Τα «διαβολικά», σαγηνευτικά, καταγάλανα μάτια του σε διαπερνούν σαν τις σφαίρες του πολυβόλου που χειρίστηκε εξολοθρεύοντας σαν τις μύγες τους εχθρούς του ο ήρωάς του στον «Django» (1966), την ταινία στην οποία ο Φράνκο Νέρο οφείλει πολλά (πρώτος ελληνικός τίτλος: «Τζάνγκο, ο τρομοκράτης του Πάσο Ντόμπλε»). Για αυτήν άλλωστε ο ιταλός ηθοποιός βρέθηκε για λίγο στο τελευταίο Φεστιβάλ Βενετίας: εκεί προβλήθηκε το «Django and Django», ένα ντοκιμαντέρ για τον Σέρτζιο Κορμπούτσι (1926-1990), σκηνοθέτη του πρώτου «Django», με τον οποίο ο Νέρο ανέπτυξε στενή φιλία και επαγγελματική σχέση.

Καθαρόαιμο σπαγγέτι γουέστερν εκδίκησης, το «Django» περιγράφει την ιστορία του ήρωα του τίτλου, ο οποίος μετά το τέλος του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου καταλήγει σε μια πόλη, τρομοκρατούμενη από έναν φεουδάρχη (Εντουάρτο Φαχάρδο), που ηγείται ενός μικρού στρατού από μισθοφόρους, τα πρόσωπα των οποίων είναι καλυμμένα με κόκκινες μάσκες – μια ολοφάνερη παραπομπή στην Κου Κλουξ Κλαν. Η βία της ταινίας ήταν πρωτοφανής για την εποχή της, με αποτέλεσμα το «Django» σε πολλές χώρες (όπως η Αγγλία και η Σουηδία) να απαγορευτεί! Ο Νέρο χαμογελά σε αυτή την επισήμανση. «Φυσικά και υπήρχε βία στην ταινία, όμως αν τη συγκρίνει κανείς με τα όσα βλέπουμε σήμερα στον κινηματογράφο, μάλλον θα γελάσει» είπε. «Με τα σημερινά δεδομένα είναι μια παιδική ταινία. Ο Σέρτζιο ήταν ένας οραματιστής σκηνοθέτης, πολλά χρόνια μπροστά από την εποχή του». Η επιρροή που άσκησε ο «Django» στο ίδιο το σινεμά και πιο συγκεκριμένα το είδος του Spaghetti Western ήταν τεράστια. «Ξαφνικά όλοι λέγονταν Django» λέει γελώντας ο Νέρο. «Εβλεπες το όνομα αυτό ακόμα και σε τίτλους ταινιών που δεν είχαν καν χαρακτήρα με το όνομα Django!». Ο ίδιος ο Νέρο δεν έπαιξε ξανά τον Django παρά μόνο σε μια καθαρόαιμη «συνέχεια» της πρωτότυπης ταινίας, γυρισμένη 20 περίπου χρόνια αργότερα, το «Django 2», σε σενάριο του Κορμπούτσι και σκηνοθεσία Νέλο Ροσάτι.

Ο Φράνκο Νέρο στο εφετινό Φεστιβάλ της Βενετίας

«Γιατί έγινα ηθοποιός»

Στην προφανή ερώτηση «τι είναι αυτό που σας έκανε να επιλέξετε την ηθοποιία ως επάγγελμα;», μια ερώτηση που ούτως ή άλλως δύσκολα κάνεις σε έναν ηθοποιό με τόσους τίτλους ταινιών και τηλεοπτικών σειρών στην καριέρα του, ο Φράνκο Νέρο απάντησε: «Η ντροπαλότητα. Στη μακρόχρονη καριέρα μου, αυτό που ανακάλυψα είναι ότι οι περισσότεροι ηθοποιοί νιώθουν ντροπαλοί» συνέχισε. «Κι εγώ ήξερα ότι ήμουν ντροπαλός από παιδί. Ηθελα να κάνω κάτι για να ξεπεράσω αυτή την ντροπαλότητά μου, να την υπερνικήσω».

