Δεν είναι για να… πανηγυρίζει κάποιος έναν βαθμό σε ντέρμπι. Στα ντέρμπι η νίκη είναι που μετράει, διαφορετικά ξεχνιέται γρήγορα, δεν σου μένει και πολύ στο μυαλό, ιδιαίτερα αν πρόκειται για ματς «σούπα» όπως αυτό που είδαμε το βράδυ της Κυριακής στο Καραϊσκάκη. Και ειδικά όταν πρόκειται για ντέρμπι μόλις στην 5η αγωνιστική του πρωταθλήματος, που στην ουσία δεν κρίνει απολύτως τίποτα.
Είναι όμως σημαντικός ο βαθμός που ο Παναθηναϊκός πήρε στο Φάληρο, για ένα σωρό λόγους:
- Πήγε «λαβωμένος» στην πιο δύσκολη έδρα του πρωταθλήματος. Χωρίς Βέλεθ, Κώτσιρα, Διούδη (οι τρεις από τους πέντε βασικούς της οπισθοφυλακής), χωρίς το βασικό του σέντερ φορ (Ιωαννίδης), χωρίς τους γνωστούς Σένκεφελντ, Κουρμπέλη, με τον Μπρινιόλι να κάνει –καταπληκτικό– ντεμπούτο και τους Πούγγουρα – Σάρλια να παίζουν πρώτη φορά μαζί.
- Αν θυμηθούμε τι έγινε στα δύο προηγούμενα εκτός έδρας ματς, που έφυγε με ισάριθμες ήττες, είναι βήμα προόδου αυτό το 0-0.
- Ο Ολυμπιακός προερχόταν από σπουδαία εκτός έδρας νίκη/εμφάνιση επί της Φενέρ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
- Η ισοπαλία τον φέρνει στους 7 βαθμούς, άρα σε σχετική επαφή με τις πάνω θέσεις. Και με το πρόγραμμα στην δεύτερη «πεντάδα» αγώνων του πρωταθλήματος να έχει τρία εντός έδρας παιχνίδια (Ιωνικό, ΟΦΗ, ΠΑΟΚ) και δύο εκτός (Τρίπολη, Λαμία).
- Σε ένα ματς όπου ο αντίπαλος είχε 18 τελικές προσπάθειες και εσύ μόλις τέσσερις, το τελικό 0-0 μάλλον με ικανοποίηση σε στέλνει πίσω στο σπίτι.
Υπάρχουν και αρνητικά, τα οποία ο Παναθηναϊκός αποκομίζει από το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό:
- Έδειξε πως ακόμα χρειάζεται δουλειά για να μπορεί να κυριαρχήσει απέναντι σε έναν μεγάλο αντίπαλο έστω και για λίγα λεπτά μέσα στο ματς. Δεν το έκανε ποτέ.
- Η κυκλοφορία της μπάλας ήταν τραγική. Το είπε και ο Γιοβάνοβιτς πως δεν έμεινε καθόλου ευχαριστημένος απ’ αυτό. Στο δεύτερο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός έπαιζε πίσω από τη σέντρα, δεν έκανε κατοχή ούτε για ένα λεπτό σερί, έδιωχνε όπου να ‘ναι την μπάλα και δεν δημιούργησε μισή ευκαιρία.
- Ο Παναθηναϊκός έμοιαζε να παίζει με δέκα παίκτες όσο ο Παλάσιος ήταν στο γήπεδο. Ο Αργεντινός δεν έκανε τίποτα σωστά. Ο Λούντκβιστ που πέρασε στη θέση του πρόλαβε να φανεί, κάνοντας δύο ντρίπλες, κερδίζοντας δύο φάουλ και αρκετό χρόνο, βάζοντας πίεση στον αντίπαλο.
Η εξέλιξη του ματς έδειξε πως τελικά το πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό δεν ήταν οι απουσίες που είχε στην άμυνά του. Αλλά η απώλεια λίγες μέρες πριν από το ματς του βασικού του επιθετικού, του Φώτη Ιωαννίδη. Αν δούμε τη μεγάλη εικόνα του ματς, ο Παναθηναϊκός δεν είχε σημείο αναφοράς στην αντίπαλη περιοχή, με τον Καρλίτος να βγαίνει πολλά μέτρα μακριά και να έχει στο μυαλό του περισσότερο πώς θα δημιουργήσει για τους συμπαίκτες του παρά για τον εαυτό του.
Με τον Ιωαννίδη στο γήπεδο οι Πράσινοι θα μπορούσαν να ακουμπήσουν περισσότερο την μπάλα στο «εννιάρι» τους, εκείνος να την κρατήσει, να τη «σπάσει», να βάλει δύναμη, να κερδίσει χρόνο. Να κάνει την αντίπαλη άμυνα να ανησυχήσει. Δεν το έκανε ούτε ο Καρλίτος ούτε ο Παλάσιος, που έπαιζε κάτι σαν δεύτερο φορ.
Εν κατακλείδι, ο «λαβωμένος» Παναθηναϊκός φεύγει από το Φάληρο αλώβητος. Κρατάει την εικόνα του Μπρινιόλι, αυτήν του Αλεξανδρόπουλου, που δείχνει πως θα φτάσει σε κατηγορία «ελίτ» αν συνεχίζει να αγωνίζεται έτσι, τον τσαμπουκά που έβγαλε μέσα στο γήπεδο, τη σχετικά καλή αμυντική λειτουργία και προσήλωση στο σχέδιο του προπονητή. Από τις 18 τελικές του αντιπάλου, 2-3 το πολύ να ήταν οι πραγματικά καλές στιγμές του.
Ο Ολυμπιακός, που στην Τουρκία έβαλε τρία και θα μπορούσε να βάλει κι άλλα, έπεσε πάνω σε έναν Παναθηναϊκό που δεν έκανε… περίπατο στο δάσος, αλλά δεν έζησε και κάποιου είδους πολιορκία. Που ευνοήθηκε από τη δεύτερη διακοπή στο ματς, όταν άναψαν τα καπνογόνα, πλην όμως έδειξε από το πρώτο ημίχρονο πως ήταν διαβασμένος και σχεδόν άριστος στο τακτικό κομμάτι του παιχνιδιού. Και πως, αν είχε την ευκαιρία ο προπονητής του να έχει όλους τους παίκτες του διαθέσιμους, θα μπορούσε να διεκδικήσει κάτι περισσότερο από το ματς.
