Δεν ξέρω γιατί η άνοδος του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη μου φέρνει στο νου μια σελίδα του Υποκόμη ντε Λασκάνο Τέγκι στο «Περί της εν ύπνω κομψότητος» που κυκλοφόρησε προσφάτως από τις εκδόσεις Opera σε μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη, και που η» Le Monde» το χαρακτήρισε ως «ένα διαμάντι της αργεντινής λογοτεχνίας».
Το αντιγράφω :
«Την πρώτη φορά που εμπιστεύτηκα το χέρι μου σε μανικιουρίστα, ήταν γιατί το βράδυ θα πήγαινα στο Moulin Rouge.
Η γηραιά νοσοκόμα έκοψε τις παρωνυχίδες μου και γυάλισε τα νύχια μου με σμύριδα. Μετά, τα λιμάρισε ώστε να γίνουν μυτερά και στο τέλος τα πέρασε με βερνίκι. Τα χέρια μου έδειχναν σα να μη μου ανήκαν.
Τ’ ακούμπησα στο τραπέζι, μπροστά στον καθρέφτη μου, και τους άλλαζα θέση στο φως. Πήρα ένα στυλό, και με την ίδια αμηχανία που έχουμε όταν μας φωτογραφίζουν, έπιασα να γράφω.
Το βράδυ στο Moulin Rouge, άκουσα μία διπλανή μου να λέει στα ισπανικά, σχολιάζοντας με: «Έχει περιποιηθεί τα χέρια του λες και ετοιμάζεται να σκοτώσει».
