Με μουσικές από τις πολυβραβευμένες συνθέσεις σάουντρακ και από τα άλμπουμ που έχει υπογράψει, η συνθέτρια και βιολονίστρια Ευανθία Ρεμπούτσικα εμφανίζεται σήμερα Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου στο Κηποθέατρο Παπάγου, σε μια συναυλία-μουσικό ταξίδι με άρωμα Ανατολής και Δύσης, από την Κωνσταντινούπολη έως το Παρίσι και φυσικά με την πρόσφατη δημιουργία της, τη μουσική για το ντοκιμαντέρ της Ευτυχίας Φράγκου «Οι μη χαμένες πατρίδες». Μετά την Ινδία και τα Cult Critic Awards, έρχεται η Ρώμη με το φεστιβάλ Rome International Movie Awards να επιβραβεύσει το ντοκιμαντέρ για τους Ελληνες της Κωνσταντινούπολης με συνολικά πέντε βραβεία.
Ανέκδοτη μουσική
Φυσικά από τη συναυλία δεν θα απουσιάζουν και οι μουσικές από την πρόσφατη κυκλοφορία της με τίτλο «Σαν ταινία». Οπως σημειώνει η ίδια στη συνέντευξή της στο «Βήμα της Κυριακής», το άλμπουμ αυτό «περιλαμβάνει ανέκδοτη μουσική που γράφτηκε για τον κινηματογράφο, κυρίως για ταινίες τουρκικές. Πολύ αγαπημένες συνθέσεις για τις οποίες είμαι πολύ περήφανη και πιστεύω πως κι εσείς θα αγαπήσετε». Οπως σαν ταινία είναι ενίοτε και η ζωή μας: «Κάνουμε σχέδια, η ζωή τα ακυρώνει, βάζουμε νέους στόχους, άλλοτε τους πετυχαίνουμε, άλλοτε απογοητευόμαστε. Γνωρίζουμε νέους τόπους, συναντούμε πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους, κρατούμε τις δυνατές σχέσεις που μας ολοκληρώνουν. Οπως το σενάριο μιας ταινίας που δεν γνωρίζεις το τέλος μέχρι να διαβάσεις τους τίτλους τέλους έτσι και η κάθε ζωή. Μοναδική που πρέπει να τη ζήσουμε, ενώ το μόνο για το οποίο είμαστε σίγουροι είναι πως θα φθαρεί και θα χαθεί. Μέχρι τότε το κέρδος είναι να την έχουμε ζήσει όπως θέλαμε, όπως ονειρευτήκαμε».
Οι χαμένες πατρίδες
Από τις πλέον ενεργές συνθέτριες, η Ευανθία Ρεμπούτσικα δεν σταματά να γράφει και συχνά-πυκνά να βραβεύεται. Οπως συνέβη και με τη μουσική του ντοκιμαντέρ «Οι μη χαμένες πατρίδες». Αλλωστε τα ιστορικά θέματα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την ενδιαφέρουν. «Η σκηνοθέτις Ευτυχία Φράγκου, την οποία γνωρίζω εδώ και πολλά χρόνια, μου μίλησε για τα σχέδιά της που αφορούσαν ένα ντοκιμαντέρ για τους Ελληνες της Πόλης, το οποίο ακολουθεί τις ιστορίες ανθρώπων κατά τη διάρκεια του πογκρόμ των Σεπτεμβριανών του 1955. Η προσφυγιά, ο ξεριζωμός, η πίκρα για τις χαμένες πατρίδες είναι κάτι που κυλάει στο αίμα μας. Μόλις μου έγινε η πρόταση δέχθηκα αμέσως και σε λίγες ημέρες είχα ολοκληρώσει τις πρώτες συνθέσεις. Η έμπνευση ήταν η ίδια η ιστορία των ανθρώπων της Πόλης, η νοσταλγία που όλοι νιώθουμε όταν κόβουν τις ρίζες μας. Ταξιδεύω μέσα από τις εικόνες της ιστορίας τους και εμπνέομαι μέσα από τα γεγονότα του ταξιδιού τους».
