Τι κάνουμε;

Τι κάνουμε;

Συννεφιές και αψιμαχίες στο δρόμο προς την κάλπη. Η ένταση ανάμεσα στα μέλη και τους φίλους, που έχουν αποφασίσει να ψηφίσουν, διαρκώς γιγαντώνεται. Ορισμένες φορές, με τους οργανωμένους μηχανισμούς των υποψηφίων προέδρων, η αντιπαράθεση για το ποιος πρώτος θα κόψει το νήμα, γίνεται πιο σκληρή ακόμη και από αυτή απέναντι στους πολιτικούς αντιπάλους. Σίγουρα οι συγκρούσεις αυτές επιβραδύνουν τον βηματισμό της παράταξης. Σίγουρα οι αντιπαραθέσεις αυτές απομακρύνουν τους πολίτες να ‘ρθουν στην κάλπη. Να ενισχύσουν, να μεγαλώσουν το εκλογικό σώμα που θα πάρει μέρος στις εκλογές. Η συμμετοχή είναι το πρώτο αποφασιστικό στοίχημα για την ανασυγκρότηση της δημοκρατικής παράταξης. Είναι ο ούριος άνεμος να ξεφύγει το ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ, από τη στασιμότητα.

Για να σταματήσει κανείς σήμερα, όπως έχουν τα πράγματα, την αντιπαράθεση των οργανωμένων μηχανισμών φαίνεται αδύνατο. Το έλλειμμα του πολιτικού διαλόγου είναι μεγάλο. Η υπολειτουργία ή ανυπαρξία οργανωμένης κομματικής βάσης, που θα μπορούσε να οργανώσει τον πολιτικό διάλογο με τα μέλη, τους φίλους και τους πολίτες δεν υπάρχει. Συνεπώς σε αυτή την εκλογική μάχη θα κυριαρχήσουν οι μηχανισμοί και τα συνθήματά τους, άλλως προτάγματά τους. Πήραμε μια γεύση από τη συνεδρίαση της Κ.Ε. Εικόνα απογοητευτική για ένα μεγάλο εγχείρημα, όπως αυτό της επανίδρυσης, της δημοκρατικής παράταξης.

Ανεβάσαμε ψηλά τον πήχη, για να περάσουμε από κάτω, εύστοχα έγραφε ο δημοσιογράφος Χόνδρος Δημήτρης.

Σε αυτό το πνεύμα κινήθηκαν πολλά δημοσιεύματα στα ΜΜΕ, αλλά και σε λίγα, αλλά σημαντικά άρθρα και αναλύσεις για την κεντροαριστερά και τη θέση του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ σε αυτό το πεδίο.

Τι κάνουμε;

Πρώτα απ’όλα πρέπει να αφουγκρασθούμε τι θέλει ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ και ο κάθε δημοκράτης. Ποιος και ποια ηγεσία θα σηκώσει στις πλάτες της αυτή την προσπάθεια.

Βασική, κυρίαρχη επιδίωξη όλων είναι να ενισχύσει η ιστορική παράταξη την εκλογική της επιρροή:

Να διπλασιάσει τις δυνάμεις της.

Να αλλάξει τους πολιτικούς συσχετισμούς.

Να οδεύσει ως σύγχρονη πολιτική δύναμη εξουσίας με το λαό και για το λαό.

Για να πετύχουμε το στόχο, πέραν από τους οργανωμένους μηχανισμούς των υποψηφίων, πρέπει οι φίλοι της παράταξης και οι δημοκράτες πολίτες, ενεργά, μαζικά, ενωτικά και δημοκρατικά, να πεισθούν και να συμμετάσχουν σε αυτό το νέο εγχείρημα.

Ποιος, θα πείσει τους πολίτες γι’αυτή την ίσως ιστορική προσπάθεια της παράταξης του ΠΑΣΟΚ;

Ψάχνουμε για χαρισματικό ηγέτη να σταθεί απέναντι στον Μητσοτάκη και τον Τσίπρα; Ή αναζητούμε ένα Ενιαίο Σύγχρονο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα και  μία ηγεσία, που με τον πολιτικό της λόγο, να συγκινήσει το νου και την καρδιά του εκλογικού σώματος;

Πιστεύω ότι δεν ψάχνουμε για έναν χαρισματικό ηγέτη. Διαθέτουμε υποψήφιους προέδρους, στελέχη με δυναμισμό, πολιτική εμπειρία και σύγχρονο καθαρό πολιτικό λόγο.

Όλοι τους έχουν ξεδιπλώσει τις σκέψεις τους, τις ιδέες τους και το πολιτικό τους στίγμα.

