«Cry Macho» (HΠA, 2021)

Ξεκαθαρίζω από την αρχή: το «Cry Macho» , η τελευταία ταινία του κορυφαίου αμερικανού δημιουργού Κλιντ Ιστγουντ, δεν έχει την δύναμη αριστουργημάτων του όπως τα «Ασυγχώρητοι», «Σκοτεινό ποτάμι» και «Gran Torino» οπότε δεν μπορείς να την συγκρίνεις μαζί τους. Είναι όμως φτιαγμένη με την ίδια ήρεμη ενέργεια, την ίδια καθαρότητα πνεύματος, την ίδια απλότητα – τα στοιχεία δηλαδή που μας κάνουν να αγαπάμε τόσο πολύ το σινεμά του Ιστγουντ.

Βάση του σεναρίου η «αποστολή» που αναλαμβάνει ένας γερασμένος πρώην αναβάτης αλόγων του ροντέο (Ιστγουντ) που για λογαριασμό του πρώην αφεντικού του (Ντουάιτ Γιόακιμ), θα πρέπει να βρει στο Μεξικό τον έφηβο γιο του τελευταίου και να τον μεταφέρει στην Αμερική (τον υποδύεται ο Εντουάρντο Μινέτ)

Ενας τρίτος στην παρέα του ταξιδιού θα είναι ένας κόκορας ονόματι Μάτσο. Ωστόσο, το σενάριο είναι κάπως «ατροφικό», γεμάτο «δυσκίνητες» σκηνές (και όχι μόνον εξαιτίας του ηλικιωμένου πρωταγωνιστή του) που δεν έχουν την ικανότητα να πείσουν. Συμβαίνουν πολλά «αδούλευτα» πράγματα – από την ίδια την ανεύρεση του μικρού, μέχρι τους τρόπους με τους οποίους το ντουέτο ξεφεύγει από τους διώκτες του (υπό κανονικές συνθήκες θα τους είχαν «φάει λάχανο»). Η ταινία σου δίνει την αίσθηση ότι βρήκε εύκολες λύσεις σε δύσκολα προβλήματα.

Όμως το «Cry Macho» δεν παύει να εκπέμπει μια πολύ ευπρόσδεκτη τρυφερότητα αφού τελικά, όλα τα παραπάνω αποτελούν το «περιτύλιγμα» του ουσιαστικού θέματος που φυσικά είναι η ίδια η σχέση «παππού – εγγονού». Πάνω της ο Ιστγουντ κτίζει την φιλοσοφία της ταινίας, που αν θα έπρεπε να την συνοψίσω σε μια φράση, θα το έκανα με αυτό που λέει ο πρώην αναβάτης στο παιδί: «macho (δυνατός) είναι ένας υπερτιμημένος όρος, απλώς το συνειδητοποιείς όταν τα χρόνια έχουν πια περάσει».

Εκεί διέκρινα και πάλι τον σοφό Κλιντ Ιστγουντ, εκεί ένιωσα πόσο ανάγκη έχει με κάθε τρόπο να είναι παρών. Σε πολλά άλλα σημεία της ταινίας, κυρίως με ότι έχει να κάνει με τον κόκορα, διέκρινα μια άλλη ανάγκη, αυτή του χιούμορ, που προφανώς κάνει αυτή την δύσκολη ζωή μας, κάπως καλύτερη. Και εν πάσει περιπτώσει είναι ωραίο να ξαναβλέπεις τον Ιστγουντ για λίγο πάνω σε άλογο, έστω και στην ηλικία που βρίσκεται σήμερα.

Δεν είναι απίθανο ο Κλιντ Ιστγουντ να έχει αρχίσει να εξελίσσεται σε …Μανοέλ Ντε Ολιβέιρα του Αμερικανικού κινηματογράφου, αφού ο Πορτογάλος Ντε Ολιβέιρα σταμάτησε να σκηνοθετεί λίγο πριν πεθάνει. Στα 105 του… Μάλιστα στην ηλικία του Ντε Ολιβέιρα και ενώ ακόμη ζούσε, ο 91 χρονος σήμερα Κ. Ιστγουντ είχε αναφερθεί σε παλιά του συνέντευξη.

Βαθμολογία: 3

———————————————-

«Μαθήματα περσικών» («Persian lessons», Ρωσία/ Γερμανία, 2020)

Bασισμένη εν μέρει σε αληθινά γεγονότα, η ταινία αφηγείται μια εντελώς απίστευτη ιστορία, λόγος για τον οποίο αξίζει την προσοχή μας – αλλά και την ελκύει. Η ιστορία μας μεταφέρει σε ένα γερμανικό στρατόπεδο συγκεντρώσεως στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και παρακολουθεί την περίπτωση ενός νεαρού Εβραίου – πρόβατο στη φωλιά του λύκου.

