Πού να φανταστεί η ‘Εφη Αχτσιόγλου ότι η τρομερή και φοβερή φράση της – ακόμη και για τους συμπαθέστερους εκ των πολιτικά ορθώς σκεπτόμενων – που θα την κατατρέχει σε όλη την πολιτική της καριέρα («Η κανονικότητα δεν είναι ποτέ ευκαιρία για την Αριστερά!») θα συναντούσε ως και την αντίρρηση του Αντρέ Μπρετόν, και μάλιστα στην περίφημη «Πολιτική θέση του σουρεαλισμού»: «Δεν χρειάζεται να επιμείνω περισσότερο στο γεγονός ότι ο οικονομικός ντετερμινισμός δεν είναι το ‘απολύτως τέλειο εργαλείο’ το οποίο μπορεί να γίνει το κλειδί για όλα τα προβλήματα της Ιστορίας».
Αν λοιπόν η κανονικότητα σήμερα είναι ο οικονομικός ντετερμινισμός (» Πες το οικονομία, ηλίθιε) όπου οι οικονομικοί παράγοντες είναι εκείνοι που καθορίζουν όλους τους άλλους, τότε ποιά άλλη ευκαιρία θα υπήρχε για την Αριστερά; Και τότε, τί θα πει «κανονικότητα» και «μη κανονικότητα» όταν η μη κανονικότητα γίνεται κανονικότητα και αντιστρόφως; Οπότε και η Αχτσιόγλου, μία πολιτικά ορθώς σκεπτόμενη παραπάνω ( του Σύριζα);