Γεννημένος το 1941 (23/11) στο Σαν Πρόσπερ Παρμένζε, ο Φραντσέσκο Κλεμέντε Τζουζέπε Σπαρανέρο παράτησε τις οικονομικές σπουδές του για να ακολουθήσει το επάγγελμα του ηθοποιού δίπλα στον μεγάλο δάσκαλο του θεάτρου Τζόρτζιο Στρέλερ. Σύντομα τον έλκυσε ο κινηματογράφος και ένας από τους πρώτους ρόλους του ήταν του Αβελ στη «Βίβλο» (1966) του Τζον Χιούστον. Μετά τον «Django» οι πόρτες άνοιξαν διάπλατα για αυτόν και ανήκει στους ηθοποιούς που έχουν παίξει κυριολεκτικά τα πάντα και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Ταινίες τέχνης όπως η «Βιριδιάνα» του Λουίς Μπουνιουέλ, γουέστερν, αστυνομικές περιπέτειες, ταινίες με τέρατα, επιστημονικής φαντασίας, θρίλερ, giallo, ερωτικά δράματα, ταινίες νίντζα – τα πάντα. Ετσι άλλωστε δικαιολογείται και ο τεράστιος αριθμός οπτικοακουστικών εμφανίσεών του: πάνω από 230!

Στο πλευρό του Ταραντίνο

Ενας από τους μεγαλύτερους φαν του Σέρτζιο Κορμπούτσι είναι ο Κουέντιν Ταραντίνο, ο οποίος τον τίμησε με την έβδομη μεγάλου μήκους ταινία του, το «Django, ο τιμωρός» (που επίσης «κατηγορήθηκε» για την ασυγκράτητη βία της). Στο ντοκιμαντέρ ο Ταραντίνο μιλάει με πάθος για τον Κορμπούτσι – δίνει μάλιστα μια δική του ερμηνεία για τον αντιρατσιστικό χαρακτήρα που με έναν υπόγειο τρόπο η ταινία έχει.

Ο Φράνκο Νέρο, που είναι θαυμαστής του Ταραντίνο, έκανε ένα πέρασμα από το «Django, ο τιμωρός», αν και για να γίνει αυτό χρειάστηκε να περάσουν μήνες μετά το πρώτο τηλεφώνημα ανάμεσά τους. Ο Νέρο είχε διαβάσει το αρχικό σενάριο, όπου δεν γινόταν καμία αναφορά σε αυτόν. Οταν ο Ταραντίνο τον πήρε τηλέφωνο, ο Νέρο τον αντιμετώπισε ψυχρά αλλά στη συνέχεια συναντήθηκαν και του πρότεινε μια ιδέα για να εμφανιστεί στην ταινία. «Η ιδέα δεν άρεσε στον Ταραντίνο, αλλά εν τέλει τα βρήκαμε» είπε. «Ο Κουέντιν ήθελε να κάνει ένα homage στον Κορμπούτσι αλλά και σε μένα. Γιατί όχι;».

Σήμερα, ο Φράνκο Νέρο δείχνει ακούραστος όπως πάντα, ενώ στα πολλά σχέδια που βρίσκονται μπροστά του ένα είναι μια τρίτη ταινία «Django» που προς το παρόν τιτλοφορείται «Django lives». «Λατρεύω τα ιταλικά γουέστερν και ελπίζω να γίνει» είπε. «Είναι όμορφο να επανερχόμαστε πού και πού στο είδος».

Γουέλς, trans και ασφάλεια

Καλές ταινίες, έξυπνα αφιερώματα και αυστηρά μέτρα ασφαλείας στην 27η διοργάνωση (22/9 – 3/10)
Aνάμεσα στις πολλές επιλογές που θα έχουν οι επισκέπτες του 27ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Νύχτες Πρεμιέρας θα είναι και ταινίες δύο σημαντικών αφιερωμάτων: το ένα αφορά το σινεμά του Ορσον Γουέλς, δημιουργού του «Πολίτη Κέιν» και της «Δίκης» και το άλλο τιτλοφορείται «Ζωές σε μετάβαση: Trans Cinema Matters» και είναι μια διαδρομή στον χωροχρόνο και στην ιστορία του trans. Οι αίθουσες που θα φιλοξενήσουν τις ταινίες όλων των προγραμμάτων θα είναι χειμερινές (Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Ιντεάλ, Δαναός και Τριανόν, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά), θερινές (Ταινιοθήκη της Ελλάδος, Ριβιέρα, Φλερύ και Στέλλα). Στους κλειστούς κινηματογράφους η είσοδος, σύμφωνα με τα ισχύοντα υγειονομικά πρωτόκολλα, επιτρέπεται σε όσους/ες θεατές έχουν εμβολιαστεί, νοσήσει (έως 6 μήνες από τη διάγνωση) και έχουν πραγματοποιήσει αρνητικό rapid test αντιγόνου εντός 48 ωρών, σε περίπτωση που δεν έχουν εμβολιαστεί. Για την είσοδο των θεατών θα ελέγχεται το εισιτήριο, το πιστοποιητικό εμβολιασμού/νόσησης ή rapid test και ταυτοπροσωπία με επίδειξη ταυτότητας, διαβατηρίου ή διπλώματος οδήγησης.