Η ασθένεια αρχικώς και μετέπειτα ο αιφνίδιος θάνατος της Φώφης Γεννηματά, μέσα από τη δραματικότητα της απώλειας ανέδειξε κατά τρόπο δυναμικό υποτιμημένες έως τότε πολιτικές διεργασίες.
«Ο πολιτικός χρόνος, παρότι παγωμένος από το μοιραίο, δεν ακινητεί ποτέ» έγραψε ευφυώς ο Παντελής Μπουκάλας. Και όντως η ραγδαία εξέλιξη της υγείας της ενίσχυσε σε πρώτη φάση τη διεκδίκηση της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ και ακολούθως με τη συγκινησιακή φόρτιση που η απώλειά της μετέφερε στην ελληνική κοινωνία αναγέννησε τις μνήμες δύο δεκαετιών του ευρύτερου χώρου, που η Φώφη εκπροσώπησε με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο, θέτοντας σε διαδικασία συνολικής επανεκτίμησης και επαναξιολόγησης της συνεισφοράς της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας στην πρόοδο του τόπου.
Η Ελλάδα στο μεταίχμιο μιας άλλης εποχής
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή την ώρα όλοι οι ερευνητές των διαθέσεων της κοινής γνώμης προσπαθούν να προσεγγίσουν ακριβώς την επίδραση της τραγικής εξέλιξης στα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Με άλλα λόγια, συνδυασμός ξεχωριστών παραγόντων και συνθηκών κατέστησε την απώλεια δυναμική και τον θάνατο αφετηριακό γεγονότων και εξελίξεων.
Ο χρόνος επίσης δεν είναι πολιτικά αδιάφορος. Η Ελλάδα βρίσκεται στο μεταίχμιο μιας άλλης εποχής. Βρίσκεται σε διαδικασία εξόδου από τον μακρύ κύκλο της οικονομικής και υγειονομικής κρίσης και αντιμέτωπη με τις συνέπειες επελθούσης πλέον κλιματικής και της ενεργειακής που τη συνοδεύει.
Εχει χωρίς αμφιβολία σημειώσει πρόοδο, διαθέτει σημαντικούς πόρους, η οικονομία μας είναι έτοιμη για άλμα αναπτυξιακό, όπως μαρτυρεί το εντυπωσιακό διεθνές ενδιαφέρον, αλλά ταυτόχρονα οφείλει να αντιμετωπίσει μεγάλες δημοσιονομικές, παραγωγικές και γεωπολιτικές προκλήσεις, όπως και να προσαρμοσθεί στις απαιτήσεις της κλιματικής αλλαγής και της ενεργειακής μετάβασης.
Σε αυτές τις τόσο ιδιαίτερα πολύπλοκες και απαιτητικές συνθήκες όλοι μπορούν να αντιληφθούν τη σημασία της πολιτικής σταθερότητας.
Επί του παρόντος μπορεί να πει κανείς ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δύναται να την εγγυηθεί τουλάχιστον μέχρι τις επόμενες εκλογές.
Ωστόσο, το πολυσυλλεκτικό υβρίδιο φιλελεύθερης Κεντροδεξιάς που επινόησε ο κ. Μητσοτάκης, αυτό το κράμα φιλελευθερισμού, μεταρρυθμιστικού οικονομισμού και ελιτίστικου δικαιωματισμού, συνοδευόμενο από κάμποσες δόσεις εθνικισμού, λαϊκισμού και ακόμη περισσότερες αυταρχισμού, που χαρακτηρίζει τη σημερινή Νέα Δημοκρατία, δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά.
Κινήσεις στα δεξιά της Δεξιάς
Οσο θα περνά ο καιρός και θα οδεύουμε προς τις κάλπες της απλής αναλογικής το υβρίδιο του κ. Μητσοτάκη θα πιέζεται πολλαπλώς, τόσο από τα δεξιά τμήματα που τον ακολούθησαν για τη νομή της εξουσίας όσο και από το μεταρρυθμιστικό Κέντρο που τον πίστεψε και τον συνδράμει ακόμη με στελέχη και ιδέες. Δεν χωρεί αμφιβολία ότι η απλή αναλογική ενεργοποιεί και κινητοποιεί διάφορες δυνάμεις, οι οποίες πιστεύουν ότι θα έχουν ευκαιρία ενίσχυσης της διαπραγματευτικής τους θέσης. Ηδη συγκεντρώνονται διάφοροι, ιδιαιτέρως στα δεξιά της Δεξιάς, ενισχυόμενοι και από τον κύκλο των μην πολιτικά εκπροσωπούμενων για την ώρα αντιεμβολιαστών.
Ο Πρωθυπουργός αντιλαμβάνεται τις κινήσεις αυτές αλλά αποφεύγει την ευθεία αντιπαράθεση και σύγκρουση αυτή τη στιγμή. Προτιμά επί του παρόντος να ακροβατεί, παλεύοντας σαν τη γάτα με το ποντίκι με τις πολλές διαφορετικές πολιτικές εκδοχές που συνοικούν στο κόμμα του.
Καταφέρνει ωστόσο και ισορροπεί επειδή δεν έχει απέναντί του αξιόμαχη και ενιαίως συγκροτημένη αξιωματική αντιπολίτευση.