Ανά πάσα στιγμή η εβραϊκή καταγωγή του Ζιλ (Ναουέλ Πέρες Μπισκαγιάρτ) κινδυνεύει να αποκαλυφτεί οπότε ο μόνος τρόπος για να καταφέρει να την βγάλει καθαρή είναι όχι απλώς να παραστήσει κάτι που δεν είναι αλλά να το εκμεταλλευτεί κι όλας. Και αυτό ακριβώς θα κάνει παριστάνοντας τον Ιρανό, χωρίς όμως να μπορεί να διανοηθεί ότι ο διοικτής του στρατοπέδου (Λαρς Εϊντινγκερ) έχει μια μανία με τα περσικά. Θέλει να μάθει την γλώσσα και στο πρόσωπο του φυλακισμένου βρίσκει τον ιδανικό δάσκαλο. Μόνο που ο Ζιλ δεν ξέρει λέξη περσικών, οπότε τι μπορεί να κάνει;

Γυρισμένη από τον Βαντίμ Πέρελμαν, τον Ρώσο σκηνοθέτη της ταινίας «Σπίτι από άμμο και ομίχλη», τα «Μαθήματα περσικών» σε κερδίζουν με το καλά διατηρημένο σασπένς τους (δεν μπορείς ποτέ να προβλέψεις τι θα γίνει στην επόμενη σκηνή), την μυστηριώδη προσωπικότητα του (και) τυχερού κεντρικού τους ήρωα (κυριολεκτικά θαυμάζεις την καπατσοσύνη και το γεγονός ότι έχει διαρκώς τις κεραίες του τεντωμένες), την αρτιότητα των σκηνικών (όλη σχεδόν η ταινία είναι γυρισμένη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης), το ανορθόδοξο παιχνίδι γάτας ποντικιού ανάμεσα σε φυλακισμένο και φύλακα (ποιος είναι στην πραγματικότητα η γάτα και ποιος το ποντίκι;) αλλά κυρίως για την γενικότερη φιλοσοφία τους: επί τοις ουσίας η ταινία μιλά για το περίφημο «έντσικτο της επιβίωσης», για όλα όσα ένας άνθρωπος είναι διατεθειμένος να κάνει (χωρίς καν να γνωρίζει ότι μπορεί να τα κάνει) προκειμένου να γλιτώσει την ζωή του.

Βαθμολογία: 3 1/2

——————————————–

«Ο βασιλιάς Οττο» («King Otto», Ελλάδα/ ΗΠΑ/ Αγγλία, 2021)

Το ντοκιμαντέρ του Κρίστοφερ Αντρέ Μαρκς δεν λέει περισσότερα απ’ οσα ήδη γνωρίζουμε για τον ήρωα του τίτλου, κανέναν άλλο από τον Οττο Ρεχάγκελ, τον γερμανό προπονητή που ανέλαβε μια ελληνική Εθνική Ομάδα ποδοσφαίρου η οποία βρισκόταν στα αζήτητα και την οδήγησε στον μεγαλύτερο θρίαμβο της Ιστορίας της: την κατάκτηση του Euro 2004.

Πάνω κάτω βλέπεις αυτό που περιμένεις, στιγμιότυπα από τις μεγάλες νίκες των Ελλήνων στην Πορτογαλία (απέναντι στην διοργανώτρια χώρα με την οποία αναμετρήθηκε δύο φορές, στην έναρξη και στον τελικό, με την Γαλλία, με την Τσεχία). Το παράξενο είναι ότι ενώ έχεις δει αυτές τις σκηνές εκατοντάδες φορές ίσως – τα γκολ του Μπασινά, του Χαριστέα, του Δέλλα, τις μπαλιές του Ζαγοράκη, του Τσιάρτα και του Φύσσα – ακόμα και τώρα που τα ξαναβλέπεις σε ένα ντοκιμαντέρ 17 χρόνια αργότερα, νιώθεις μια ανατριχίλα.

Ενας Γερμανός, ο Ρεχάγκελ ήταν ο άνθρωπος ο οποίος βρισκόταν πάντα στο πλευρό των Ελλήνων, αυτός ο ακούραστος μαχητής, ο πιστός σύντροφος, ο χαρισματικός και στην επικοινωνία coach, ο οποίος ανεξαρτήτως ταυτότητας, εθνικότητας, πολιτισμικών διαφορών, συνόρων έκανε το καθήκον του με τον καλύτερο και πιο αποτελεσματικό τρόπο. Η ταινία μας τα υπενθυμίζει όλα αυτά και καλά κάνει διότι σε κάποιους αρέσει τουλάχιστον να τα ακούνε.

Βαθμολογία: 2 1/2

————————————–

«Αντίο ηλίθιοι» («Adieu les cons», Γαλλία, 2020)

Το σουρεαλιστικό, σύγχρονο παραμύθι «Αντίο ηλίθιοι», είναι η τελευταία «τρέλα» του ηθοποιού, σεναριογράφου και σκηνοθέτη Αλμπέρ Ντιποντέλ, δημιουργού της μεγάλης επιτυχίας (στη Γαλλία) «Ραντεβού εκεί ψηλά» (2017). Ο ίδιος ο Ντιποντέλ, εδώ υποδύεται τον υπεύθυνο ασφαλείας μιας επιχείρησης που όταν χάνει την δουλειά του, προσπαθεί να αυτοκτονήσει και όχι μόνο δεν τα καταφέρνει αλλά προκαλεί το χάος.

Πάνω σε αυτό το χάος είναι δομημένη όλη η ταινία στην οποία ρόλο θα παίξει μια καρκινοπαθής που αναζητεί το παιδί που της πήραν στη γέννα (Βιρζινί Εφιρά) και ένας τυφλός ακτιβιστής (Νικολά Μαριέ). Ολοι σε κατάσταση υστερίας τρέχουν ασταμάτητα από εδώ κι από κει, πολλά συμβαίνουν χωρίς ποτέ να εξηγούνται, οι νευρώσεις και η υστερία κάνουν στην κυριολεξία πάρτι. Μια ασυγκράτητη ταινία, που ενώ ξεκινά σαν κωμωδία, σύντομα αλλάζει χαρακτήρα αποκτώντας μια όχι πάντα ταιριαστή με το ως τότε σύνολο, δραματική χροιά. Η τρέλα της πάντως σε κερδίζει.

Βαθμολογία: 3