Η επαφή με τον κόσμο
Σύνθεση που βραβεύτηκε και αυτή: «Ενα βραβείο είναι πάντα μια μεγάλη ικανοποίηση. Δεν αγχώνομαι, αλλά μου δίνει περισσότερη δύναμη και ώθηση να συνεχίσω να γράφω και να αγαπώ πιο πολύ αυτό που κάνω. Αλλά για μένα το μεγαλύτερο βραβείο είναι η επαφή μου με τον κόσμο στις συναυλίες, η συγκίνηση, ο ενθουσιασμός και το μοίρασμα των συναισθημάτων μας». Ενα μοίρασμα που έλειψε τόσο στην Ευανθία Ρεμπούτσικα όσο και σε όλους τους συναδέλφους της, εξαιτίας της καραντίνας. «Τη διάθεσή μου έχει επηρεάσει η καραντίνα και όχι την έμπνευσή μου. Η δημιουργία γεννιέται μέσα από τις δυσκολίες και αν κάτι μας δίδαξε ο εγκλεισμός είναι να μη θεωρούμε τίποτα δεδομένο. Να εκτιμούμε τις μικρές καθημερινές ομορφιές και να μην τις προσπερνάμε γιατί αυτές είναι η αληθινή μας ζωή. Αν δεν βρεθούμε στη σκηνή να μοιραστούμε την τέχνη μας χάνεται η επικοινωνία με το κοινό που είναι η δύναμή μας για να συνεχίσουμε. Το να πας ως κοινό σε μια συναυλία από κάτι απλό έγινε ένα άπιαστο όνειρο και πέρα από την τέχνη υπάρχει και η επιβίωση, η οποία είναι αμείλικτη για όλες τις οικογένειες».
Επενδύοντας στην αλήθεια
Για την Ευανθία Ρεμπούτσικα όλα αυτά τα χρόνια της δημιουργικής της πορείας έχει επενδύσει στην «αλήθεια. Μέσα από μια εσωτερική ανάγκη επικοινωνίας με τους ανθρώπους και με τον ίδιο μου τον εαυτό, ίσως ανέπτυξα μια δική μου γλώσσα στη μουσική για να μιλήσω με τον κόσμο, να εκφράσω τα δικά μου συναισθήματα». Οπως με αλήθεια εκφράζει και την άποψή της για την Τέχνη. «Δεν θα μπορούσα να μιλήσω για δικαιοσύνη και για αξιοκρατία στη χώρα μου παρά μόνο ως έλλειμμα. Είναι λυπηρό στη χώρα του πολιτισμού να μην είναι αυτονόητες αυτές οι έννοιες και να μην κατανοούμε πως προχωρούμε με το εμείς και όχι με το εγώ. Η Ελλάδα έχει μια μακραίωνη ιστορία πολιτισμού και είναι κρίμα που σήμερα βρισκόμαστε σχεδόν σε μια παρακμιακή κατάσταση με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις. Για να υπάρξει μέλλον πρέπει να υπάρξει ένα καλύτερο παρόν». Η συνθέτρια επιζητεί «μια κοινωνία στην οποία να μπορούμε όλοι να ζούμε ειρηνικά, με σεβασμό στον άνθρωπο, στον πλανήτη μας, με ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο και κυρίως με αισθητική» και όπως σημειώνει χαρακτηριστικά, «στη ζωή μου, συνεχώς έχω μια βαλίτσα έτοιμη για τον επόμενο προορισμό. Τοπία και άνθρωποι με μαγεύουν τόσο που θέλω να αποτυπώνω αυτές τις μοναδικές εικόνες και αποφάσισα να τις μοιραστώ μέσα από μια έκθεση φωτογραφίας, προσφάτως. Στη μουσική μου δημιουργούσα πάντα εικόνες. Από αυτές τις εικόνες πολλές φορές ερχόταν η έμπνευσή μου, οπότε για μένα κάθε φωτογραφία κρύβει μια μικρή ιστορία γεμάτη από μουσική».
Μην τη ρωτήσετε ποτέ για μελλοντικά σχέδια. «Οταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει. Να είμαστε καλά και όλα θα γίνουν».
