«Παράλληλες μητέρες» («Madres paralelas, Ισπανία, 2021)
Στην τελευταία ταινία του ο Πέδρο Αλμοδόβαρ υποκλίνεται για μια ακόμη φορά στον κόσμο των γυναικών, έναν κόσμο που έχει τιμήσει με πολλές ταινίες, κορυφαία των οποίων, το «Όλα για την μητέρα μου». Εδώ έχει στα χέρια του δύο εγκύους, δυο γυναίκες διαφορετικής γενιάς και κουλτούρας – η μια καταξιωμένη , διάσημη φωτογράφος (Πενέλοπε Κρους- βραβείο ερμηνείας στο τελευταίο φεστιβάλ Βενετίας), η άλλη (Ανα Σμιτ) νεότερη και με «προβληματικό» παρελθόν.
Με αφετηρία την γνωριμία τους στο μαιευτήριο, η ταινία αφηγείται σε απαλούς τόνους, χωρίς «εκρήξεις» και με μια αξιοθαύμαστη ψυχραιμία την ιστορία τους. Και εφόσον μιλάμε για ταινία του Π. Αλμοδόβαρ, ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτές οι δύο ιστορίες θα κρύβουν πολλές εκπλήξεις και θα μετατραπούν σε μια δαντέλα ποικίλων συναισθημάτων.
Και όντως αυτό το συντριβάνι συναισθημάτων, παρά τους διαδάλους στους οποίους όμως ο σεναριογράφος Αλμοδόβαρ μπαίνει με σιγουριά και αποφασιστικότητα, σε λούζει ευχάριστα και ανεπιτήδευτα. Ο άνθρωπος ΄ταν πάντα προτεραιότητα του Αλμοδόβαρ και οι «Παράλληλες μητέρες» μυρίζουν ανθρωπιά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο των 120 λεπτών διάρκειάς τους.
Ωστόσο, αυτή την φορά (και ίσως περισσότερο από κάθε άλλη ταινία του Αλμοδόβαρ) η έννοια του παρελθόντος δεν είναι απλώς καταλυτική αλλά τελικά το ίδιο το «κλειδί» της ταινίας. Επίσης, σε μια από τις πιο συμφιλιωτικές στιγμές της καριέρας του, ο σκηνοθέτης αγγίζει και πολιτικές πτυχές της Ιστορίας της πατρίδας του – κάτι καινούργιο για αυτόν τον σκηνοθέτη. Αναζητά και βρίσκει τρόπους εξισορρόπησης με τους δαίμονες παλαιών, σκληρών εποχών, αυτούς τους δαίμονες που όλοι έχουμε μέσα μας και δεν μπορούμε πάντα να διαχειριστούμε.
Βαθμολογία: 3
—————————————————-
«Titane» (Γαλλία, 2021)
Μετά την φρίκη που ένιωσα όταν είδα για πρώτη φορά «Titane» στο τελευταίο φεστιβάλ των Καννών – το οποίο επιμένω, απέσπασε εντελώς αδικαιολόγητα τον Χρυσό Φοίνικα – το είδα ξανά και ομολογώ ότι το αντιμετώπισα με μεγαλύτερη κατανόηση, ίσως και συμπάθεια.
Είναι εμφανές ότι η ταινία της Ζουλιά Ντουκουρνό προσπαθεί να αποκτήσει έναν συμβολικό χαρακτήρα, φτιαγμένη κατά τέτοιο τρόπο ώστε να δείχνει κάτι σαν σημαία της γυναικείας αποφασιστικότητας και δύναμης απέναντι στην επικράτεια του «κακού» άντρα (όπως και των «κακών» γυναικών). Θέλει επίσης να πει κάτι και για την μητρότητα, ακόμα κι αν το σεξ γίνεται με ένα αυτοκίνητο (μέσα στο αυτοκίνητο).
Το παράδοξο όσο και μέχρι ενός σημείου ενδιαφέρον είναι ότι για να τα κάνει όλ’ αυτά, η Ντουκουρνό ακολουθεί την εντελώς ανορθόδοξη οδό της ταινίας τρόμου (κάτι ανάμεσα σε ταινία του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ και spIatter του αισχίστου είδους). Τουλάχιστον μέχρι λίγο πριν από την μέση περίπου, όταν εμφανίζεται ο βασικός ανδρικός χαρακτήρας (Βενσάν Λιντόν) και δίνει στην τερατώδη αυτή ταινία μια διαφορετική, πιο ανθρώπινη μορφή.
Βέβαια, το σοκ του τρόμου στο πρώτο μισό της ταινίας είναι τόσο έντονο που η ταινία φτάνει πολύ κοντά στο σημείο να γίνει απωθητική, πέρα από το ότι είναι ούτως ή άλλως ενοχλητική. Η Αγκάτ Ρουσέλ σκοτώνει κυριολεκτικά όποιον βρει μπροστά της και όχι πάντα επειδή έχει κάποιον λόγο για να το κάνει. Υποτίθεται ότι είναι ένα ταλαιπωρημένο παιδί που μετά από ένα τροχαίο ζει ως εκ θαύματος με τιτάνιο στον εγκέφαλο. Η εγκληματική της μανία είναι σεναριακά αδικαιολόγητη, η πρόκληση για την πρόκληση είναι απολύτως δικαιολογημένη γιατί μόνο έτσι η ταινία θα μπορούσε να γίνει «θέμα» * και όντως έγινε.
