….όπως πάντα. Όπως τότε. Με δύναμη στο Μέγαρο, για ό,τι λείπει από την εποχή: ο Πολιτισμός!
Ο Βακαρέλης λοιπόν, στο Μέγαρο. Ο μεγάλος ερμηνευτής και ο δραστήριος καλλιτεχνικός διευθυντής, ο φίλος από το Παρίσι και ύστερα, ο εμψυχωτής του Φεστιβάλ Μουσικής του Ναυπλίου, που μου έκανε την τιμή να μιλήσω για την ποίηση πριν πολλά χρόνια.
Αλλά και ο Βακαρέλης-παιδαγωγός, που αυτές τις μέρες «δοκιμάζει» το «κριτήριό» μας, βάζοντάς μας στον πειρασμό να συγκρίνουμε τα ασύγκριτα: μέσα σε έξι, όλες κι όλες, ημέρες, τους τρεις μεγάλους σολίστ, τον Κίσιν, την Μπουνιατισβίλι και τον Πογκορέλιτς, που «ο μεγαλειώδης τρόπος τους, πάνω σε μεγαλειώδεις συλλήψεις» , όπως θα έλεγε ο Μόριτς Ρόζενταλ -εμένα τουλάχιστον που είχα την τύχη να ακούσω «δια ζώσης» την Παρασκευή τον Κίσιν- με έφερε πίσω στα πρώτα χρόνια του Μεγάρου, στα ακούσματα της Κρίστα Λούντβιχ και της Χίλντεγκαρντ Μπέρενς- κορυφαίες επιλογές του Χρήστου Λαμπράκη.
«Στο Μέγαρο….» όπως: «στη Μόσχα …», μία εκ των τριών αδελφών κι εγώ, αλλά χωρίς καμιά προσδοκία πιά για καλύτερη ζωή (στην Αθήνα).
