Η ασθένεια αρχικώς και μετέπειτα ο αιφνίδιος θάνατος της Φώφης Γεννηματά, μέσα από τη δραματικότητα της απώλειας ανέδειξε κατά τρόπο δυναμικό υποτιμημένες έως τότε πολιτικές διεργασίες.
«Ο πολιτικός χρόνος, παρότι παγωμένος από το μοιραίο, δεν ακινητεί ποτέ» έγραψε ευφυώς ο Παντελής Μπουκάλας. Και όντως η ραγδαία εξέλιξη της υγείας της ενίσχυσε σε πρώτη φάση τη διεκδίκηση της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ και ακολούθως με τη συγκινησιακή φόρτιση που η απώλειά της μετέφερε στην ελληνική κοινωνία αναγέννησε τις μνήμες δύο δεκαετιών του ευρύτερου χώρου, που η Φώφη εκπροσώπησε με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο, θέτοντας σε διαδικασία συνολικής επανεκτίμησης και επαναξιολόγησης της συνεισφοράς της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας στην πρόοδο του τόπου.
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή την ώρα όλοι οι ερευνητές των διαθέσεων της κοινής γνώμης προσπαθούν να προσεγγίσουν ακριβώς την επίδραση της τραγικής εξέλιξης στα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Με άλλα λόγια, συνδυασμός ξεχωριστών παραγόντων και συνθηκών κατέστησε την απώλεια δυναμική και τον θάνατο αφετηριακό γεγονότων και εξελίξεων.
Διαβάστε περισσότερα στο ΒΗΜΑ της Κυριακής που κυκλοφορεί
