Αρκεί μια λέξη για να σε ταξιδέψει σε μια εποχή και η γραμματοσειρά μιας φίρμας ρούχων για να σε κάνει να θυμηθείς εμπειρίες και αναμνήσεις καταχωνιασμένες σε μέρη του νου που νόμιζες πλέον απροσπέλαστα; Και βέβαια μπορεί, εδώ ολόκληρος Προυστ αφιέρωσε τόσες λέξεις στην μαντλέν των παιδικών του χρόνων. Στην έκθεση της Ραλλούς Παναγιώτου «Μικροκλίμα Τσέπης» (ως τις 7/11) στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων σεεπιμέλεια Χριστόφορου Μαρίνου, επιμελητή εκθέσεων και δράσεων του ΟΠΑΝΔΑ,δεν γίνονται βεβαίως τέτοιου είδους «διακτινισμοί» μέσα από τη γεύση.
Ολη η μεταφορά γίνεται μέσα από θραύσματα αντικειμένων που συνέθεταν κάποτε τη ζωή μας όπως υπήρξε. Μια λεπτομέρεια από ένα πλακάκι μπάνιου σε πολυκατοικία που χτίστηκε τη δεκαετία του ’70, μια τσέπη από ένα τζιν παντελόνι με το πορτοκαλί νήμα στα γαζιά ή από ένα μπουφάν «perfecto»,ένα ζευγάρι φούξια γεωμετρικά σκουλαρίκια σε ελεύθερη πτώση,ο «βωμός» ενός κοριτσιού που ονειρεύεται να γίνει γυναίκα ξεφυλλίζοντας περιοδικά burdaτης γιαγιάς και λευκώματα τέχνης,δοκιμάζοντας παράλληλα τα πρώτα κραγιόν για να βρει τη σωστή απόχρωση.
Hιδιαιτερότητα στην περίπτωση της Ραλλούς Παναγιώτου η οποία ζει ως επί το πλείστο στη Γλασκώβη, είναι ότι δημιουργεί μικρά μνημεία αυτών των ασήμαντων λεπτομερειών που κάποτε αγκάλιαζαν το σώμα, καθώς η πρώτη της ύλη είναι ως επί το πλείστο το μάρμαρο, ιδιαίτερα φορτισμένο όπως όλοι γνωρίζουμε ως ο φορέας έκφρασης του τόσο ένδοξου παρελθόντος μας. Αυτό το βαρύ –απ’ όποια πλευρά κι αν το δει κανείς- υλικό εκείνη το συνδέει με την εμπειρία των αντικειμένων και των σωμάτων στο τώρα, ή έστω στο πρόσφατο τότε. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα με συγκινούσαν τόσο έργα που αποπνέουν την ψυχρότητα του υλικού τους ενώ ταυτόχρονα παγώνουν στο χρόνο τη θέρμη εμπειριών. Ή ότι οι εντέχνως, ατάκτως ερριμμένες λέξεις από ονόματα δρόμων της Αθήνας (Βερανζέρου, Μάρνη, Λέλας Καραγιάννη..) σε τελάρα μεταξοτυπίας πάνω σε ύφασμα τέντας αυτοκινήτου τυπωμένες με τις οικείες γραμματοσειρές απόbrandsόταν αυτά συνιστούσαν υποτίθεται αδιάσειστο τεκμήριο ταυτότητας, θα άνοιγαν την κλεισμένη καταπακτή των αναμνήσεων από τις πρώτες βόλτες στον κόσμο της ενηλικίωσης.
Couleur localeστην οδό ΚαΪρη
Στη στοά ΚαΪρη στο Μοναστηράκι δίπλα στην οδό Βύσσης, βρίσκεται η γκαλερί Haus n Athen. Είναι ένας χώρος-κληρονομιά υπό μια έννοια της documenta 14δεδομένου ότι τότε αγόρασε τον συγκεκριμένο χώρο ο γερμανός ιδιοκτήτης της Πίτερ Νίμαν ο οποίος ανέθεσε την καλλιτεχνική διεύθυνση στην εικαστικό Αμαλία Βεκρή. Εκεί έστησε την έκθεση«I heard it from the valleys» (ως τις 7/11) η επιμελήτρια Εύα Βασλαματζή η οποία είχε παρουσιάσει πριν ταlockdownsτην αξιοπρόσεχτη έκθεση «Gone today, here tomorrow» στην Υπηρεσιακή Αυλή του Μεγάρου Μουσικής στο πλαίσιο της σειράς «Eπί το Εργον» τουAnnexMτης Αννας Καφέτση.