Βαθμολογία: 1
—————————————————-
«Respect» (ΗΠΑ, 2021)
H ταλαιπωρία που η Αρίθα Φράνκλιν υπέστη μέχρι να έρθει η στιγμή της καταξίωσης της ως βασίλισσας της μουσικής souI, είναι το σκέλος της ιστορίας της που απασχολεί κυρίως την σκηνοθέτιδα αυτης της ταινίας, Λισλ Τόμας.
Η αντιπαλότητα της Αρίθα (Τζένιφερ Χάντσον) με τον αυστηρό ευαγγελιστή πατέρα της (Φόρεστ Γουίτακερ), η εκμετάλλευση καθώς και η βάναυση συμπεριφορά του συντρόφου της Τεντ Γουάιτ (Μάρλον Γουέιανς) και ο υπόγειος ανταγωνισμός με τις αδελφές της με τις οποίες, τελικά, συν δημιούργησε την μεγάλη επιτυχία της, «Respect» βρίσκονται διαρκώς μπροστά μας. Εκεί όμως βρίσκεται και το έμφυτο ταλέντο της τόσο μπροστά στο μικρόφωνο όσο και πάνω στα πλήκτρα του πιάνου. Στοιχεία που συνθέτουν αυτό το πλήρες και πλούσιο σε λεπτομέρειες βιογραφικό δράμα που θα εκτιμήσουν αφάνταστα οι λάτρεις της συγκεκριμένης μουσικής. Ταυτόχρονα, η ταινία επισημαίνει τον ακούραστο αγώνα της φανατικής θεούσας Φράνκλιν υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών για τα οποία δεν σταμάτησε να μάχεται μέχρι το τέλος της ζωής της, το 2018 σε ηλικία 76 ετών. Η Τζένιφερ Χάντσον (Οσκαρ Β’ ρόλου για το «DreamgirIs») φτιάχνει ευπρόσωπα το πορτρέτο της τραγουδίστριας.
Βαθμολογία: 2 ½
—————————————————-
«Η νύχτα με τις μάσκες 2» («Halloween Kills» ΗΠΑ, 2021)
Ως γνωστόν η Τζέιμι Λι Κέρτις οφείλει την μισή (τουλάχιστον) καριέρα της στην ηρωίδα της πρώτης και κλασικής για το είδος της ταινίας τρόμου του Τζον Κάρπεντερ «Η νύχτα με τις μάσκες» (1978). Σαράντα τρία χρόνια αργότερα η ίδια ηθοποιός καλά κρατεί (αν και για αρκετή ώρα την βλέπουμε ξαπλωμένη σε φορείο), όχι όμως και ο μύθος που σέρνεται στην επανάληψη και το αίμα – σημείο που νιώθεις ότι το μόνο που άλλαξε από την προηγούμενη ταινία της σειράς αυτής – όπως εξάλλου το περιμένεις – είναι η βία: εδώ περισσότερη και γραφικότερη.
Ο κατ’ εξακολούθηση δολοφόνος Μάικ Μάγιερς κάνει αυτό που ξέρει καλά να κάνει: τεμαχίζει με σιδηροπρίονα πυροσβέστες, χώνει μακρόστενες neon λάμπες σε απροστάτευτους λαιμούς και πάει λέγοντας. Μέχρι πότε θα τα βλέπουμε όλ’ αυτά; Μα μέχρι να σταματήσει να πέφτει το παραδάκι στα ταμεία φυσικά, ποιόν άλλο λόγο φαντάζεστε; Προς το παρόν φαίνεται ότι το «Halloween», μετά την «ανανέωσή» του από τον καλό σκηνοθέτη Ντ. Γκ. Γκριν έχει ψωμί. Εμείς όμως έχουμε πια βαρυστομαχιάσει.
Βαθμολογία: 1
——————————————–
Επίσης στις αίθουσες η ταινία κινουμένων σχεδίων «Οικογένεια Ανταμς 2», συνέχεια των κινουμένων σχεδίων του 2019 που με την σειρά τους οφείλουν την ύπαρξή του στις «ανθρώπινες» ταινίες της δεκαετίας του 1990 και στην ομότιτλη σειρά της δεκαετίας του 1960. Σε σκηνοθεσία Γκρεγκ Τίρναν, Κόνραντ Βέρνον.
——————————————–
Αναζητείστε τέλος σε διαδικτυακή προβολή την ταινια της Τζούλια Φον Χάινζ «Κι Αύριο, ο Κόσμος Όλος» («Und morgen die ganze Welt», 2020), επίσημη πρόταση της Γερμανίας για τα πρόσφατα Όσκαρ. Τα προσωπικά κίνητρα της πολιτικοποιημένης σύγχρονης νεολαίας έρχονται σε αντιπαράθεση με την μάστιγα του νεοναζισμού που φουντώνει όλο και περισσότερο στην χώρα. Με τους Μάλα Εμτε, Νόα Αμβιεντε κ.α. Διαδικτυακά εισιτήρια στο www.viva.gr
