Η θεματική αρθρογραφία του Τουρισμού, περιλαμβανομένου και του υποφαινόμενου, βρίθει επισημάνσεων για το τεράστιο περιβαλλοντικό έλλειμμα των τουριστικών προορισμών σε υποδομές (ύδρευση, αποχέτευση, διαχείριση απορριμμάτων, ενέργεια) που αποτελεί μια υγειονομική βόμβα στα θεμέλια της ελληνικής τουριστικής βιομηχανίας. Και πριν «αλέκτορα φωνήσαι» η βόμβα εξερράγη προειδοποιητικά στη ναυαρχίδα του ελληνικού τουρισμού, στη Μύκονο, με τα μαύρα νερά και την έκρηξη της αποχέτευσης στον Πλατύ Γιαλό.
Το θέμα είναι επείγον και σοβαρό διότι ο μετά COVID προορισμός Ελλάδα κινδυνεύει να περιπέσει σε κρίση δυσφήμησης.
Τώρα πληρώνουμε την αυθαίρετη εκ των υστέρων νομιμοποιημένη δόμηση που προϋπήρξε των υποδομών. Οι οφιοειδείς δρομίσκοι που περιβάλλουν πανάκριβες βίλες χωρίς ωφέλιμα δίκτυα αποτελούν μια οικεία εικόνα της Ελλάδας.
Τώρα πληρώνουμε τον ανύπαρκτο πολεοδομικό σχεδιασμό, την έλλειψη εισφοράς σε χρήμα (θεσμοθετήθηκε επί Τρίτση) όταν οι ιδιοκτησίες μπαίνουν στο σχέδιο. Το χωράφι μετατρέπεται σε πανάκριβο οικόπεδο από το κράτος και ο πλουτήσας ιδιοκτήτης δεν εισφέρει τα οφειλόμενα για την κατασκευή υποδομών.
Τώρα πληρώνουμε την άρνηση επιχειρηματιών του τουρισμού να εισφέρουν σε τέλη ανάλογα με την όχληση που δημιουργούν στο περιβάλλον και τέλος πληρώνουμε την αβελτηρία και την πελατειακή αντίληψη της τοπικής αυτοδιοίκησης που ενισχυόμενη από τη συγκέντρωση εξουσιών και αποφάσεων στην κεντρική Κυβέρνηση έχει αφήσει τις τοπικές κοινωνίες στην τύχη τους και στα χέρια των κατά τόπους μικρών ή μεγάλων συμφερόντων (βέβαια, θα μου πείτε ότι η μετεπαναστατική Ελλάδα που έχει γενέθλια φέτος και κάπως έτσι στήθηκε).
Και βέβαια οι ασύμμετρες καταστροφές (πλημμύρες, φωτιές) αποτελούν το άλλοθι της κλιματικής αλλαγής, δάκτυλο που κρύβει το δάσος ενός ελλειμματικού κράτους. Πρόσφατο παράδειγμα, μετά τις φωτιές αποζημιώθηκαν με τον ίδιο τρόπο οι νόμιμοι ιδιοκτήτες και οι παράνομοι, καταπατήσαντες τα δάση.
Αιδώς, Αργείοι.
Η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση θα είναι αυτή του απογαλακτισμού της πολιτικής από το πολιτικό κόστος, η αποκέντρωση, η λογοδοσία και ο έλεγχος της εξουσίας. Ενα κράτος Montesquieu και όχι αρματολοκλεφτών.
*Ο κ. Τάσος Χωμενίδης είναι πολιτικός μηχανικός.
