Η μονοθεματικότητα στις ομιλίες των πρωθυπουργών και των αρχηγών της αντιπολίτευσης είναι πια παγιωμένη, σχεδόν θεσμική.
Αναγνωρίζω πως οι ομιλίες στη ΔΕΘ είναι παρουσιάσεις οικονομικού προγράμματος. Στον τρόπο που είναι δομημένος ο Δυτικός κόσμος πια, δεν υπάρχει ενδιαφέρον για τίποτα άλλο. Χωρίς χρήματα δεν είσαι τίποτα, η φτώχεια είναι ακραία βία και η παραμικρή ελάφρυνση που μας τάζουν είναι σημαντική.
Οχι πως στις υπόλοιπες ομιλίες τους υπάρχει χώρος για κάτι άλλο. Παροχές, υποσχέσεις, λεφτά. Μόνο λεφτά. Θα μου πεις, τι περιμένεις από έναν πρωθυπουργό, να σου λύσει τα αινίγματα της ύπαρξης ή να σε παρηγορήσει για τον αναπόφευκτο θάνατο;
Οχι, και όσοι το επιχείρησαν το έκαναν με κάτι πασαλείμματα από στίχους ποιητών που στο στόμα τους μετατρέπονταν σε τρομαγμένα βατράχια. Το διάγγελμα ενός αρχηγού στην έναρξη ενός πολέμου θα μιλάει για φρόνημα, ενότητα και γενναιότητα και σε περιόδους ειρήνης για λεφτά, τι άλλο; Οποτε νιώσαμε ελεύθεροι από τον φόβο του πολέμου ή της μεγάλης καταστροφής, το μόνο ενδιαφέρον μας ήταν η αγοραστική μας δύναμη, έτσι είναι στημένο, έτσι λειτουργεί, τέτοιους πολίτες έχουμε φτιάξει.
Οτιδήποτε καταφέρεις έξω από αυτό είναι καθαρά αποτέλεσμα του δικού σου ψαξίματος, δεν μπορεί να περιμένεις από το κράτος να σε εμπνεύσει για τίποτα, δεν είναι φτιαγμένο για να εμπνέει αλλά για να διαχειρίζεται. Να διαχειρίζεται λεφτά, τα δικά του και τα δικά μας. Χωρίς Οικονομία δεν υπάρχει Δημοκρατία, αν και τα τελευταία χρόνια έχουμε πολλά παραδείγματα που αμφισβητούν στην πράξη αυτό το αξίωμα.
Αποδεχόμενος όλα αυτά, καταλήγω στο ότι δεν μου αρέσει. Και δεν μου αρέσει όχι γιατί είμαι παράξενος ή γκρινιάρης αλλά γιατί στην πράξη αυτό το «Πάνω από όλα και μόνο Οικονομία» για να είναι υγιής η κοινωνία δεν φτάνει, δεν φτάνει καθόλου. Είναι μία ηθική στρέβλωση που πριονίζει τα πόδια μας. Θεωρώ πως οι τρεις πυλώνες του Δυτικού κόσμου είναι η Δημοκρατία, η Τέχνη (το πνεύμα της) και η Δυτική ιατρική – επιστήμη γενικότερα. Αν ένα από τα τρία ατροφήσει τα υπόλοιπα χάνουν το νόημά τους, το ένα θρέφει το άλλο, είναι Ενα. Από την πολιτική ηγεσία το περιμένω, είναι υποχρέωσή τους να το γνωρίζουν και να το φροντίζουν. Δεν χρειάζονται τσιτάτα, υπάρχουν πολλοί τρόποι να δείξει κάποιος ότι καταλαβαίνει και νοιάζεται.
Η μεγαλύτερη ήττα που αισθάνομαι ότι έζησε η δική μου γενιά ήταν το γεγονός πως είχαμε υπερτιμήσει τα διαβάσματά μας, τις θεωρίες μας, τη φιλοσοφική μας αρματωσιά. Οταν έσκασε η κρίση και το εισόδημά μας έπεσε στο μισό ή μηδενίστηκε μας κόπηκαν τα πόδια, κρύος ιδρώτας παντού και για κάποιους και κλάματα. Τι κάνουμε τώρα με τα παιδάκια μας; Δεν φταίνε βέβαια ούτε τα διαβάσματα ούτε οι αξίες μας. Αυτά ήταν μια χαρά. Φταίει μάλλον που δεν τα είχαμε πληρωμένα και την πρώτη και μοναδική φορά που κληθήκαμε να τα «αποδείξουμε» φάνηκε πως δεν ήμαστε τίποτα περισσότερο από παιδιά του καπιταλισμού. Αν δεν το αλλάξουμε αυτό, όσα λεφτά και να τάζουν στις ΔΕΘ ο επόμενος τοίχος είναι μπροστά μας και ίσως να είναι και ο τελευταίος.
