Μπορορό του Αμαζονίου, Ναμπικουαρά και Πούπι,  Καγουαχίμπ, ιθαγενείς  κάτοικοι  της Παπουασίας, Γκραν Τσάκο της Παραγουάης, και όσοι θλιβέροι στηρίζονται  όχι στη συμμαχία  ανάμεσα  σε δύο οικογένειες (τις γνωστές μας) αλλά στην θλίψη  της εντοπιότητας και της βλακείας,  όπως  οι  «Έλληνες αυτόχθονες ιθαγενείς» και κάτι  τρελαμένοι τυμβωρύχοι των πεθαμένων στις εντατικές.

Χάντρες λοιπόν  και χαϊμαλιά, και καθρέφτες που τους  τείναμε προσεκτικά τόσα χρόνια. Οχι για να τους «εκπολιτίσουμε» αλλά  για να τους αφήσουμε ευχαριστημένους στα «πρωινάδικά» τους, όταν  δεν τους πουλούσαμε εθνεγερτικά ματζούνια στις επαιτίους, λόγια στις διαδηλώσεις και υψηλή  παιδεία στα Πανεπιστήμια ή  τα  (εκ)Πολιτιστικά  μας Ιδρύματα για την υπερκοστολογημένη,  κατά τα άλλα, παιδιά (πλάκα)  της Αμπράμοβιτς εις βάρος  μας και το μπανιστίρι στα πεσμένα στήθια της Μπελούτσι .