Πολλές φορές φερόμαστε λες και στην κοινωνία μας δεν υπάρχουν μεγάλα προβλήματα και αντιθέσεις.

Αυτό είναι μεγάλο λάθος γιατί και προβλήματα υπάρχουν και αντιθέσεις.

Ας πάρουμε το περιστατικό με το Πέραμα και το πώς χάθηκε μια ζωή.

Είναι προφανές ότι σε αυτή την υπόθεση υπάρχει σοβαρό πρόβλημα με το πώς συμπεριφέρθηκαν οι αστυνομικοί και αν τήρησαν τους κανόνες εμπλοκής.

Γιατί στο τέλος χάθηκε μια ζωή.

Και γιατί είναι προτιμότερο να κλαπεί ένα αυτοκίνητο από το να χαθεί μια ζωή.

Όπως προφανές είναι ότι υπάρχει και ένα υπόβαθρο πραγματικού ρατσισμού στην ελληνική κοινωνία.

Γιατί είναι αλήθεια ότι όντως αποτελεί πραγματικότητα ότι οι ζωές των Ρομά δεν μετρούν το ίδιο.

Και ο ρατσισμός εναντίον τους είναι πραγματικός.

Όπως είναι αλήθεια ότι υπάρχουν πολλά προβλήματα με το πώς λειτουργεί και σκέφτεται η αστυνομία.

Από την απουσία εκπαίδευσης για το χειρισμό καταστάσεων μέχρι την ανοχή ακροδεξιών νοοτροπιών, πολλά μπορεί κανείς να σκεφτεί.

Πρόβλημα όμως είναι και ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τους αστυνομικούς. Γιατί και αυτά παιδιά δικά μας είναι.

Μόνο που για όλα αυτά ο χειρότερος τρόπος να τα αντιμετωπίσουμε είναι το μίσος.

Και δυστυχώς αυτό βλέπω τριγύρω.

Δεν βλέπω προσπάθεια να γίνει κατανοητό το τι έγινε στο Πέραμα και ποια επείγοντα προβλήματα αναδεικνύει ή ποιες αλλαγές υποδεικνύει σε όλα τα επίπεδα, από την οργάνωση της αστυνομίας έως την αντιμετώπιση της κοινωνικής περιθωριοποίησης.

Να διερευνηθεί αν θέλετε ακόμη και αν μας βολεύει ως κοινωνία να υπάρχουν στο περιθώριο οι Ρομά.

Και αν υπάρχει πρόβλημα με τους Ρομά ή άλλες κοινότητες η λύση δεν είναι η πρόσκαιρη αναμέτρηση και η λογική «τώρα που τους βρήκαμε να τους βάλουμε μυαλό».

Κοινώς βλέπω την εύκολη καταφυγή σε παραλλαγές του μίσους.

Από τη μια, το ρατσιστικό μίσος ή το μίσος για όποιον θεωρείται διαφορετικός ή «παραβατικός», που κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι μερικές ζωές μετράνε λιγότερο ή να θεωρούν ότι για να αντιμετωπιστεί μια κλοπή δεν χάλασε κι ο κόσμος εάν σκοτωθεί κάποιος.

Από την άλλη, την εύκολη λύση του μίσους για τους «μπάτσους», που δεν βλέπει ένα πρόβλημα, ούτε προτείνει τρόπους να αντιμετωπιστεί, αλλά περιμένει τρόπο να εκτονώσει μια οργή που δεν μπορεί ποτέ να πάρει σχήμα.

Μόνο που έτσι παραμένουμε εγκλωβισμένοι στον φαύλο κύκλο του μίσους.

Απλώς διαλέγουμε «με ποιων το μέρος είμαστε» και «ποιους πολεμάμε».

Μπορεί έτσι να αυταπατώμεθα ότι έχουμε «ήσυχη συνείδηση». Όμως, μπροστά δεν θα πάμε.

Μπροστά δεν θα πάμε ποτέ ως κοινωνία όταν σε κάθε ζήτημα που ανακύπτει στη δημόσια σφαίρα θα χωριζόμαστε σε δύο ομάδες που η κάθε μία αναζητά τρόπο να χτυπήσει την άλλη.

Με πρόχειρα επιχειρήματα που αποσκοπούν στην ένταση και στην δικαίωση της στιγμής στο δημόσιο λόγο και στα social media.

Και αυτή συνήθως είναι η ήπια εικόνα. Η «αναμέτρηση του καναπέ» στα social media στο τέλος καταλήγει σε χτυπήματα κάτω από τη μέση και στο μίσος για την προσωρινή δικαίωση.

«Συχάστε» που λέει και ένας φίλος μου.