Θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον τίτλος ημερίδας και στα τρία Πανεπιστημιακά εντελώς αβλαβή Τμήματα Επικοινωνίας. Λοιπόν, ένας διακεκριμένος επιστήμονας (προ)καλείται καθημερινά από τα βλαβερά μίντια να μιλήσει για την πανδημία.
Πιστεύει πως με τον γλαφυρό του λόγο, θα διαφωτίσει. Δεν είναι ούτε ο στυφός Σύψας, ούτε ο σεμνός Τσιόδρας, ούτε η μπριόζα Παγώνη. Είναι άμεσος, παραστατικός, με χιούμορ, και φευ, «γράφει» στο γυαλί.
Τα μίντια καταλαβαίνουν ότι «πουλάει», γίνονται σεβαστικά με τα «κύριε Καθηγητά» τους, δεν τον αφήνουν να αγιάσει.Τους είναι «χρήσιμος».
Κολακεύεται όπως πολλοί από μας. Αναγνωρίζεται στον δρόμο. Ίσως να διαπιστώνει πως και το Πανεπιστήμιο δεν είναι αυτό που περίμενε.
Και τότε -ιδιοσυγκρασιακά- γίνεται και αυτός μιντιακός. Κάτι Αυτιάς, κάτι «Αλήθειες με τη Ζήνα», κάτι που «πρέπει να μας καταλαβαίνει ο κόσμος», είναι επόμενο να πέσει στα μωβ νύχια των διαδικτυακών βαμπίρ. Και μάλιστα, αφού εδάρη και από τα αντράκια της βαθιάς ελληνάδικης υποκουλτούρας, να φτάσει σε ό,τι οι φίλοι του τού συνέστησαν από την αρχή: Μακριά!
Θα πρόσθετα: μακριά και από την αυταπάτη της διαπαιδαγ- ώγησης ex camera, οταν μάλιστα έχει να ανταγωνιστεί την διαπαιδαγώγηση του τηλεοπτικού μαιτρ Άδωνι Γεωργιάδη και του αντεστραμμένου του κλάσματος, Θανάση Πλεύρη.
Υπάρχει ένα post-media syndrome, όπως το post- Covid; Υπάρχει. Και υπάρχει θεραπεία; Όχι.
Ούτε την τηλεόραση μπορούμε να κλείσουμε, ούτε να σβήσουμε το smartphone. Και μοιάζει αστείο να προτείνει από τα κανάλια ο Μπαμπινιώτης το Βιβλίο ως λύση (μαζί με την κυρία Φλέσσα).
Βρισκόμαστε ήδη μετά. Πιό «μετά» και από αυτό που μας έλεγε στην Ναντέρ το ’90 ο Βaudrillard: την προσομοίωση. Πως τάχα «παίζουμε» τα πάντα από την αρχή. Πως μπορούμε να ηθικολογούμε και να κρίνουμε κάθε μέρα στις εφημερίδες, ή να αναλύουμε τα «επιστημονικά δεδομένα» κάθε μέρα στην τηλεόραση -και μάλιστα με την δικαιολογία ότι με τις αντιφάσεις μας
«προσφέρουμε» στην επικοινωνία – η οποία, μεταξύ μας, προκύπτει ως ζητούμενο επειδή η κοινωνία δεν μπορεί να υπερβεί πλέον τον εαυτό της παρά στον «Big Brother».
Ε λοιπόν, όχι. Η προσομοίωση – κομμάτι δύσκολο να το εξηγήσω- δεν πρέπει να εκλαμβάνεται ως δικαιολογία, αλλά σαν απειλή κάθε υποτιθέμενης διάκρισης μεταξύ «αληθινού» και
» ψεύτικου». Διάκρισης όμως που δεν ισχύει, όχι γιατί πλέον δεν υπάρχει το «αληθινό», αλλά γιατί αυτή η ίδια η διάκριση είναι το ψεύτικο που μας χρειάζεται για να ξεγελάμε εαυτούς και αλλήλους. Αλλά αυτό που ενδεχομένως αγνοεί ο Βασιλακόπουλος, το γνωρίζει καλύτερα μία άλλη «περίπτωση» : ο Zuckeberg.
Τώρα, τί μετά το » μετά»του Zuckeberg; Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ: ψιλοκοιμήθηκε ακούγοντας τους ειδικούς για το κλίμα -ασχέτως αν τον ξύπνησαν, μετά…
Εμάς;
