Είναι αλήθεια ότι με έναν τρόπο δουλειά της αντιπολίτευσης είναι να κάνει ανελέητη κριτική στην κυβέρνηση και να προσφέρει διαρκώς υποσχέσεις για μέτρα που κατά τη γνώμη της θα κάνουν τα πράγματα καλύτερα.
Ακόμη και εάν πρόκειται για υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα.
Γιατί η δημοκρατία είναι μια διαρκώς δυναμική και συχνά συγκρουσιακή διαδικασία, όπου το βασικό είναι να υπάρχει πάντα μια πίεση προς όσους ασκούν την εξουσία να ακούν τις διεκδικήσεις που έρχονται «από κάτω» και να αναπροσαρμόζουν κατά το δυνατό την πολιτική τους.
Και όντως θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι ακόμη και με ανεφάρμοστες αλλά θελκτικές υποσχέσεις η αντιπολίτευση υποχρεώνει, μέσα από τον μηχανισμό του πολιτικού κόστους, την κυβέρνηση να κάνει κάποιες παροχές προς την κοινωνία.
Όμως, την ίδια στιγμή κανένας πολιτικός δεν πρέπει να ξεχνάει μια μεγάλη αλήθεια, την οποία κανονικά όσοι ασχολούνται με την πολιτική θα πρέπει να την έχουν κάνει τατουάζ: οι ψηφοφόροι δεν είναι ηλίθιοι.
Με αυτό εννοώ ότι προφανώς και οι ψηφοφόροι θέλγονται από υποσχέσεις, έχουν ανάγκες και επιθυμίες, θα ήθελαν τα πράγματα να είναι καλύτερα.
Την ίδια στιγμή δεν είναι έξω από την πραγματικότητα.
Δεν ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Γνωρίζουν τι συμβαίνει στην αγορά, ζουν από μέσα την κατάσταση της οικονομίας και των επιχειρήσεων, έχουν μια γενική αίσθηση του πόσος δυναμισμός υπάρχει και βεβαίως γνωρίζουν από πρώτο χέρι τις δυσκολίες.
Έτσι, οι ψηφοφόροι προφανώς και αντιλαμβάνονται ότι π.χ. τα 800 ευρώ βασικός μισθός είναι όντως ένα κατώτατο όριο εάν μιλάμε για πραγματικά αξιοπρεπή διαβίωση. Ως προς αυτό δεν υπάρχει αμφιβολία.
Την ίδια στιγμή οι ψηφοφόροι ξέρουν καλά πόσοι εργοδότες δεν θα ήταν καθόλου διατεθειμένοι να δώσουν τέτοιες αμοιβές, είτε γιατί δεν θέλουν, είτε γιατί δεν μπορούν.
Και αυτό συχνά δίνει και μια εικόνα των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας. Γιατί υπάρχουν οι κλάδοι ή οι επιχειρήσεις των κλάδων που στην πραγματικότητα μπορούν να καταβάλουν υψηλότερους μισθούς, αλλά έχουν μια στρεβλή αντίληψη του «περιθωρίου κέρδους».
Όμως, υπάρχουν και οι κλάδοι ή οι επιχειρήσεις που δεν μπορούν και χρειάζονται πραγματική αναδιάρθρωση και τομές στην παραγωγικότητα.
Επομένως ο ψηφοφόρος δεν θέλει να ακούσει απλώς μια σκέτη υπόσχεση ότι θα πάει ο κατώτατος μισθός στα 800 ευρώ.
Θέλει να ακούσει και ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης που να καθιστά εφικτή μια τέτοια εξέλιξη.
Διαφορετικά απλώς θα θεωρήσει ότι άκουσε μια κλασική υπόσχεση χωρίς αντίκρισμα.
Και αυτό είναι τελικά το πρόβλημα του Αλέξη Τσίπρα.
Στην φάση που είναι και με τη διαδρομή που ακολούθησε και με δεδομένο ότι διαχειρίστηκε εξουσία, δεν αρκεί να δείχνει ότι γνωρίζει την αλφαβήτα της αντιπολίτευσης, που σαφώς στο «υ» περιλαμβάνει και τις υποσχέσεις.
Χρειάζεται να δείξει ότι τα πάει κάπως καλύτερα με την αλφαβήτα της διακυβέρνησης. Την ικανότητα να κάνει τις υποσχέσεις εφικτά σχέδια και τα συνθήματα πραγματικές πολιτικές.
Και εκεί υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος να διανυθεί.
