Είχα προ μηνών προείπει στον Βίκτωρα Αρδίτη, σχετικά με την υποψηφιότητά του στο Εθνικό, ότι είμαστε πλέον μεγάλοι γι αυτά τα «κόλπα».
Το αντεπιχείρημά του δεν ήταν βεβαίως ο Αντενάουερ, αλλά το ότι κι αν ακόμη αποτύγχανε δεν επρόκειτο να ταραχθεί.
Σημάδι του γήρατος, σκέφτηκα. Αλλά δεν του το είπα.
Του είπα όμως πως τους ηλικιωμένους εν αντιθέσει προς τα γέρικα άλογα- τους βραβεύουν αν είναι τυχεροί.
Σπανίως μάλιστα τους κηδεύουν – μετά θάνατον- δημοσία δαπάνη.
