Στις όχθες του Αχέροντα, σήμερα 2 Σεπτεμβρίου 2021 η βάρκα περιμένει δύο ανθρώπους να τους περάσει απέναντι.
Ο Μίκης και ο Mad Clip πλησιάζουν, πληρώνουν το τίμημα στον βαρκάρη και ξεκινούν το ταξίδι προς την αιωνιότητα.
Σε κάποιους μοιάζει παράταιρο αυτό το ζευγάρι καλλιτεχνών, όμως ο Χάρος δεν κάνει διακρίσεις, ούτε στη μουσική, ούτε στα χρόνια, ούτε στις μέρες.
Και κανείς δεν ζητά διακρίσεις. Ο θάνατος είναι για όλους ίδιους, οι νεκροί δικαιώνονται και μένουν στη μνήμη εκείνων που το θέλουν.
Δύο διαφορετικοί μουσικοί, δύο διαφορετικοί κόσμοι, άλλες εποχές, ακούσματα, φίλοι, οπαδοί, φανατικοί. Τους ένωσε η ημέρα του θανάτου, ενδεχομένως και η αγάπη για τη μουσική.
Τους χώριζαν πάνω από 60 χρόνια, μια διαφορετική κουλτούρα, εντελώς άλλα είδη μουσικής.
Καμία σχέση ο ένας με τον άλλον, μόνο η θέση στη βάρκα του Αχέροντα.
Ισως στο ταξίδι αυτό να έχουν να πουν για τη μουσική, για τα τραγούδια, για τις εποχές που ο καθένας εκπροσωπούσε.
Θα πει κανείς: «Υβρις για τον Μίκη να τον βάζεις στο ίδιο κείμενο με τον Mad Clip». Και μπορεί να είναι έτσι.
Η αλήθεια είναι ότι για τις παλαιότερες γενιές, για όσους έζησαν έντονα τις δεκαετίες από το 1960 και μετά, δεν υπάρχουν συγκρίσεις. Δεν υπάρχει Mad Clip, δεν υπάρχει trap μουσική, υπάρχει μόνον ο τεράστιος Μίκης. Τα τραγούδια του, η μελοποιημένη ποίηση του Ελύτη, του Ρίτσου, του Σεφέρη. Το Κάντο Χενεράλ, το Αξιον Εστί, ο Επιτάφιος.
Μουσικά αριστουργήματα, χαραγμένα με χρυσά γράμματα στο παγκόσμιο πεντάγραμμο.
Τι να πει, λοιπόν, ο Mad Clip με τα κότερα και τα ελικόπτερα, με τις γκόμενες και τα ντράγκια;
Όμως, η μουσική δεν είναι μονοδιάστατη. Και στο κάτω – κάτω, τον Mad Clip τον άκουγαν εκατομμύρια. Είχε πολλούς φαν, οι νεαρές ηλικίες έπιναν νερό στο όνομά του.
Ηταν ο «Παντελής Παντελίδης» του συγκεκριμένου είδους μουσικής, που η τραγική ειρωνεία τον έκανε να χάσει τη ζωή του σε τροχαίο, κάπου εκεί κοντά…
Ουδείς μπορεί να κρίνει τι γουστάρει ο καθένας να ακούει. Κανείς δεν μπορεί να εμποδίζει τα νέα παιδιά να ακούνε Mad Clip ή όποιον άλλον τράπερ θέλoυν.
Όμως, αυτά τα νέα παιδιά, που δεν γνώρισαν τον Μίκη, που δεν ξέρουν ποιος ήταν ο Μπιθικώτσης, που αγνοούν ποιος ήταν ο Ελύτης και ο Ρίτσος, που δεν έχουν ανατριχιάσει ακούγοντας «Τη Ρωμιοσύνη», το «Σώπα όπου να ’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες»… πρέπει να μάθουν.
Πρέπει να διδαχθούν το τεράστιο μουσικό και πολιτικό εκτόπισμα του Μίκη Θεοδωράκη και της εποχής που εκπροσώπησε.
Γιατί αυτή την πατρίδα την έφτιαξαν οι αγώνες για δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη και την εξέφρασε η μουσική του Μίκη.
Γιατί τα προτάγματα των κοινωνιών δεν αλλάζουν, ούτε αλλοιώνονται αν δεν θέλουν οι λαοί.
Δεν θα κρίνω τη μουσική και τους στίχους του Mad Clip ή οποιουδήποτε σύγχρονου καλλιτέχνη.
Για πολλούς που μεγαλώσαμε με τον Μίκη, που βγήκαμε στους δρόμους, που υψώσαμε τη γροθιά της αντίστασης, που ερωτευτήκαμε με τα «ερωτικά» του, όλο αυτό το συνονθύλευμα μουσικής και στίχων της trap να μοιάζει αστεία. Μπορεί κι επικίνδυνη…
Για όσους «άρμεγαν με τα μάτια τους το φως της οικουμένης», ο Mad Clip δεν βρίσκεται στον ορίζοντά τους.
Όμως, αυτά τα χιλιάδες παιδιά που χορεύουν με τα ακούσματα της εποχής τους, και καλά κάνουν, έχουν μια μεγάλη ευκαιρία τώρα με την απώλεια του Μίκη.
Να μάθουν την ιστορία του τόπου, τους πόνους, τις αγωνίες και τους αγώνες των προηγούμενων γενιών, μέσα από τη ζωή και το έργο του Μίκη.
Του Μίκη Θεοδωράκη του διαχρονικού, που δεν έχει εποχές, που δεν έχει κόμματα και διαχωρισμούς.
Και που, ποιος ξέρει; Στη λίμνη Αχερουσία, εκεί που κάνουν τη βόλτα τους σήμερα ο Μίκης με τον Mad Clip να μιλήσουν και για τη μουσική. Και ο μεγάλος Μίκης να ακούσει με συμπάθεια και λίγη trap…