Οι ομφαλοσκόποι της Κουμουνδούρου
Ο κ. Μητσοτάκης θα πρέπει λογικά να είναι ευγνώμων στον κ. Τσίπρα επειδή απλώς παρατείνει την εκκρεμότητα μετεξέλιξης του κόμματός του και μένει αιχμάλωτος μειοψηφικών στην κοινωνία κομματικών δυνάμεων. Και ευγνώμων επίσης επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει στη δικαίωση ενός απολύτως αρνητικού σεναρίου που κακά τα ψέματα δεν υπάρχει στον ορίζοντα.
Οσο ο ΣΥΡΙΖΑ μένει ακινητοποιημένος, κλεισμένος στα εσωκομματικά τείχη της Κουμουνδούρου, μη δυνάμενος να αξιοποιήσει ούτε καν τις οικονομικές και κοινωνικές τάσεις που διαμορφώνονται διεθνώς και ο κ. Τσίπρας δεν αποφασίζει να κινηθεί προς το Κέντρο, ο κ. Μητσοτάκης θα «παίζει» με τις πολλές εκδοχές της Δεξιάς και του Κέντρου κερδίζοντας απλώς χρόνο τουλάχιστον μέχρι τις προσεχείς εκλογές, όποτε αυτές γίνουν.
Η ευκαιρία του ΚΙΝΑΛ και η ευθύνη των υποψηφίων
Σε αυτό λοιπόν το σχεδόν ακινητοποιημένο πολιτικό περιβάλλον ήλθε η τραγική απώλεια της Φώφης Γεννηματά και όσα τη συνόδευσαν. Αν οι έξι υποψήφιοι της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και πιάσουν το νήμα από το ύψος που το άφησε η Φώφη Γεννηματά πολλά μπορούν να αλλάξουν και να ακολουθήσει ένα ντόμινο αλλαγών σε ολόκληρο το φάσμα της πολιτικής. Ηδη όπως προαναφέραμε οι δημοσκόποι διαπιστώνουν τεράστιο ενδιαφέρον για τις διαδικασίες διαδοχής στο ΚΙΝΑΛ, και στις ιδιαίτερες συνομιλίες τους δεν κρύβουν ότι πλέον μπορεί να διεκδικήσει διψήφια εκλογικά ποσοστά.
Εκτιμούν δε πως αν οι υποψήφιοι αρχηγοί διεξαγάγουν διάλογο διεξοδικό και ικανό να αναδείξει κατά τρόπο ευθύ και καθαρό τα προβλήματα της χώρας και του λαού, το ενδιαφέρον μπορεί να πολλαπλασιαστεί και η κινητοποίηση υπέρ της αναγέννησης του χώρου της Κεντροαριστεράς να γενικευθεί. Δεν είναι τυχαίο ότι τέτοιες κινήσεις καταγράφονται στην Κρήτη και αλλού.
Οι επιδιώξεις Μητσοτάκη και Τσίπρα
Πράγμα που σημαίνει ότι προσεχώς το πολιτικό παιχνίδι μπορεί να ανοίξει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Στην περίπτωση αυτή ο κ. Τσίπρας θα διαπιστώσει απλώς ότι καθυστερώντας τη στροφή και το άνοιγμα χάνει το Κέντρο και ο κ. Μητσοτάκης από την πλευρά του πατώντας σε δύο βάρκες θα νιώσει την επιρροή του στο μεταρρυθμιστικό Κέντρο να απομειώνεται.
Ακριβώς για σχεδόν τους ίδιους λόγους θα θελήσουν και οι δύο να παρέμβουν με τον τρόπο τους στη διαδικασία εκλογής της νέας ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ. Ηδη είναι ως έναν βαθμό καταγεγραμμένες οι προτιμήσεις τους. Η απλή αναλογική δεν είναι προφανώς αδιάφορη, παρά τα όσα επισήμως διακηρύσσονται. Ο κ. Μητσοτάκης θα ήθελε στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ κάποιο πρόσωπο που εχθρεύεται τον ΣΥΡΙΖΑ και αντιστοίχως ο κ. Τσίπρας θα προτιμούσε κάποιον αντιδεξιό πρόεδρο.
Ωστόσο έτσι όπως ήλθαν τα πράγματα και με την παρακαταθήκη της Φώφης Γεννηματά ενεργή και ικανή να δεσμεύει σε μεγάλο βαθμό όλους τους υποψηφίους, η αυτονομία και η διεκδίκηση της ανεξαρτησίας του χώρου θα είναι κυρίαρχη τουλάχιστον μέχρι τις 5 Δεκεμβρίου, οπότε και αναμένεται να διεξαχθεί ο πρώτος γύρος των εσωκομματικών εκλογών στο ΚΙΝΑΛ.
Αφετηρία ανασυγκρότησης
Οπως και να έχει, η απώλεια της Φώφης Γεννηματά, μέσα από την τραγικότητα και το παράδειγμά της, φώτισε την πολιτική ζωή της χώρας και έδωσε ώθηση σε μια διαδικασία που μέχρι πρότινος φάνταζε κλειστή και περιθωριοποιημένη στους στενούς κύκλους των μηχανισμών του πάλαι ποτέ πανίσχυρου ΠαΣοΚ και τώρα υπολειπόμενου ΚΙΝΑΛ.
Τώρα ο χώρος της ευρύτερης Κεντροαριστεράς έχει την ευκαιρία να αγκαλιαστεί ξανά από τον λαό και να προσφέρει την αφετηρία αναγέννησης και ανασυγκρότησης όχι μόνο του ΚΙΝΑΛ, αλλά ολόκληρης της πολιτικής ζωής της χώρας.
