Ο νεαρός βουλευτής – πρώην δημοσιογράφος – περπατούσε, ατσαλάκωτος και κορδωμένος, στους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου. Ηταν μια μάλλον δροσερή βραδιά εκείνη του περασμένου Ιουλίου στη δεξίωση για την επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας και εκείνος πρέπει να ένιωθε ότι είχε έναν επιπλέον λόγο να αισθάνεται «ανεβασμένος». Λίγες ώρες νωρίτερα επαιρόταν ότι είχε… ξεσκεπάσει το «λάθος» της πιθανής βράβευσης ενός Ελληνα, μέλους μη κυβερνητικής οργάνωσης, που διασώζει μετανάστες στη θάλασσα και είχε κατακρίνει τις σκληρές πρακτικές της ελληνικής κυβέρνησης στο Αιγαίο. Είχαν άλλωστε γίνει τα δέοντα…
«Λυπάμαι για τη διαγραφή μου από την ΚΟ της ΝΔ. Δυστυχώς, στην πολιτική οι ξεκάθαρες ιδεολογικές τοποθετήσεις έχουν κόστος και ορισμένες αλήθειες δεν λέγονται χωρίς επιπτώσεις» δήλωσε ο νεόκοπος βουλευτής της Α’ Αθηνών του κυβερνώντος κόμματος την περασμένη Τετάρτη το πρωί, λίγες ώρες μετά την αποπομπή του. Είχε προηγηθεί εκείνη η αδιανόητη τοποθέτησή του στη Βουλή – άλλη μία, κρίκος σε μία αλυσίδα εμπρηστικών δηλώσεων ή κινήσεών του τους τελευταίους μήνες – περί των κομμουνιστών που είναι χειρότεροι των Τούρκων.
Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο βέβαια από τα όσα διαδραματίστηκαν στον… ναό της Ελληνικής Δημοκρατίας είναι η… παραπομπή τού εν λόγω κυρίου στον Γεώργιο Γρίβα. Οι περισσότεροι εν Ελλάδι έχουν συνδέσει τον Γρίβα, γνωστό με το ψευδώνυμο «Διγενής», με τη δημιουργία της ΕΟΚΑ στην Κύπρο – μια οργάνωση με ιστορία τόσο σκοτεινή κι αμφιλεγόμενη (ιδιαίτερα την περίοδο της ΕΟΚΑ Β’) που καλό θα ήταν να προσεγγίζεται με προσοχή. Θα είχε όμως ενδιαφέρον να μας απαντούσε ο ίδιος αν λησμόνησε ή απλά δεν γνώριζε τον ρόλο του Γρίβα στη σύσταση μιας άλλης οργάνωσης, της «Χ», κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Η «Χ» υπήρξε μια οργάνωση ακραία αντικομμουνιστική και η συνεργασία της με τους ταγματασφαλίτες είναι γνωστή και ιστορικά καταγεγραμμένη.
Προφανώς, ο αποπεμφθείς πρώην (πλέον) «γαλάζιος» (ή μήπως «φαιός»;) βουλευτής έχει απωθήσει αυτή την ιστορία. Διαφορετικά δεν θα είχε προηγηθεί και η επίσκεψη στις εκδηλώσεις μνήμης στο Βίτσι, ούτε η υπόθεση της διαρροής των προσωπικών δεδομένων νηπίων, ούτε κι άλλες ανάλογες περιπτώσεις παλαιότερα. Τι σκοπό όμως έχει άραγε αυτού του είδους η επιστροφή στην ιδεολογική καθαρότητα, αυτό το απεχθές φλερτ με το ακατονόμαστο κόμμα με το οποίο ο εν λόγω κύριος δεν θέλει να ταυτίζεται; Δεν μοιάζει άραγε η στάση αυτή με εκείνη των «ιδεολογικών εχθρών» του, οι οποίοι παλαιότερα διατυμπάνιζαν «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν»; Σε τι αλήθεια διαφέρουν;
Το ζήτημα δεν είναι αν υπάρχει κάποιου είδους ασυλία της Αριστεράς, όπως ορισμένοι διερωτώνται. Ούτε επίσης αν κάποιος φρίττει – δικαιολογημένα – μαθαίνοντας ότι μπορεί κάποιος να έχει γράψει ποίημα με τον τίτλο «Οταν έκλασε ο Νερούντα»… Το ζήτημα είναι αν ακόμη οριζόμαστε από εμφυλιοπολεμικές γραμμές και αν, κάποτε, θα ωριμάσουμε ως Δημοκρατία. Ισως δε να έχει έρθει η στιγμή για όλα τα κόμματα να αναζητούν καλύτερα το παρελθόν ή και τις απόψεις των υποψηφίων τους πριν τους εμπιστευθούν μια θέση στα ψηφοδέλτιά τους, ώστε να μη χρειάζονται υποκριτικές συγγνώμες σε κάθε ολίσθημα. Οσο για τα περί των ζυμώσεων στα «δεξιά της Δεξιάς», θα έχουμε χρόνο να συζητήσουμε άλλη φορά.
