«Τη Ρωμιοσύνη μην την
κλαις, όπου να ‘ναι
θα σημάνουν οι καμπάνες»
Γ. Ρίτσος
Οι στίχοι του ποιητή εγείρουν το νου και την καρδιά, όλων όσων ίδρυσαν το ΠΑΣΟΚ, ως λαϊκό πατριωτικό κίνημα και υπηρέτησαν τις αρχές, τις αξίες και τις πολιτικές του. Παλιοί και νέοι στον αγώνα για την προοπτική της παράταξης και το μέλλον του τόπου.
Πιστεύουν, φαντασιώνονται, προβληματίζονται, αγωνιούν «ως Ρωμιοσύνη», για το πότε «θα σημάνουν οι καμπάνες» για την επιστροφή της δημοκρατικής παράταξης, στη διακυβέρνηση της χώρας. Οι υποψήφιοι Πρόεδροι πλήθηναν και ίσως ταιριάζει η ρήση: «Αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν». Υπάρχει όμως πάντα ένα αλλά. «Ουκ εν τω πολλώ το εύ»!!! Μάλιστα η «αντάρα» στα ΜΜΕ για την επιστροφή του Γ. Παπανδρέου, θα καταγράψει το μέγεθός της, όταν κατακαθίσει η σκόνη και ο θόρυβος, θετικά ή αρνητικά Είναι σίγουρο όμως ότι το δίπολο ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ θα δοκιμασθεί στο άμεσο μέλλον με το μήνυμα της κάλπης στις 5 Δεκεμβρίου.
Σήμερα μετά από συνεχείς εκλογικές ήττες, φαντάζει το ΠΑΣΟΚ σαν «ξωτικό» του παλιού εαυτού του. Ορισμένοι όμως ονειροπόλοι βάλθηκαν να αλλάξουν αυτοί την κατάσταση. Μέχρι χθες το δίδυμο της αναμέτρησης ήταν ανάμεσα σε Ανδρουλάκη και Λοβέρδο. Σήμερα βρισκόμαστε σε ένα «τριοδυο». Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος η μαζικότητα στην κάλπη. Οι «μπηχτές» όμως ανάμεσά τους φαίνονται δια γυμνού οφθαλμού.
Η μάχη όμως για την προοπτική της παράταξης δεν θα κριθεί «εντός των τειχών», και στην κατάθεση των υπογραφών των υποψηφίων αλλά στην κοινωνία, στην πραγματικότητα που ζούμε. Οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Η οικονομία μας είναι δεμένη στο άρμα του ευρώ και οι μεγάλες αποφάσεις παίρνονται στις Βρυξέλλες. Ο μεγάλος κρατικός δανεισμός βαραίνει τις πολιτικές για την ανάπτυξη του τόπου και την ευημερία του λαού. Η πανδημία σκορπίζει ανασφάλεια και φόβους για την υγεία στο κοινωνικό σώμα.
Θαρρείς και η πατρίδα μας βρίσκεται σε όλες τις εκφράσεις της σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Εθνικά, οικονομικά, κοινωνικά, υγειονομικά και περιβαλλοντολογικά, η χώρα αναστενάζει. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και το μέλλον της Ε.Ε., ορίζει κυριαρχικά μεσοπρόθεσμα την Άμυνα και Ασφάλειά της χώρας μας, καθώς και τη θέση και το ρόλο της Ελλάδας στον ευρύτερο Μεσογειακό χώρο.
Ο καπιταλισμός της καινοτομίας και η είσοδος στον ψηφιακό κόσμο και την τεχνητή νοημοσύνη αλλάζει τις παραγωγικές εργασιακές και κοινωνικές σχέσεις. Ο ατομικισμός ως κοινωνικό και πολιτικό μοντέλο εργασιακών και κοινωνικών σχέσεων και εξέλιξης, εξαπλώνεται με ταχύτατους ρυθμούς και οι διάφορες συλλογικότητες χάνουν την διαπραγματευτική τους δύναμη. Μια ματιά στη διαχείριση της κομματικής και πολιτικής εξουσίας θα παρατηρήσουμε ότι όλα φωτογραφίζουν την «ενός ανδρός αρχή». Η συλλογικότητα όλο και περιορίζεται ως έννοια και δύναμη εξουσίας.