Η συγκεκριμένη έκθεση στο Μοναστηράκι είναι μέρος μιας έρευνας που έχει ξεκινήσει με επιχορήγηση του Υπουργείου Πολιτισμού σε μουσεία και λαογραφικές συλλογές της Ελλάδας σε συνεργασία συνεργασία με εικαστικούς (την Αναστασία Δούκα, τους VASKOS, την Δήμητρα Κονδυλάτου), τη χορογράφο Εύη Σούλη, την αφηγήτρια Φίλια Δενδρινού και την επιμελήτρια Λουίζα Καραπιδάκη προκειμένου να βρεθεί υλικό που θα μπορούσε να σχετιστεί με κάποιον τρόπο με σύγχρονες καλλιτεχνικές πρακτικές. Ενα υλικό που ήρθε να «κουμπώσει» με άλλα στοιχεία από την έρευνα που υλοποίησεστο πλαίσιο του επιμελητικού προγράμματος φιλοξενίας του οργανισμούSAHA Associationστην Κωνσταντινούπολη (μέσω του προγράμματος υποστήριξης καλλιτεχνών του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος Artworks).
Οι έξι (+1) συμμετέχοντες καλλιτέχνες στην έκθεση είναι τελικά από Ελλάδα και Τουρκία και δημιουργούν έργα που άπτονται της παράδοσης αναπτύσσοντας έναν άμεσο και αλληλοσυμπληρωματικό διάλογο. Το μεγάλο κιλίμι τωνVASKOS (ΒασίληςΝούλας και Κώστας Τζημούλης) με τις κολλημένες εκτυπώσεις φωτογραφιών τους σε χαρτί πάνω στις οποίες έχουν ζωγραφίσει αντικείμενα για να αντικατοπτρίσουν με χιούμορ ένα ελληνικό φολκλόρ όπως το φαντασιώνονται οι ξένοι –περίπου όπως ο γάλλος αρχιτέκτονας και σχεδιαστής του 18ουαιώναΕνεμόν Αλεξάντρ Πετιτόο οποίος ζωγράφιζε Ελληνες ενδεδυμένους με κλασσικά αρχιτεκτονικά στοιχεία. Οι αλλεπάλληλες στρώσεις από κομμάτια βιομηχανικού τάπητα στο έργο της Χέρα Μπουγιουκτατσιάν είναι μια προσπάθεια αποποίησης της παράδοσης των ανατολίτικων χειροποίητων χαλιών της Τουρκίας αλλά και της ίδιας της φύσης τους μια και η εικαστικός δημιουργεί μικρά κύματα που μοιάζουν να αντιστέκονται στη βαρύτητα και να αποκτούν μια εντελώς προσωπική οντότητα. Και στο μικρότερο χώρο αυτού του δύσκολου εκθεσιακά χώρου με τα πολλά παράθυρα, η βιντεοσκοπημένη περφόρμανς που έχει χορογραφήσει η Εύη Σούλη και ερμηνεύει η Θέμις Χατζή. Είναι ένας «dalga» (στα τουρκικά θα πει πρωτίστως κύμα) που σε καθηλώνει με την ήσυχη ροή των κινήσεων, σαν να πρόκειται για σύντομαsnapshotsπου χαρτογραφούν τελικά τη μεγάλη εικόνα ενός χορού, του ζεΪμπέκικου, όπως έχει χορευτεί από ανθρώπους καθοδηγημένους από έναν καημό ή μια δυνατή επιθυμία.
· «Μικροκλίμα Τσέπης» στο Κέντρο Τεχνών του Δήμου Αθηναίων, Πάρκο Ελευθερίας ως τις 7/11
· «I heard it from the valleys» στη γκαλερίHaus n Athen,ΚαΪρη 6, 2οςόροφος ως τις 7/11
