Σχεδόν χίλιες μέρες μετά την αποχώρησή του από το ΟΑΚΑ, ο Ολυμπιακός δίνει ξανά το «παρών» σε αγώνα εγχώριας διοργάνωσης, σήμερα στη Ρόδο.
Η αναμέτρηση με τον Κολοσσό για το Κύπελλο σηματοδοτεί, παράλληλα, την επίσημη έναρξη της αγωνιστικής σεζόν για τους Ερυθρόλευκους, αλλά και το άνοιγμα μιας νέας σελίδας στην ιστορία τους.
«Το να επιστρέφεις εκεί που ξεκίνησες δεν είναι το ίδιο με το να μην έχεις φύγει ποτέ» είχε πει ο σπουδαίος συγγραφέας Τέρυ Πράτσετ και η διάσημη φράση του βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στην περίπτωση των Ερυθρόλευκων. Η απουσία των οποίων προκάλεσε τόσες αναταράξεις στο χώρο του μπάσκετ, με αποτέλεσμα να βρίσκουν στην επιστροφή τους ένα τοπίο αγνώριστο σε σχέση με αυτό που άφησαν.
Το καθεστώς που κατήγγειλαν φεύγοντας γκρεμίστηκε συθέμελα. Όσο κι αν προσπάθησε να καθυστερήσει το αναπόφευκτο ή να «μολύνει» την επόμενη μέρα με δικά του κύτταρα, βίωσε την απόλυτη αποδοκιμασία των σωματείων στις εκλογές. Οι Ερυθρόλευκοι μπορούν να νιώθουν δικαιωμένοι από τις εξελίξεις, καθώς η αρχικά μοναχική τους διαμαρτυρία μετουσιώθηκε μέρα με τη μέρα σε κύμα οργής, το οποίο έπνιξε τη διοίκηση του Γιώργου Βασιλακόπουλου και μαζί οποιαδήποτε απόπειρα συνέχισής της. Οι Ερυθρόλευκοι μπορούν να νιώθουν δικαιωμένοι, διότι το υψηλό τίμημα που πλήρωσαν όλο αυτό το διάστημα σε αγωνιστικό και οικονομικό επίπεδο, αλλά κυρίως σε επίπεδο πρεστίζ, είχε αντίκρισμα.
Ο Ολυμπιακός επιστρέφει στο φυσικό του χώρο όχι μόνο για να πάρει όσα στερήθηκε, αλλά και να προσφέρει όσα χρειάζεται το άθλημα, ώστε να σταθεί και πάλι στα πόδια του. Μπορεί το πρωτάθλημα και το Κύπελλο να είναι οι μεγάλοι στόχοι του, μπορεί η επαφή με τους φιλάθλους του σε όλη την Ελλάδα να είναι η μεγάλη ανάγκη του, όμως η ανοικοδόμηση του μπάσκετ πρέπει να είναι η απώτερη αποστολή του. Ως ένας οργανισμός που ακόμα και μέσα στην εξορία του κατάφερε να παραγάγει έργο (μοντέλο της ομάδας Β, ακαδημίες πρότυπα κ.λπ.), οφείλει να σταθεί πρωτοστάτης της νέας προσπάθειας, επιδιώκοντας τη συνεννόηση αντί της πόλωσης. Ως ένας οργανισμός που ανέκαθεν είχε κάτι να προτείνει για το συλλογικό συμφέρον, ακόμα κι όταν τα δικά του συμφέροντα παραβιάζονταν με το χειρότερο τρόπο.
Ο Ολυμπιακός επιστρέφει έχοντας θυσιάσει πολλά, αλλά έχοντας περισσότερα να διεκδικήσει. Επιστρέφει χωρίς να χρωστάει σε κανέναν. Πιθανότατα το μπάσκετ να του χρωστάει ότι αναπνέει ξανά ελεύθερο. Απαλλαγμένο από το δεσμά που το ήθελαν καθηλωμένο στην ανομία, την αδιαφάνεια και το βαθύ συντηρητισμό, αλλά και πρόσωπα τοξικά, εγωπαθή και εκδικητικά. Ότι έχει μια πραγματική ευκαιρία να εκσυγχρονιστεί και να επανακτήσει κάτι από τη χαμένη του αίγλη.
