώρα, η αύξηση των νέων κρουσμάτων λαμβάνει εκθετικό βαθμό, η πληρότητα στις ΜΕΘ αυξάνεται, ο αριθμός των θανάτων με βάση και το μέγεθος του πληθυσμού της χώρας παραμένει υψηλός, ενώ η ανθρώπινη απώλεια έχει σχετικοποιηθεί σε βαθμό ανησυχητικό. Είναι σαφές ότι κάτι δεν πηγαίνει πλέον καλά.
Οσο και αν σε κάποιους δεν αρέσει, οι αριθμοί σε αυτή την περίπτωση λένε όλη την αλήθεια. Αν εξακολουθεί να υπάρχει ένα ποσοστό ως και 25% από τα άτομα άνω των 80 ετών που δεν έχουν εμβολιαστεί ή αν, όπως έγραψε η συνάδελφος Μάρθα Καϊτανίδη πριν από λίγες ημέρες στα «ΝΕΑ», ο αριθμός των ανεμβολίαστων στις ηλικίες άνω των 60 ετών πλησιάζει τις 600.000, τότε το πρόβλημα είναι βαθύτατα σοβαρό. Οσο για εκείνους που κινούνται με βάση τον ωχαδερφισμό και πιστεύουν ότι οι άλλοι και όχι οι ίδιοι θα κάνουν το εμβόλιο ή διακινδυνεύουν να νοσήσουν, μία πρόσφατη μελέτη του Ευρωπαϊκού Κέντρου Λοιμώξεων, σύμφωνα με την οποία όσοι απέκτησαν φυσική ανοσία έχουν πέντε φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να ξανακολλήσουν τον ιό σε σχέση με όσους απέκτησαν ανοσία κάνοντας το εμβόλιο, δίνει την κατάλληλη απάντηση.
Σε αυτό το πλαίσιο, ίσως η επιλογή ημίμετρων να μη συνιστά πλέον επιλογή. Οι πρόσφατες ανακοινώσεις της κυβέρνησης για τους ανεμβολίαστους εκπέμπουν μία αμηχανία, ως έναν βαθμό λογική θα μπορούσε να πει κανείς. Ριζοσπαστικότερες λύσεις, όπως π.χ. η επέκταση της υποχρεωτικότητας των εμβολιασμών στο σύνολο του δημοσίου τομέα, εμπεριέχουν πολιτικό κόστος και η κυβέρνηση τις αποφεύγει. Αυτό σε πολλούς από εμάς δεν αρέσει, όπως δεν αρέσει και ότι η Εκκλησία εξαιρείται πάντα από τα μέτρα που ανακοινώνονται. Δεν μπορεί όμως και να υποτιμηθούν τα κενά που θα άνοιγαν σε περιπτώσεις μαζικών αναστολών εργασίας. Η επέκταση της υποχρεωτικότητας ίσως όμως να πρέπει να εξεταστεί σοβαρότερα.
Πόσο μπορεί άραγε να επαρκέσει η ατομική ευθύνη για να καλύψει τα κενά στους ελέγχους εφαρμογής των μέτρων ή τη μείωση του ρυθμού των εμβολιασμών; Η απάντηση είναι ότι η ατομική ευθύνη δεν φθάνει. Ούτε η αστυνόμευση αποτελεί λύση. Πόσα πρόστιμα μπορούν άραγε να επιβληθούν στον ιδιοκτήτη ενός καφέ ή ενός εστιατορίου που θέλει την οικονομία ανοιχτή, αλλά επιμένει να βάζει κολλητά τα τραπέζια του ακόμη και σε εξωτερικό χώρο; Αυτό που χρειάζεται είναι μία στοχευμένη εκστρατεία ενημέρωσης σε επιστημονική βάση. Και αυτή δεν θα γίνει με συνεχείς και μονότονες παρεμβάσεις επιστημόνων σε πρωινές και απογευματινές εκπομπές – καθώς αυτές δεν μπορούν να επηρεάσουν τον σκληρό πυρήνα των αμετάπειστων αντιεμβολιαστών.
Εδώ που έφθασαν τα πράγματα, ίσως το κράτος πρέπει να εξετάσει ξανά την αναγκαιότητα περαιτέρω ενίσχυσης του ΕΣΥ και των κρίσιμων υποδομών του, ακόμη κι αν το κόστος είναι υψηλό. Απαιτούνται μονιμότερες λύσεις. Η πανδημία φαίνεται ότι δεν πρόκειται να μας αφήσει σύντομα ήσυχους.