Σε αυτές τις συνθήκες δεν φθάνει να ανταγωνίζεται κανείς για το πόσο είναι σοσιαλδημοκράτης, προοδευτικός, μεταρρυθμιστής. Η δημοκρατική παράταξη δεν ψάχνει για Μεσσίες. Χρειάζονται νέες επεξεργασίες για την οργάνωση της συλλογικότητας, στο κόμμα και την κοινωνία, και νέες ιδέες και πολιτικές για τις ανάγκες των πολιτών και της πατρίδας σήμερα και μεσοπρόθεσμα. Τρία θηρία απειλούν σήμερα την ψυχική υγεία και την επιβίωση των πολιτών. Η Ακρίβεια, η Ανεργία και η Ανασφάλεια (υγείας και απασχόλησης) βαραίνουν και απειλούν το κοινωνικό σώμα.
Πώς να συγκινήσεις αυτόν τον λαϊκό κόσμο, να έρθει μεθαύριο στην κάλπη, όταν τον ζώνουν τα φίδια της καθημερινότητας;
Πώς να προσμένεις «να κτυπήσουν οι καμπάνες» χαρμόσυνα σε μια ύπαιθρο που μαραζώνει και σε ένα αττικό τοπίο, σιωπηλού και φοβισμένου κόσμου.
Δεν φθάνουν οι αφ’ υψηλού ιδέες και οδηγίες προς ναυτιλλόμενους με πολύ σοσιαλισμό, σοσιαλδημοκρατία και κεντροαριστερά. Έχω επισημάνει πολλές φορές ότι ο Χριστός για να πείσει τους μαθητές του χρειάσθηκε θαύματα.
Σήμερα δεν γίνονται και το ζητούμενο είναι πώς θα συγκινήσει η παράταξη τους δημοκράτες και προοδευτικούς πολίτες να σημάνουν τις καμπάνες της ανασυγκρότησης της παράταξης.
Να πείσουν τον λαό ότι υπάρχει ανάγκη κοινωνική και πολιτική να εφαρμοσθούν σοσιαλδημοκρατικές, προοδευτικές πολιτικές για να αντιμετωπισθούν τα θηρία που απειλούν την κοινωνία.
Ως «ντελάληδες» σε αυτές τις νέες ιδέες και επεξεργασίες πρέπει να λειτουργήσουν με τον πολιτικό τους λόγο οι υποψήφιοι για την ηγεσία, που έγιναν πολλοί.
Ως «πρωτομάστορες» όλοι αυτοί, παλιοί και νέοι, που έδωσαν τους αγώνες διαχρονικά με τη δημοκρατική παράταξη. Έχουν χρέος στην ιστορία και τη νέα γενιά.
Ως «θυμόσοφοι», «οργανικοί» διανοούμενοι οι άνθρωποι του πνεύματος, της επιστήμης, της τέχνης, της επικοινωνίας, της δημιουργίας και της παραγωγής, να απλώσουν ιδέες και σκέψεις που θα πείσουν τους πολίτες να συμμετέχουν στο πολιτικό γίγνεσθαι.
Είναι απαραίτητα βήματα, για να υπερβεί η παράταξη το μικρόκοσμο των αψιμαχιών , της έχθρας και της άρνησης. Να υπάρξει προς το παρόν, ανακωχή στο διάβα προς την κάλπη, στον πόλεμο των οπαδών πέριξ των κομματικών τειχών.
Η Φώφη θα γαληνέψει τον πόνο της, όταν μαζικά ο δημοκρατικός κόσμος πάει στην κάλπη και οι υποψήφιοι, καθώς και οι οπαδοί τους, ακούσουν το μήνυμά της για Ενότητα και Προοπτική της παράταξης.
