«Αδερφές, νεράιδες  όχι της γέννησης  μα του θανάτου,  γύρω  από το φέρετρο σου που στίβει τα σώματά μας. Η άλλοτε  αθλιότητα σου, η φθίση σου, απόψε  ακτινοβόλα, μας θαμπώνει «.*

Γιατί  δεν είμαστε  μόνο  «Βερολινέζοι», μπροστά  στο τείχος της ντροπής αλλά   και «αδερφές» μπροστά  στο τείχος  της απόγνωσης.

*Ζαν Ζενέ, «Αποσπάσματα… «, εκδόσεις  ύψιλον,2015.