Οι λέξεις φωτίζουν, οι λέξεις συσκοτίζουν. Εργαλεία εξουσίας, χρησιμοποιούνται για τις ανάγκες της στιγμής και τις απαιτήσεις τακτικών ιδιοτελών σχεδιασμών. Θα ήταν αυταρχισμός, υποστήριξε σε ραδιοφωνική εκπομπή, πριν από ημέρες, κεντρικό πρόσωπο του «επιτελικού κράτους», η ενδεχόμενη απόφαση για υποχρεωτικό εμβολιασμό συγκεκριμένων επαγγελματικών ομάδων.
Η τοποθέτηση αυτή δεν πέρασε απαρατήρητη. Δεν κέρδισε όμως και την προσοχή που θα έπρεπε, ως μια θέση που αναιρεί το σύνολο μιας επιχειρηματολογίας, που με πιεστικότητα αναπτύχθηκε τους προηγούμενους μήνες, με την υπερβολική διατύπωση «είμαστε σε πόλεμο» να πλανάται στον αέρα σαν δραματική έκκληση.
Περνάει ο καιρός και η εξέλιξη της πανδημίας μοιάζει ελεγχόμενη. Με το όπλο του εμβολίου να αποφέρει τα αποτελέσματά του, οι ειδήσεις των ημερών, σχεδόν σαν αδιάφορη επανάληψη, μας θυμίζουν νεκρούς και διασωληνωμένους. Την ίδια ώρα σε Περιφέρειες της χώρας, τα ποσοστά εμβολιασμού παραμένουν χαμηλά, ενώ η τεχνικά άρτια κατά τα άλλα εμβολιαστική προσπάθεια έχει ανακοπεί. Το αγαθό της δημόσιας υγείας δεν φωτίζεται πια με την ίδια ένταση, η μάχη των επιχειρημάτων έχει υποχωρήσει και η υποχρεωτικότητα ανακηρύχθηκε σε «αυταρχισμό».
Κάθε κυβέρνηση, άλλη περισσότερο, άλλη λιγότερο, βρίσκεται αντιμέτωπη με προβλήματα. Η ευθύνη της είναι ο χειρισμός και η αντιμετώπισή τους. Η διακυβέρνηση είναι μια δύσκολη, τραγικά δύσκολη συχνά, υπόθεση. Δεν είναι τόπος χαλάρωσης, ούτε περίπατος, όπως σημειώνω επίμονα, σε ανθισμένο κάμπο.
Η διακυβέρνηση είναι μια διαρκής ανάληψη κινδύνων. Σε βαθμό που θέτει τους πρωταγωνιστές σε κατάσταση οριακή, ως προς τον εαυτό τους, τους οδηγεί στην άκρη του γκρεμού, τους υποχρεώνει σε μια ιεράρχηση, όπου οι ίδιοι δεν έχουν ποτέ την πρώτη θέση. Η διακυβέρνηση είναι στην πράξη μια διαρκής ιεράρχηση αγαθών, μια πρόκληση καθημερινής διάκρισης του «ασήμαντου» από το «σημαντικό».
Από ειδικούς της υγείας είχε έγκαιρα σημειωθεί η ανάγκη υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού για συγκεκριμένες ομάδες. Ο δισταγμός κέρδισε και η κυβερνητική επιφύλαξη άφησε τον χρόνο ανεμπόδιστα να κυλήσει. Η πρώτη συνειδητοποίηση της ανάγκης αυτοπροστασίας υποχωρεί, η ανορθολογική αμφισβήτηση του υγειονομικού κινδύνου κερδίζει δημόσιο χώρο και φωνή, οι πραγματικές ανάγκες της ζωής πιέζουν, οι συμπολίτες μας που δεν έχουν πεισθεί παραμένουν σε μεγάλο βαθμό αμετακίνητοι.
Αν ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκτιμά την ατομική του στάση κατά τα κριτήριά του, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι, που έχουν την ευθύνη της πολιτικής διεύθυνσης και της τεχνικής της διαχείρισης, δεν το έχουν. Αν το αγαθό της υγείας είναι υπέρτατο – και είναι – δεν έχουν θέση αντιλήψεις που συνειρμικά συνδέουν τον Νόμο με τον αυταρχισμό. Μόνο αν οι πρωταγωνιστές δεν αντέχουν την ευθύνη. Τότε η κατάχρηση των λέξεων είναι το προσωρινό καταφύγιό τους.