Το ενωτικό τους πνεύμα, συμβολικά και ουσιαστικά, μπορεί να «κατευνάσει» τις αψιμαχίες των μηχανισμών. Να αναπληρώσει το κενό της έλλειψης οργανώσεων και να δημιουργήσει δυναμική προς την κάλπη και τις πολιτικές εξελίξεις. Αν από το «μικρόκοσμο» των οπαδών δεν «ξεφύγουμε», και δεν κάνουμε πολιτική υπόθεση του λαού, αυτό το νέο εγχείρημα, σίγουρα και οι μετέπειτα εξελίξεις δεν θα είναι θετικές.

Ο πρωταρχικός στόχος για το διπλασιασμό της επιρροής της παράταξης, θα είναι δύσκολος μέχρι αδύνατος να επιτευχθεί, χωρίς ενότητα πολιτική και ουσιαστική.

Στη δημοκρατία ασφαλώς είναι θεμιτές οι συγκρούσεις ιδεών, απόψεων και πολιτικών προτάσεων, αλλά ο πολιτικός λόγος του ποιος είναι από τους υποψήφιους ο «χειρότερος», και οι αντιλήψεις: «ο καλός», «ο κακός» και ο «άσχημος», δεν ταιριάζουν σε δημοκρατική παράταξη.

Ο σεβασμός στη διαφορετική έκφραση άποψης, είναι θεμελιώδης κανόνας της δημοκρατίας.

Το ιδεολογικό πολιτικό, καταστατικό πλαίσιο της παράταξης ορίζει τα όρια του πολιτικού λόγου και της συλλογικής δράσης. Η έκφραση διαφορετικής άποψης και η αμφισβήτηση ιδεολογικών και πολιτικών αφηγημάτων είναι το οξυγόνο που ανανεώνει το γίγνεσθαι της παράταξης στο σύγχρονο κόσμο και όχι στον προηγούμενο αιώνα.

Προσπαθώ και συμμετέχω ενεργά με την αρθρογραφία μου να ανοίξει ένας δημόσιος πολιτικός διάλογος. Με τις σκέψεις και τις ιδέες μου να επισημάνω ότι οι θεωρητικές αναζητήσεις περί κεντροαριστεράς. Οι πολιτικές προτάσεις πρέπει να προσαρμόζονται με την πραγματικότητα. Να απαντάνε στα προβλήματα και τις συνθήκες του 21^ου αιώνα, σε μια υπερχρεωμένη χώρα, με δήμευση της περιουσίας της μέχρι το 2047 κατ’αρχήν και μετέπειτα μέχρι το 2095, δεν μπορούν να στηρίξουν στρατηγική εξουσίας. Δεν μπορούν να ενεργοποιήσουν τους πολίτες. Μπορεί να είναι χρήσιμες για ένα οραματικό επίγειο παράδεισο, αλλά όχι για την εγκόσμια ζωή μας, όπου οι πολίτες αναζητούν «εδώ και τώρα» απαντήσεις και λύσεις στα προβλήματά τους.

Οι υποψήφιοι πρόεδροι πρέπει να εκθέσουν τις απόψεις τους σε ένα δημόσιο διάλογο και να τοποθετηθούν στα κρίσιμα εθνικά, πολιτικά και κοινωνικά προβλήματα.

Με την κοινή παρουσία τους τουλάχιστο δύο φορές να εκφράζουν την ενότητά τους και την πεποίθησή τους ότι η παράταξη μπορεί και την πολιτική της επιρροή να διπλασιάσει και να διαμορφώσει στρατηγική εξουσίας.

Χωρίς να «επικοινωνικοποιηθεί» το εγχείρημα, δεν μπορεί να γίνει πολιτική υπόθεση του λαού. Δεν θα σηκωθούν από τον καναπέ οι πολίτες. Η υπέρβαση της κυριαρχίας των μηχανισμών είναι η πρώτιστη πολιτική πράξη. Ας υπερβούμε τους ψιθύρους και τις αντιπαραθέσεις των οπαδών για το ποιος είναι ο χειρότερος. Να ξεδιπλώνουμε τον πολιτικό μας λόγο για το ποιος είναι ο καλύτερος. Στις θεμιτές και αναγκαίες συγκεντρώσεις των υποψηφίων, όλοι μας και σε όλους πρέπει να δίνουμε το παρών. Ο αγώνας είναι κοινός.

Ή μαζί θα αγωνισθούμε και θα κερδίσουμε ή χώρια θα παλέψουμε και βέβαια μαζί θα χάσουμε.