«Να μην είμαστε ανάξιοι αυτού που μας συμβαίνει».
Και αυτό που μας συμβαίνει δεν είναι η μακροημέρευση του κύριου Γρηγόρη Δημητριάδη, ανιψιού του Πρωθυπουργού, στο γραφείο του Πρωθυπουργού, που, όπως διάβαζα, «αναλαμβάνει όλες τις δύσκολες ειδικές αποστολές πολιτικές, επιχειρηματικές (εγώ υπογραμμίζω) και άλλες (ποίες;)», καθώς δηκτικά έγραφε ο χθεσινός «Βηματοδότης».
Αλλά αυτό που μας συμβαίνει είναι το «πώς» (υπογραμμίζω) κάθε φορά θα αποφασίζουμε να μην είμαστε ανάξιοι των περιστάσεων (και του εαυτού μας).
Και μάλιστα χωρίς να ξέρουμε τον γενικό κανόνα γι’ αυτό το «πώς» – που άλλωστε δεν υπάρχει εάν δεν έχει επινοηθεί και σχολαστικά ασκηθεί.
Ο Θεοδωράκης (που «μας οδηγεί») – όπως παλιότερα όλοι οι νεκροί των διαδηλώσεων και των δηλώσεων μας – το γνώριζε ένδοθεν.
Θέλησε τη ζωή του σαν έργο τέχνης: αμφιβολία και κατάφαση συγχρόνως.
Ούτε «Επικράτειας» επί Μητσοτάκη, ούτε επί Κουτσούμπα «κομμουνιστής».
Τίποτα απ αυτά, εκτός τη «Νύχτα μαγικιά» που τραγουδάει σπαρακτικά στο αυτιά μου η φωνή του.
